Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje dat geadopteerd is.

Iedereen kent wel iemand die geadopteerd is. Wat niet veel mensen weten, is dat er ook binnen Nederland kinderen geadopteerd kunnen worden. Dit hebben mijn ouders gedaan. Na een paar jaar proberen bleek dat het niet mogelijk was om zelf een kindje te krijgen, dus hebben zij zich ingeschreven om een kindje uit Nederland te adopteren. Na een paar jaar op de wachtlijst te hebben gestaan en heel veel tests gedaan te hebben, kwam ik!  

Direct bij mijn geboorte ben ik afgestaan door mijn 'moeder'. Daarna heb ik drie weken in het ziekenhuis gelegen tot er een plekje was bij een pleeggezin. Tot ik drie maanden oud was ben ik daar geweest. Daarna ben ik met mijn ouders mee gegaan. Toen ik 2 jaar was kwam er nog een zusje bij, ook geadopteerd. Wonderbaarlijk genoeg bleek mijn moeder toch zwanger te zijn toen ik 5 was, toen kwam er nog een zusje bij.  

Toen ik klein was, was er helemaal niks aan de hand. Mijn ouders hebben me altijd verteld dat ik hun kindje was, ik kwam alleen niet uit de buik van mama. Verder stond ik er eigenlijk nooit bij stil. Ik dacht weleens na over dat mijn moeder misschien wel een prinses of een beroemd iemand was, maar verder dan dat ging het nooit. Tot ik 12 was, toen begon ik me ineens af te vragen hoe het allemaal zat. Ik werd heel erg onzeker over mezelf, ik liep altijd rond met de gedachte, als je moeder je niet wil, waar ben je dan wel goed genoeg voor? Ik vond het heel moeilijk om te bedenken dat er mensen waren die me wel goed genoeg vonden, die wel trots op me waren en van me hielden.  

Dit is een hele lastige tijd geweest, mijn ouders zaten met hun handen in het haar. Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog terecht gekomen. Samen met haar zijn we aan de slag gegaan om mij weer op de rit te krijgen. Inmiddels ben ik 21 en gaat het een stuk beter! Het enige waar ik nog veel last van heb is faalangst, omdat ik bang ben anderen teleur te stellen. Gelukkig weet ik dat mijn ouders superblij met mij zijn en altijd trots op me zullen zijn, wat ik ook doe!  

Stiekem ben ik wel heel nieuwsgierig naar mijn biologische moeder. In Nederland gebeurt adoptie altijd gesloten, er is alleen contact mogelijk tussen de biologische moeder & adoptieouders via de kinderbescherming. Als kind weet je dus niet wie je moeder is en tot je 18e mag je ook geen contact zoeken, tenzij je hier een hele goede reden voor hebt.  

Als ik het wil, dan mag ik via de Kinderraad een brief schrijven naar mijn moeder. Ik vind dit erg lastig, wat moet ik er in hemelsnaam in zetten? En wat nou als ze helemaal niet op mij zit te wachten? Ik ben bang dat mijn moeder geen behoefte heeft aan contact met mij en daarom geen contact wil. Dan zal ik nooit weten wie mijn moeder is.  

Ooit zal mijn nieuwsgierigheid het winnen van de angst, en dan zal ik mijn moeder leren kennen!

Door: Anoniem