Lifestyle

Heftig verhaal: mijn Marokkaanse familie accepteert niet dat ik lesbisch ben

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een Marokkaans meisje dat niet wordt geaccepteerd door haar familie, omdat ze lesbisch is.

Ergens heb ik altijd al geweten, maar wilde ik er nog niet aan geloven. Ik durfde mijzelf er nog niet mee te confronteren. Op mijn middelbare school spendeerde ik al mijn tijd in mijn eentje, want de meiden op mijn school konden het alleen maar hebben over de jongens in onze klas. Iets wat mij totaal niet interesseerde en dus isoleerde ik mijzelf van de rest. Ik dook achter de computer en leerde zo een aantal meiden kennen waarmee ik een virtuele vriendschap opbouwde. Zonder dat het de hele tijd over jongens moest gaan.

In totaal heb ik vijf broertjes. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn moeder was vaak afwezig in de opvoeding, waardoor ik al snel overblijf met alleen maar mannen in mijn omgeving. Toen mijn broertjes nog klein waren, had ik het gezellig met ze. Totdat ze erachter kwamen dat ze fysiek sterker waren en mij daarmee bedreigden als ik iets fout deed. Ik woon in Marokko, waar het voor een meisje niet heel veilig is op straat. Zo word je vrijwel elke dag lastig gevallen door mannen. Alleen al wanneer je even snel wat boodschappen wil doen, wordt er altijd wel een seksuele opmerking naar je toe geworpen. Het is heel vervelend, maar gelukkig ben ik nu sterk genoeg om voor mijzelf op te komen en er iets van te zeggen.

Ik isoleerde mijzelf niet alleen op de middelbare school, ook thuis deed ik net alsof ik er niet was. Ik dook vrijwel meteen mijn kamer in. Hoewel ik het liefst al mijn gedachten en gevoelens op tafel gooide bij mijn familie en ik het liefst vertelde wat er echt in mijn hoofd omging. Maar ik wist ook dat zodra ik dat zou doen, mijn familie mij niet meer zou accepteren en zich voor mij zouden schamen om wie ik ben.


Bron

Toen ik 18 werd, ging ik naar de universiteit. Ook daar voelde ik mij in het begin alleen. Tot ik een meisje zag dat – denk ik – hetzelfde is als ik en ik met haar in contact probeerde te komen. Ik probeerde haar vertrouwen te winnen, zodat ik haar kon vertellen wie ik echt ben. Ik maakte een opmerking waarop ze reageerde. Toen wist ik het zeker, zij was en is net als ik. Het is een onbeschrijflijk gevoel. Het gevoel dat je niet alleen bent en er nog iemand is die net als jij is. Uiteindelijk werden we beste vriendinnen en vertelden we alles aan elkaar. Toentertijd kon je nog op straat hand in hand lopen met een vriendin, maar dat is nu wel anders. Je wordt continu in de gaten gehouden door iedereen in je omgeving. Als er ook maar iets verdachts wordt gezien, wordt direct de politie gebeld.

Zo ook toen ik met die vriendin in de auto zat, terwijl we simpelweg aan het praten waren. De stoelen stonden naar achter, zodat we languit konden liggen, maar iemand die dat zag vond het er verdacht uitzien en besloot de politie te bellen. Die vriendin waarmee ik was, raakte in paniek. Ik vertelde haar kalm te blijven en te doen alsof er niks aan de hand was. De politie vroeg wat we hier deden en waarom de stoelen naar achter stonden. Uiteindelijk wist ik ze zover te krijgen dat ze alleen ons ID nummer hadden genoteerd, maar dit had heel anders af kunnen lopen. Als ze ook maar een beetje onzekerheid hadden gemerkt, dan hadden ze daarvan gebruik gemaakt. Ze proberen je te chanteren en zeggen dat je geld moet betalen om ervoor te zorgen dat je niet de gevangenis in hoeft. Het is simpelweg belachelijk.

