Heftig verhaal: eetstoornis

Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.

Vechten voor een leven zonder eetstoornis
Ik bekeek mezelf nog eens in de spiegel. Dat randje vet bij mijn buik mocht er wel af. En de ruimte tussen mijn bovenbenen kon ook wel groter. Ik had al eerder mislukte afvalpogingen gedaan, maar nog niet eerder was ik zo vastberaden als nu. Dit keer ging het me lukken.

De maaltijden vormden bij ons thuis echt een ‘moment’. Daarom had ik al snel door dat ik een andere manier moest vinden om af te vallen. Ik begon met braken, hierover had ik gelezen op pro-ana websites. Super foute tips natuurlijk. En ik vond het nog vreselijk ook: het was vies, deed pijn en ik kreeg er bloedneuzen van. Maar het moest. Daarnaast twitterde ik veel met pro-ana’s en raakte ik steeds meer in deze, mijn, wereld verzeild, waar niemand iets van mocht weten.

Alles kwam eruit
Het eerste ‘keerpunt’ kwam toen ik brak tegenover mijn ouders. Ze voelden dat er iets was en vroegen ernaar. Alles kwam er uit: ik vertelde over mijn depressieve gedachten, over het braken en over de walging van mijn eigen lichaam. Mijn ouders gingen gelijk naar de huisarts, ook al verzette ik me daar enorm tegen. Zij kon weinig meer doen dan doorverwijzen naar de kinderarts. In de paar maanden dat ik moest wachten op de eerste afspraak ging het pas echt fout.

Omdat mijn ouders heel erg er opletten dat ik niet meer braakte – ze trokken me soms letterlijk bij de WC weg – begon ik steeds minder te eten. Op school gooide ik m’n lunch in de prullenbak en aan tussendoortjes deed ik al lang niet meer. Ontbijt en avondeten nam ik in steeds kleinere proporties. De kilo’s vlogen er af, totdat ik op een zeer laag BMI zat. De paniekaanvallen werden groter, ik lag soms krijsend op de grond en krabde mezelf. Eén keer hebben mijn ouders de alarmdienst gebeld en heeft mijn vader de hele avond mijn handen moeten vasthouden. Ondertussen probeerde ik mijn adem in te houden of mezelf te wurgen met zijn armen.

Doodziek verklaard en in therapie bij Human Concern
Toen we eenmaal bij de arts terecht konden, zat ik diep. Mijn bloeddruk was te laag, net zoals mijn hartslag en mijn lichaamstemperatuur. Ik had de hormoonhuishouding van een vrouw in de overgang en werd ‘doodziek’ verklaard. Als ik bij de volgende afspraak weer afgevallen zou zijn, dreigde hij, nam hij me op in het ziekenhuis. De keer daarna was ik exact stabiel gebleven, dus een opname was niet nodig. Dat ik een half jaar later alsnog in het ziekenhuis aan de hartbewaking zou eindigen, had ik toen niet kunnen bedenken.

Mijn inschrijving bij Human Concern vormde het tweede keerpunt in mijn herstel. Het begon ongeveer zo: ‘Wat? Ik heb geen hulp nodig! In therapie, pfff, ik dacht het niet’. Mijn ouders keken me lang aan en zeiden: ‘Het gaat toch gebeuren’. Mijn moeder belde naar Human Concern en meldde dat ik het erg spannend vond. De vrouw aan de andere kant van de lijn antwoordde, dat zij in alle jaren nog nooit iemand huppelend van vreugde binnen had zien komen. ‘Het doel is dat je na afloop van je behandeltraject weer huppelend naar buiten gaat’, zei ze. ‘Toch heb ik ze niet nodig. En al helemaal niet met huppelen’, reageerde ik.

Overal staan snoeppotten
Meer dan een jaar geleden kwam ik voor de intake de witte en met hout ingerichte verdieping van het gebouw aan de Baden Powellweg te Amsterdam binnen. Wat me, naast het mooie interieur, meteen opviel, waren alle snoeppotten; op de balie, in de wachtkamer, bij het koffiezetapparaat, in de kasten. Die potten keken me aan… ‘Net alsof je bij het avondeten in een afkickkliniek voor alcoholisten een fles wijn op tafel zet waar de kurk niet vanaf mag’, zei ik tegen mijn moeder.

