Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek 'lifestyle'. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje wiens oppaskindje van 13 zelfmoord pleegde.

20 November 2012, ik liep buiten met mijn vriendinnen. Mijn zus belde mij, want er waren veel brandweerauto's en ambulances in ons dorpje Pernis. Omdat wij in een klein dorp wonen wil je altijd weten wat er is gebeurd, dus ik ging kijken op Google.

Toen schrok ik.. Het was bij het huis van mensen waar ik veel over de vloer kom en oppas op de kinderen, eigenlijk mijn tweede familie. Als een gek ging ik er naartoe. Toen ik daar aankwam was het heel druk voor het huis. Er werd mij verteld dat de oudste zoon van 13 jaar werd gereanimeerd. Ik schrok en begon gelijk te huilen. Er gingen veel verhalen rond van wat er nou echt gebeurd zou zijn. Ik heb toen gelijk mijn moeder en mijn zus gebeld, die kwamen snel naar me toe. Omdat mijn moeder agent is, liep ze naar het huis waar de buren voor de deur stonden. Ze kwam terug met heel slecht nieuws. Quentin zou zichzelf van het leven hebben beroofd. Hij heeft zichzelf opgehangen. Ik wist niet wat ik hoorde, de wereld stond een tijdje stil op dat moment. Er gaat op zo'n moment van alles door je heen. Waar zijn zijn ouders en zijn andere twee broertjes? Ik hoorde dat hij was gereanimeerd en via een grote trap van de brandweerauto naar beneden werd getild. Op dat moment ben ik weggegaan.

Bron

Waarom? Omdat ik dat niet wilde zien. Ik ben naar de Maas gelopen met een vriendin. Ik weet nog goed dat ik zei: 'Straks gaat hij dood'. En iedereen zei dat het goed zou komen. Ik vertrouwde daar maar op. Ik ben de volgende dag niet naar school gegaan, ik heb de hele dag niets gedaan. Ik werd op de hoogte gehouden door mensen die in het ziekenhuis waren en zij vertelden dat hij in coma lag. De dag daarna ben ik ook naar het ziekenhuis gegaan. Voor de ingang moest ik al huilen om het gevoel dat hij daar in coma zou liggen. Toen ik binnenkwam zag ik Quentin, onder de slangetjes. Dat was zo moeilijk om te zien. Het verdriet in de ogen van zijn ouders en familie, dat kan ik niet beschrijven. Want eigenlijk wisten we al dat het over was. Ik heb toen de hele dag aan Quentin zijn bed gezeten en ik heb zijn hand vast gehouden.

22 november, s'avonds laat hebben ze de stekkers er uit gehaald en was hij overleden. Hij was donor, dus hij kon niet gelijk mee naar huis, maar in de ochtend mocht hij mee. Hoe raar het ook was, hij had een soort lach op zijn gezicht toen hij thuis was. Hij lag er ''mooi'' bij en zijn vrienden en familie kwamen allemaal afscheid nemen van hem. Zo'n mooie jongen. Een paar dagen later werd hij begraven, zo'n emotionele dag. Het was super druk, er waren rond de 1100 mensen op zijn begrafenis. Hij heeft een mooi afscheid gehad, want dat verdiende hij. Ik hoop dat hij nu zijn rust heeft en ons nog vaak komt pesten, want wat missen we zijn gezeik.

Ik heb respect voor zijn ouders, broertjes en de rest van de familie. Respect en ik hou van jullie.

Quentin, we love you!

Door Céline