Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje dat een zeldzame auto-immuunziekte heeft.

Op dertienjarige leeftijd werd bij mij Hashimoto vastgesteld. Hashimoto is een zeldzame auto-immuunziekte die bijna niet bij kinderen voorkomt. Bij Hashimoto worden er bepaalde stoffen aangemaakt die je schildklier afbreken. Ik trilde vaak, had veel hoofdpijn en kon soms niet meer slikken. Zelf hadden we geen idee wat het was. Na een paar dagen merkte mijn oma op dat ik een bobbel in m'n hals kreeg. We gingen gelijk naar het ziekenhuis en verschillende bloedtesten werden uitgevoerd. Pas na een paar dagen kregen we de uitslag. Ik als dertienjarige wist niet wat het inhield, het enige wat ik wist was dat ik pillen moest innemen voor m'n schildklier.

De eerste paar maanden ging alles goed. Ik nam m'n pillen iedere dag in en de bobbel in m'n hals verdween. Doordat mijn schildklier werd afgebroken en ik haast geen hormonen kreeg, naast de pillen, groeide ik bijna niet meer. M'n borsten groeiden niet meer en in de lengte was ik ondertussen ook al geen centimeter meer gegroeid.

Ik moest iedere maand bloedprikken zodat ze wisten of mijn pillen verhoogd moesten worden en als ik naar de kinderarts moest, werd er bijgehouden hoeveel ik woog. Het was voor mij heel moeilijk om aan te komen. Mensen zeiden altijd: "Je kunt alles eten, je wordt toch niet dik! Was ik maar zoals jou!" Het was voor mij nooit leuk om dat te horen. Ik woog ongeveer vijftig kilo en bleef daar een paar maanden hangen. Toen ik na die paar maanden weer werd gewogen en ik drieënvijftig kilo woog was ik super blij. Iedere kilo erbij was voor mij geweldig.

In september gingen we met de familie naar Slagharen. Ik werd die ochtend wakker en schrok van mezelf, mijn hele gezicht was opgezwollen en rood. De hele middag moest ik in de schaduw lopen en veel water drinken. Gelukkig was dit maar eenmalig. Maar na mijn viertiende verjaardag ging het steeds meer bergafwaarts. Ik slikte mijn pillen niet meer en kreeg te maken met de gevolgen daarvan. Zo was ik altijd moe, begon ik weer met trillen en ging slikken steeds moeilijker. Als mijn moeder vroeg of ik mijn pillen wel had ingenomen, zei ik altijd “Ja” ondanks dat ik dat niet deed. Ik schaamde mij erg, ik was de enige van de klas met een ziekte. Dit was ook één van de redenen dat ik mijn pillen niet meer innam.

Zo’n vier maanden lang ging het weer goed, maar toen overleed mijn opa. Ik nam mijn pillen niet meer en het rijtje begon weer vanaf vooraf aan. Ik heb meerdere waarschuwingen gehad van de kinderarts, iedere keer als ik daar naartoe ging werd mij verteld dat ik m’n pillen moest innemen en dat het anders slecht zou aflopen voor mij. Ik vroeg de arts of ik later ooit kinderen zou kunnen krijgen, waarop zij antwoordde: “Ja, je kan later kinderen krijgen, maar dan zouden je pillen ook verhoogd worden. En als je je pillen een te lange tijd niet in zou nemen zou je onvruchtbaar worden.” Dat laatste stuk was een shock voor mij. Ook nu weet ik niet of ik wel kinderen zou kunnen krijgen.

Tot nu toe gaat alles veel beter, ik neem weer iedere dag m’n pillen in en ben drie maanden geleden naar België verhuisd. Ik ben super dankbaar voor alle mensen die mij hebben gesteund. Zonder hen zou ik niet weten waar ik nu was. Ik kan trots zeggen dat ik mij niet schaam voor mijn zeldzame ziekte.

Liefs,
Naomi

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar danique@girlscene.nl onder vermelding van: 'Heftig verhaal of Leven met'.

Beeld: Thinkstockphotos