Al vroeg wist ik dat ik anders was dan andere meisjes. Ik zag er niet alleen anders uit, maar gedroeg me ook anders. Elke maand zeurde ik bij mijn moeder of ik alsjeblieft weer naar de kapper mocht, omdat er weer een matje in mijn nek groeide. Eenmaal zittend op de kappersstoel kreeg de kapster dan een goedkeurend knikje van mijn moeder. Een knikje om aan te geven dat het inderdaad zo kort geknipt mocht worden zoals ik had aangewezen in het mannenblaadje.
Op de basisschool stond ik regelmatig in de verkeerde wc of sloot ik aan in de verkeerde rij. Ik wilde graag bij de jongens horen. Ik had destijds geen flauw idee waarom dit zo was, ik gedroeg me alleen naar hoe ik me voelde. Ik had in die tijd al wel "bijzondere" gevoelens voor meisjes, maar zelfs dat voelde niet raar, gezien ik toch al doorging voor jochie. Ik waande mij als jongen, totdat ik weer op de realiteit werd gewezen wanneer de slager vroeg: "wil dat jochie misschien een plakje worst?", en mijn moeder vervolgens moest uitleggen dat ik een meisje was. Ook de keren dat er jongens, ondanks mijn uiterlijk, alsnog verliefd op me werden vond ik vreselijk. Ik schaamde me dan omdat ik besefte dat ik helemaal geen jongen was en dat ook nooit zou worden. Ik heb altijd gedacht dat die periode nooit zoveel met mij deed, maar als ik er nu op terugkijk heb ik mij vaak eenzaam en anders gevoeld. Een buitenbeentje.
Op de middelbare school verruilde ik mijn korte stekels in voor lang haar. Ik had niet meer de behoefte om eruit te zien als jongen, of misschien deed ik het wel omdat ik het op de middelbare school niet meer kon maken om er zo uit te zien. Behoefte aan rokjes en make-up had ik nog steeds niet echt. De gevoelens die ik vroeger op de basisschool had voor meisjes bleven ook op de middelbare aanwezig. Terwijl mijn vriendinnetjes over de knapste en populairste jongens uit de klas praatten, fantaseerde ik over dat ene mooie meisje dat twee klassen hoger zat. In die tijd begon het besef er langzaam te komen dat ik lesbisch was. Om de schijn op te houden had ik weleens een vriendje, maar meer dan handjes vasthouden werd het zeker niet. Ik kon het gewoon niet, hoe graag ik ook "normaal" wilde zijn.
Oké, dus ik val op vrouwen en nu? Ik kende niemand in mijn omgeving waarvan dit al bekend was en het vertellen aan mijn vriendinnen en familie zag ik ook niet zitten. Ik wilde ook helemaal niet anders zijn en mensen teleurstellen. Pas op mijn 18de, toen ik verliefd werd op een meisje van wie ik wist dat ze lesbisch was, heb ik het verteld aan mijn moeder. Al die zorgen die ik jaren had meegedragen bleken ongegrond te zijn. Mijn moeder was niet teleurgesteld en vond mij nog steeds prima zoals ik was.
Inmiddels ben ik een volwassen vrouw en woon ik al 7 jaar lang samen met mijn vriendin Scarlet. Ik ben blij met mijn vrouwenlichaam, heb lang haar, draag make-up en vind het zelfs leuk om jurkjes te dragen. Ik besef me nu dat ik graag een jongen wilde zijn omdat ik wist dat ik anders was en dacht dat alleen jongens zo konden zijn. Ik had geen idee dat het ook mogelijk was om op meisjes te vallen.
Scarlet: "In tegenstelling tot mijn vriendin Joyce kwam ik er pas heel laat achter dat ik op vrouwen viel. Ik had op de middelbare school en erna weleens een vriendje gehad, maar dat voelde nooit echt goed. Zoenen deed ik omdat het hoorde, maar een fijn gevoel gaf het me niet. Ik had altijd wel interesse gehad in lesbische vrouwen, maar wist niet goed waarom. In mijn omgeving kende ik niemand die lesbisch was, waardoor ik geen echte voorbeelden had. Rond mijn 24ste besefte ik dat als ik erachter wilde komen of ik werkelijk op vrouwen viel, ikzelf een eerste stap moest zetten. Ik besloot me aan te melden op een datingsite en zocht contact met enkele vrouwen. Eén ervan was Joyce. Het heeft een flinke tijd geduurd voordat ik met haar durfde af te spreken, maar toen we elkaar eenmaal ontmoetten voelde het goed. Voor sommige mensen uit mijn omgeving was het wel wennen. Het voelde een beetje alsof ik hen teleurstelde. Dat vond ik wel zwaar. Na ongeveer anderhalf jaar ben ik gaan samenwonen met Joyce en sindsdien zijn we onafscheidelijk. ”
Scarlet en ik hebben vorig jaar de website ik Vrouw van Jou opgezet, een persoonlijke lifestyle blog met een hier en daar een lesbisch tintje. We schrijven over alles wat ons bezighoudt. Naast dat we het leuk vinden om artikelen te schrijven en te filmen, willen we met onze website en ons YouTube kanaal ook vooroordelen uit de weg ruimen. Lesbiennes zijn niet standaard herkenbaar aan stekels, tuinbroeken en grijze wollen sokken. Je hoeft er niet mannelijk uit te zien om op vrouwen te vallen.
Sinds we onze website zijn gestart hebben we vele e-mails ontvangen van jonge vrouwen die twijfelen over hun geaardheid en bang zijn om ervoor uit te komen. Mocht je twijfelen over je geaardheid, probeer er dan met anderen over te praten. Zeker in de puberteit zijn er veel meer meiden die hierover twijfelen. Vind je erover praten te eng, probeer het dan eerst eens anoniem op een forum, zoals natuurlijk het forum van Girlscene of het forum van onze blog. Neem de tijd om uit te vinden waar jouw voorkeur ligt. Je hoeft dit niet van de ene op de andere dag te weten.
Als je blijft twijfelen, kan je er ook voor kiezen om eens wat te gaan experimenteren door jezelf bijvoorbeeld aan te melden op een datingsite of eens naar een lesbisch feest te gaan. Super spannend, maar zeker het proberen waard. Wat je tenslotte zeker niet moet doen is je schamen voor je geaardheid. Jij bent lesbisch, hetero of biseksueel nog steeds diezelfde, leuke jonge vrouw!
Liefs, Joyce & Scarlet
