Ik heb al zolang ik me kan herinneren epilepsie, vroeger had ik absances. Dan staar je in een richting en hoor je niemand tegen je praten en merk je niets van je omgeving op dat moment. Inmiddels is mijn epilepsie uitgegroeid tot iets ergers. Ik krijg heftige aanvallen. Dat wil zeggen dat ik buiten bewustzijn raak en mijn lichaam hevig gaat schokken omdat al mijn spieren zich tot het uiterste aanspannen.
Ik heb er medicijnen voor gekregen en ze zeiden dat deze ook goed aansloegen. Ik mocht dat jaar niet zwemmen. Als ik een jaar lang geen aanval had gehad mocht ik weer zwemmen. Dat deed ik dus ik op 5 februari. Ik ging samen met een vriendin naar het Boerhaavebad om te zwemmen. Ik weet nog dat ik het in het begin eng vond omdat ik zo lang niet gezwommen had vanwege mijn epilepsie. Het ging mis. Ik kreeg een aanval in het water. Mijn vriendin zag me onder het water. Ze ging zo snel als ze kon naar de badmeester en waarschuwde hem. Hij heeft me uit het water gehaald en me gereanimeerd.
Daarna ben ik met de ambulance naar het AMC gegaan en vanuit daar naar het VU. Ik herinner me nu alleen nog dat ik spinazie aan het eten was met een groen ei. Vanaf daar herinner ik het me pas. Ik was minstens drie dagen wakker geweest maar dat herinner ik me niet. Mijn geheugen was heel slecht en kon me nauwelijks iets herinneren. De eerste ontmoeting met die vriendin was dan ook heel raar.
Inmiddels ben ik hersteld van mijn ongeluk en ben ik er "normaal" uitgekomen. Ik heb nog wel last van mijn concentratie en geheugen, maar verder gaat het goed. Ik zal er jammer genoeg nooit overheen groeien.
Beeld: Thinkstockphotos
