Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat erg gepest werd op de middelbare school.
Na de zomervakantie was het dan eindelijk zover… Ik ging net zoals mijn vriendinnetjes naar de middelbare school en werd weer één van de jongsten in plaats van één van de oudsten. Ik vond het super spannend, maar had er ook erg veel zin in. Mijn zus zat namelijk op dezelfde middelbare school.
Toch verliep mijn eerste jaar niet helemaal zoals ik verwacht had. Halverwege het jaar kreeg ik een enorme klap in mijn gezicht toen mijn beste vriend plotseling in coma raakte door een zeer zeldzame vorm van hersenvliesontsteking. Binnen een week werd de stekker eruit getrokken en was hij er niet meer. De kans dat hij 'normaal' uit deze coma zal ontwaken was namelijk rond de 2%. Veel mensen kenden hem ook op school en het was dan ook erg fijn dat er een stiltelokaal was voor de mensen die daar steun wilde zoeken. Ik sloot me door deze gebeurtenis een beetje af van de rest en was erg prikkelbaar en verdrietig. Logisch toch?
Hoe het pesten allemaal begon en waarom, is mij tot de dag van vandaag nog steeds niet duidelijk. Ik kleedde me niet anders dan andere meisjes en was niet echt een buitenbeentje. Ik was juist spontaan en enthousiast. Het begon met twee jongens in de klas, die mij probeerden te kleineren en kwetsende dingen tegen mij zeiden. Ik was dom, lelijk en moest mijn kop houden. Hoe vaker er lelijke dingen gezegd werden, hoe harder de klas om de pestkop moest lachen. Iedereen was te laf en lachte hard mee om zelf niet het haasje te zijn…
Met de dag werd het erger en geloof me; schelden doet ontzettend pijn. Ik had een erg leuke bijnaam gekregen: "Kogel" en dit allemaal omdat ik een kogel door mijn eigen kop moest schieten. Op een gegeven moment hoorde ik mijn eigen naam minder vaak dan de bijnaam Kogel. De grootste pesters confronteerden mij hier het meeste mee. School werd met de dag vervelender en mijn huilbuien thuis werden met de dag erger. Elke ochtend moest ik mijzelf weer naar school sleuren en elke ochtend stond de pestkop voor mijn neus. "Gadverdamme, wat zie je er vandaag weer kankerlelijk uit, als ik jou was zou ik echt zelfmoord plegen." Opkomen voor mijzelf lukte niet en elke ochtend en meerdere keren per dag kreeg ik dit te horen. Deze woorden zijn ontzettend hard en je gaat steeds meer aan jezelf twijfelen en geloven dat je hier niet thuis hoort. Een poging tot zelfmoord is er ook gekomen, maar gelukkig is dit mislukt. Met een overdosis Ibuprofen belandde ik in het ziekenhuis. Ik wilde helemaal niet dood en ik denk dat dit een grote schreeuw om aandacht was. Via het ziekenhuis werd ik verwezen naar een psycholoog, maar als je het mij vraagt hoorden de pestkoppen daar te zitten en niet ik. Gelukkig bleef mijn zelfmoordpoging binnenshuis en had ik met mijn ouders afgesproken dit niet aan anderen te vertellen.
Op een gegeven moment werd er ook fysiek geweld gepleegd. Ik kreeg tijdens lessen wiskunde regelmatig flesjes en pennen tegen mijn kop gesmeten en wederom was dit natuurlijk ontzettend grappig voor de klas. Negeren leek mij de beste oplossing, want dan zou de lol er al snel af zijn, maar dit was helaas niet het geval. Het werd zelfs zo erg dat er een keer in de les een gloeiend hete aansteker tegen mijn arm werd gedrukt, met een brandblaar als gevolg. Zo apart dat de lerares hier nooit voor mij is opgekomen en een soort van oogkleppen op had. Met de brandblaar had ik bewijs en ben ik naar de afdelingsleider gegaan. De jongen die dit op zijn geweten had, is toen geschorst. Helaas maar voor één dag… Toen kreeg ik van de andere pesters te horen dat ik mij niet moest aanstellen en dat ik een kutwijf was omdat ik hem had laten schorsen.
Het pesten bleef door- en doorgaan en ik ben trots dat ik die jaren doorstaan heb. Pas in mijn laatste jaar van de havo was het redelijk opgehouden en hoorde ik mijn eigen naam gelukkig steeds meer dan de naam Kogel. Afleiding vond ik in de musicalgroep van onze middelbare school. Ik kwam de auditierondes door, speelde in een musical mee en had een geweldige rol waar ik een zelfverzekerde hoerenmadame moest spelen. Zingen en acteren is mijn ding en dit heb ik toen allemaal kunnen uiten. De toneelgroep was erg close en in deze groep werd ik wel geaccepteerd. Ik kreeg na de voorstellingen veel complimenten over mijn zang en acteerwerk van de leerlingen en mensen die naar de voorstelling kwamen kijken. Eindelijk werd mijn zelfvertrouwen weer een beetje opgekrikt.
Mijn middelbare schooltijd is een tijd waar ik niet graag naar terug kijk en ook niet graag over praat. De gebeurtenissen en het pesten kwetsen mij nog steeds en hebben ervoor gezorgd dat ik zwak in mijn schoenen sta tijdens een discussie en totaal niet goed voor mijzelf kan opkomen en dit terwijl ik nu vijf jaar verder ben. Gelukkig is het litteken op mijn arm van de aansteker weggegaan, maar het litteken van binnen zal nooit maar dan ook nóóit vervagen!
Het doet mij pijn om te zien dat er nog steeds ontzettend veel gepest wordt en leraren dit niet altijd even serieus nemen. Naast mijn verhaal zijn er nog ontzettend veel andere verhalen van meiden die gepest zijn of worden. Er is door Stichting Pestvrij Nederland een boek gemaakt: "Ik sta achter Patrick" van verschillende slachtoffers die hun verhaal vertellen. Van jong tot oud zijn deze verhalen gebundeld. Dit boek zorgt voor bewustwording van dit probleem voor zowel mensen die pesten en hierdoor hun ogen kunnen openen als voor de slachtoffers die kunnen lezen dat ze er niet alleen voor staan. Wil je het boek hebben? Dan kun je hem hier kopen.
Liefs,
Bron: Thinkstock
Girlscene.nl wil samen met jou het verschil maken voor vrouwen en meisjes die tijdens oorlog en conflicten slachtoffer zijn geworden van seksueel misbruik. Samen met jou proberen wij zoveel mogelijk geld in te zamelen voor het Rode Kruis, zodat zij opgevangen worden en een leven kunnen opbouwen. Samen staan we sterk en daarom willen we met al onze lezeressen iets doen voor dit goede doel. KLIK HIER OM JE CENTJE BIJ TE DRAGEN VOOR GIRLSCENE X SERIOUS REQUEST
