Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: Mandy heeft een dwangneurose.
Op mijn dertiende kreeg ik door dat ik vaak last had van rare en dwangmatige trekjes. Ik sprak er met niemand over, omdat ik het gevoel had dat het niks voorstelde. Ik zocht er niet echt wat achter en dacht dat het vanzelf weer over zou gaan. Maar jammer genoeg ging het niet vanzelf over.
Toen ik vijftien was zag ik op televisie een interview met een vrouw die elke dag last had van haar dwangneurose. Ik herkende mijn rare trekjes meteen in die van haar. Op dat moment drong het tot me door dat ik hier ook last van had. Op internet vond ik medische websites en folders die de symptomen van de dwangneurose beschreven en de soorten die er bestaan. Al snel ontdekte ik dat mijn ‘rare en dwangmatige trekjes’ overeenkwamen met die symptomen. Heel even heb ik er toen over nagedacht om in therapie te gaan, maar dat durfde ik niet. Ik was bang dat mensen in mijn omgeving het niet zouden begrijpen, zoals mijn ouders. Daarnaast had ik zelf nog steeds het idee dat het niet veel voorstelde.
Het begon steeds meer mijn dagelijkse leven te beïnvloeden. Soms kwam ik te laat op school of afspraken omdat ik terug naar huis ging om de sloten te controleren. Gewoon om te checken of de deuren wel écht op slot zaten. En natuurlijk zaten ze op slot. Ik ben meerdere keren teruggegaan om te kijken of ik mijn stijltang of de droger uit had gezet. Ik was gewoon bang dat het huis in de brand zou vliegen, omdat IK de apparaten niet uit had gezet. En ook deze had ik gewoon automatisch uit gedaan. Een goede vriendin waar ik vaak samen mee fietste, is een paar keer met mij mee teruggereden. Ze vond mijn gedrag op zulke momenten overdreven, maar uiteindelijk snapte ze het wel.
Daarnaast moest alles gelijk zijn. Als iemand mij aan de rechterkant aanraakte, wilde ik dat diegene mij ook aan de linkerkant aanraakte. Als ik zelf iets met mijn rechterhand aanraakte, dan moest ik dit ook met links doen. Ik raakte alles twee, vier of zes keer aan, omdat dit gelijke getallen zijn. In mijn hoofd ging het erom dat alles hetzelfde moest zijn. Als dit niet gebeurde, dan kwam er een soort drang in me op. Het moest gelijk zijn, anders dan voelde het niet goed aan. Als iets niet gelijk was, dacht ik dat er iets ergs ging gebeuren.
Nu ben ik nog steeds dagelijks bezig met mijn dwangneurose. Sommige trekjes die ik heb, zijn weggegaan en daar zijn andere trekjes voor in de plaats gekomen. Ik heb in de loop der jaren geleerd om mezelf te bedwingen, door bijvoorbeeld één keer alle sloten in huis te controleren en meteen weg te gaan. Dit vind ik lastig, maar ik kan mezelf nu beter beheersen en ga dan ook niet meer terug.
In huis ben ik constant alles aan het rechtzetten. Ik kan er al niet tegen als er een boek of een fotolijstje scheef staat. Mijn moeder heeft meteen in de gaten als ik weer eens iets heb opgeruimd in huis. Als ik probeer om het te negeren, dan komt er een dwang in me op. Dan moet ik het gewoon doen. Ik heb niet meer het gevoel dat er iets ergs gaat gebeuren als ik het niet doe, maar ik doe het om mezelf beter te voelen.
Waarschijnlijk blijf ik altijd last houden van mijn dwangmatige gedrag. Maar omdat mijn gedrag in positieve zin is veranderd in de afgelopen drie jaar, ben ik wel wat meer gerustgesteld. Het beïnvloed mijn leven minder en daarom vind het nog steeds niet nodig om in therapie te gaan. Ik ben me bewust geworden van mijn gedrag en dat vind ik belangrijk. Met anderen erover praten heeft mij ook heel erg geholpen. Ik was bang om niet serieus genomen te worden, maar niemand in mijn omgeving heeft er vreemd op gereageerd. Ik heb mijn dwangneurose zelf al een beetje overwonnen en ik denk dat het alleen maar beter kan worden.
Door: Mandy
Laat je inspireren in Pinbook