Ondertussen is Human Concern voor mij meer dan een paar snoeppotten. Ik ga er nu twee keer in de week naar toe, gewoon in mijn eigen woonplaats. Ik heb een enorm lieve therapeute. Hadewey is ervaringsdeskundig en heeft dus zelf ook een eetstoornis gehad. Tijdens de eerste therapiesessie was het ijs snel gebroken, toen zij vertelde over haar eetstoornis. Hierna vertelde ik over de mijne. Het voelde gelijk vertrouwd, en dat voelt het nu nog steeds. Ik mag haar altijd een appje sturen als ik ergens mee zit en ze heeft me zelfs geholpen bij het vertellen over mijn eetstoornis aan de klas.

bron

Een maand intern: ging dit lukken?
Ik heb een maand intern in Portugal gezeten voor de Be-leef!-behandeling van Human Concern. Hadewey stelde het voor, omdat ik vastliep op mijn weg naar herstel. Één hele maand ver van thuis. Alleen op zaterdag mocht onze mobiel aan voor contact met het thuisfront. Ik herinner me nog goed wat ik op de eerste dag tegen mijn ‘maatje’ zei, terwijl we onze kamer aan het inrichten waren: ‘Ik houd het nooit vol om een maand van huis te zijn’. Vroeger had ik namelijk altijd heimwee. Als ik al bij mijn oma een paar kilometer verderop ging logeren, moest mijn vader me soms middenin de nacht komen halen vanwege de heimwee. Maar de 28 dagen vlogen om en voordat ik het wist, zat ik huilend in de woonkamer omdat ik zo bang was om weer naar huis te gaan.

Vier volle dagen in de week volgde ik therapie, soms individuele gesprekken, maar meestal samen met de negen andere meiden en vrouwen met wie ik daar verbleef. Je bouwt in zo’n maand echt een band met de anderen op, je vertelt hun en de therapeuten zo veel. Tot vandaag spreek ik ze nog steeds.

We gingen vooral op zoek naar de achterliggende oorzaak van mijn eetstoornis. Ik maakte kwaliteits- en functiekaartjes, schreef een brief naar mijn ouders, volgde tuintherapie, yoga, meditatie, creatieve therapie en deed een opdracht met het zwarte ‘eetstoornis-leven’ kussen en het witte ‘eetstoornis-vrij-leven’. Samen met de dagopening en –sluiting zijn deze onderdelen me het meeste bijgebleven. Naast deze best zware bezigheden was er ook tijd voor ontspanning: koken, een marktje bezoeken, zwemmen, winkelen, biodanza.

Een terugval
Eenmaal thuis was ik een hele ervaring en veel kennis over mijn eetstoornis rijker. Na nog een maand in deeltijd – twee dagen in de week in Amsterdam – ging ik weer in ambulante therapie bij Hadewey.

Maar toen ging het, opnieuw, fout. Ik begon weer minder te eten en kwam zelfs op een lager gewicht dan dat ik tijdens mijn eerdere terugval had gehad. Ook omdat ik zo ontzettend depressief was en omdat ik thuis heel erg moeilijk was voor mijn ouders en mijn zusje, zagen we geen andere uitweg dan een opname. Ik kon gewoon niet meer. Moe van het vechten, van constant het (niet) eten dat door mijn hoofd spookte. Zo kon het echt niet langer. Het was echt niet leuk in het ziekenhuis, maar ik en mijn ouders hadden allebei rust nodig. Dus lag ik niet veel later op de kinderafdeling V4.3 van het ziekenhuis in mijn woonplaats. Toen ik opgenomen werd in het ziekenhuis was mijn enige toegestane uitstapje, naast de kleine wandelingetjes met mijn moeder, naar therapie toe gaan. In de tijd was ik ontzettend depressief. Ik mocht niet alleen naar Human Concern toe fietsen, omdat ze bang waren dat ik mezelf wat zou aandoen en tijdens mijn uurtjes met Hadewey huilde ik alleen maar. Hadewey kwam mij ook opzoeken in het ziekenhuis als ik het even niet meer zag zitten, en ook mijn ouders en vriendinnen stonden voor mij klaar.

Langzamerhand, toen de kilo’s eraan kwamen en ik antidepressiva mocht gaan slikken, hebben mijn ouders, vriendinnen en Hadewey mij uit het diepe gat weten te trekken. Ik ben nog niet genezen, ik huppel nog niet naar de uitgang van Human Concern, maar ik word al wel minder aangekeken door de snoeppotten en ik vecht er hard voor om weer de oude ik te worden.

Zoek alsjeblieft hulp!
Mocht je in een soortgelijke situatie zitten: lieve meid of lieve jongen, zoek alsjeblieft hulp. Bij Human Concern of bij een andere instelling. Jij bent het waard om weer een mooi leven te leiden, en geloof me, jouw bestaan is zoveel beter zonder die stomme eetstoornis. 

Door Vera

*Dit artikel is gemaakt in samenwerking met Human Concern, klik hier meer informatie over een behandeling bij humanconcern.nl of op het forum ikookvanmij.nl

Pin je inspiratie in Pinbook