Op mijn universiteit werd ik bekeken door een meisje dat een boerka droeg. Het enige wat ik zag was een glimlach met haar ogen. Ik vond dit interessant en sprak hierop haar aan. We raakten aan de praat en zij vertelde mij dat ze getrouwd was en zich gevangen voelde in haar huwelijk. We spraken elkaar eens per maand en stuurden elkaar zo nu en dan een e-mail om te kijken hoe het met de ander ging. Omdat we elkaar ontzettend veel vertelden, vertrouwde ik haar genoeg om te vertellen wie ik daadwerkelijk ben. Tijdens een Skype gesprek zei ze dat ze het knap- en vooral dapper vindt hoe mensen ervoor uit durven te komen. Waarop ik zei dat mensen zelf moeten weten wie ze willen zijn en op wie ze verliefd worden, en dat niemand anders daarover mag of kan beslissen. Toen was het moment daar: ik vertelde haar dat ik lesbienne ben en dat ik verliefd op haar was.


Bron

Ik ben echter geen persoon die ervoor zorgt dat een huwelijk wordt opgebroken. Dus ik liet het volledig van haar afhangen. Ik werkte sinds een tijdje bij een boekenwinkel en op een dag kwam ze langs. Net als de volgende dag en dag daarop, en dag daarop ook weer. Elke dag kwam ze langs en deed ze alsof ze een boek uitzocht zonder dat ze mij ook maar een blik gunde. Op een dag kwam ze maar niet opdagen, waardoor ik telkens op mijn horloge keek om te zien hoe laat het was. Telkens als de bel van de ingang ging, dacht ik dat zij binnenkwam. Een uur later, kwam ze eindelijk binnen en werd het tijd dat ik haar aansprak. Dit deed ik en we zijn na het sluiten van de boekenwinkel naar een café gegaan om daar verder te kletsen. Ik ging daar naar de wc en zij liep mee. Niet omdat ze iets met mij wilde doen, maar omdat ze het liefst de hele tijd bij me was. Overal waar ik ging, wilde zij ook zijn. Op de wc kuste ik haar, omdat ik mijzelf niet meer kon bedwingen.

We hebben een relatie van zes jaar gehad. Ze was gescheiden van haar man en we spraken elkaar elke dag door middel van sms’jes, e-mails, msn en Skype. We hadden altijd wel iets te bespreken. Ook kwam ze vaak langs mijn huis en deden we alsof het vriendschappelijk was, want als ik iets niet wilde is het dat mijn familie erachter zou komen dat ik op meisjes val. Hier kwamen ze echter wel achter, mijn broertje betrapte mij namelijk toen ik met haar zoende in mijn kamer. Hij bedreigde me, schold me uit en vertelde het meteen aan mijn familie. Ze dachten dat het een 'ziekte' was dat wel over ging. Dat ik hiervan kon genezen en het maar tijdelijk was. Bovendien bedreigde mijn oom mijn vriendin en zei hij dat als ze hier ooit nog kwam dat hij haar zou vastbinden en honing over haar heen zou gooien, zodat ze wordt doodgestoken door duizenden bijen. Tot op de dag van vandaag word ik op tot op de voet gevolgd door al mijn broertjes. Ze houden mij nauwlettend in de gaten, maar ik ben de domste niet en weet wanneer ze mij in de gaten houden. Ik ben ze dan ook altijd te slim af, tot nu toe dan.

En nu ben ik hier, op uitnodiging van RNW in Nederland, tijdens de Gay Pride, om te vieren dat ik lesbienne ben. Om te laten zien dat ik trots ben op mijn geaardheid. Om ervoor te zorgen dat lesbische meiden in Marokko dezelfde rechten krijgen als hetero meiden.

Ik ben Inas, activiste die zich inzet voor vrouwenrechten en ik ben trots op het feit dat ik lesbienne ben.