Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘Heftig verhaal’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje waarvan haar vader is overleden en haar moeder vecht tegen kanker.
Ik vertel dit niet om medelijden op te wekken, maar ik heb nooit echt veel geluk gekend. Het werd me niet gegund en kan het nu ook niet meer toelaten. Ik ben te bang dat het zo weer over zal zijn… Ik groeide op in een bakkerij. Toen ik 5 jaar oud was werd er bij mij epilepsie geconstateerd. Een jaar lang moest ik iedere dag naar het ziekenhuis en was dit niet het ziekenhuis, dan was het wel een tandarts of iets anders.
Ik zat ook heel vaak alleen thuis, daar zat ik dan alleen boven de bedrijven van mijn ouders, want mijn ouders hadden 3 bedrijven: een bakkerij, grandcafé/restaurant en theatercafé/restaurant. Mijn vader had om de paar maanden wel een operatie (hij had hart- en vaatziekten, zo erg dat de artsen zeiden dat hij aderen had van een 60-jarige man, terwijl hij toen in de 40 was). Dan zei ik hem 's ochtends gedag en aan het einde van de middag stond hij weer in de bakkerij. Als ik daar nu aan terugdenk klinkt het allemaal heel bizar, maar toen was het de gewoonste zaak van de wereld.
In 2009 ging het niet zo goed met de zaken van mijn ouders en ook niet met mijn vaders gezondheid. Ze hebben de bedrijven toen failliet laten verklaren en we hebben sinds die tijd in een vakantiepark gewoond. Mijn vader had een wondje op zijn been gekregen door zijn Crocs (ja, heel charmant) die hij droeg tijdens zijn werk. Dat wondje werd steeds groter en groter. Mijn vader had wondroos, dat is een bacterie die aan je wonden vreet. Zo is het mij uitgelegd. Mijn vader deed veel aan zelf dokteren en af en toe kwam mijn tante (hoofdverpleegkundige bij de spoedeisende/eerste hulp) langs om zijn wonden schoon te maken.
Na een lange tijd konden ze er niks meer aan doen.. Het been van mijn vader werd tot onder zijn knie geamputeerd. Het was een heel heftige ervaring en dag in dag uit waren mijn moeder, zus en ik in het ziekenhuis te vinden. Een paar maanden later bleek dat ook de rest van zijn been aan het rotten was van binnen en ook dat deel werd geamputeerd. Toen waren we al eind 2009.
Ondertussen heeft mijn vader ook herseninfarct gehad. Het ging geestelijk heel goed met mijn vader. Als je vroeg hoe het was zei hij: 'Ik ben vandaag met mijn goede been uit bed gestapt'. Dat soort grapjes maakte hij ervan. Ook ging de revalidatie heel goed en hij was al zijn prothese aan opmeten. In februari was mijn vader jarig. Hij werd 50! De oude vent, dacht ik toen. We hadden een grote suprise party georganiseerd met alle vrienden, familie en kennissen. De maanden daarna gingen ook gewoon goed.
Tot 17 mei 2010. Ik sliep die nacht bij mijn zus in bed. 's Nachts werd ik wakker, omdat mijn moeder mijn zus wakker schudde. 'Kan je naar beneden komen, het gaat niet zo goed met papa. Wil je even bij hem blijven, want ik moet de ambulance naar het huisje leiden'. Normaal zou ik denken: 'Ach, die is morgen weer thuis', maar het voelde anders. Ik had het gevoel alsof ik hem zou verliezen, dat mijn vader dood zou gaan. Dus in plaats van mij nog een keer om te draaien, besloot ik om mijn broek aan te trekken en naar beneden te gaan. Daar zat mijn vader, in zijn rolstoel, op de gang met mijn moeder en zus om hem heen. Ik keek naar een man in ademnood…
Nadat mijn moeder was vertrokken naar de ingang van het park, zei ik zachtjes: 'Ik houd van u' tegen mijn vader. Toen de ambulance aankwam werd mijn vader erin geladen. Ik hoor mijn moeder nog zeggen: 'We rijden wel achter jullie aan'. Ze rende snel naar boven en zei tegen mijn zus dat ze spullen moest inpakken voor mijn vader voor als hij vannacht misschien moest blijven. Ik dacht alleen maar: 'Papa gaat dood'. Onderweg in de auto naar het Erasmus MC had ik alleen maar angstaanjagende gedachten. Op een punt dacht ik: hij is dood. Ik heb op dat moment niks gezegd. Ik was vooral heel stil. Ik dacht bij mezelf: stel je voor dat hij niet dood is, dan loop ik dit te roepen en verklaren ze me voor gek.
Toen we bij de spoedeisende hulp aankwamen. Wilde de vrouw van het loket ons niet door laten gaan. Mijn moeder vond het al raar normaal kon dat altijd. Even later probeerde mijn moeder het weer, maar we kregen alleen maar: 'Een momentje, mevrouw' te horen. Totdat ik plotseling mijn tante door het raampje achter het loket zag lopen, ik keek naar de klapdeuren voor mij en zag mijn tante huilend uit de deuren komen…. ' ….. is dood', is wat ze zei. Mijn moeder liet haar tassen vallen en stortte neer op de grond, huilend en schreeuwend. Ik schrok van wat er zich afspeelde. Het feit dat mijn tante daar stond, mijn moeder op de grond lag en mijn zus niks anders deed dan huilen, maar vooral dat mijn voorgevoel waar was. Het was als een levensechte horrorfilm die tot op de dag van vandaag zich afspeelt in mijn hoofd.
Na het overlijden van mijn vader heb ik met psychologen moeten praten, maar die vertel ik allemaal leugens. Ik geloof niet dat hun echt geïnteresseerd zijn in mij. Je wordt ervoor betaald, dus de echte interesse is er niet. Na dit dacht ik dat het niet erger kon, maar helaas. Mijn moeder heeft kanker. Het gaat momenteel heel goed en positief zullen we ook moeten blijven, dan komt alles goed.. Zeggen ze. Ik wil hiermee zeggen dat je zoveel mogelijk moet genieten van de momenten die je met je ouders heb, want voor je het weet is het over en zijn ze er niet meer.
Beeld: thinkstockphotos