Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer een Girlscene lezeres die moet leven met dyspareunie.
Ik heb dyspareunie. Het is geen levensbedreigende aandoening, ik kan een heel normaal leven leiden, ik heb geen vervelende jeugd of iets dergelijks, maar ik heb enorm veel pijn bij seks. Dat is al zo sinds de allereerste keer. Dat was allesbehalve comfortabel, maar ik besloot toen op mijn tanden te bijten. Het leek me logisch, daarvoor is het tenslotte je eerste keer. Ook de tweede en de derde keer vond ik het niet vreemd. We waren vast gewoon onhandig. Zolang het allemaal spannend en nieuw was, probeerde ik het maar te negeren. Na ongeveer een jaar proberen was het alleen nog maar spannend of het pijn zou gaan doen.
Ik ging naar de huisarts en die besloot een uitstrijkje te doen om te controleren op onder andere HPV. Na een paar weken zenuwen bleek dat de testen niets verkeerds uitwezen. Dat was goed nieuws, maar tegelijkertijd maakte het me erg nerveus. Als de testen niets uitwezen, wat moest ik dan? Gelukkig had ik een sympathieke huisarts die me door verwees naar de gynaecoloog, 'want de lol is er zo wel af'. Een weekje later zat ik tussen de zwangere dames in de wachtkamer van de gynaecoloog. Daar zit je dan, tussen mommies-to-be, tegenover het speeltoestel voor de toekomstige kleintjes, met overal tijdschriften over zwangerschapsperikelen. Ik weet dat er ergere dingen zijn, en ik voelde me stom om daar tussen te zitten met 'alleen maar' pijn.
Na een klein onderzoekje kreeg ik te horen dat de pijn werd veroorzaakt door bekkenbodemhypertonie. Pas veel later kwam ik erachter dat dit ook wel vaginisme wordt genoemd, een aandoening waar veel vrouwen last van schijnen te hebben, maar waar eigenlijk maar weinig over wordt gepraat. Simpel gezegd houdt het bij mij in dat de bekkenbodemspieren overmatig aanspannen, waardoor letterlijk 'de deur dicht gaat' daar beneden. Dat doet pijn.
Misschien is dit niet iets wat alle meiden met hun vriendinnen (durven te) bespreken, laat staan dat je ermee bij de huisarts aanklopt. Maar ik was opgelucht dat ik dat wel had gedaan. Nu had ik een diagnose, en er bestond een behandelplan voor: bekkenbodemfysiotherapie. Dit is een soort fysiotherapie voor je bekkenbodemspieren. Ik vond het doodeng, maar gelukkig bleek de behandeling vooral te bestaan uit pijnloze oefeningen die je thuis doet, stapje voor stapje. Bovendien heb ik een enorm lieve fysiotherapeute die mij steeds weer aanmoedigt om vertrouwen in mezelf te hebben (ook fijn, bekkenbodemfysiotherapeuten zijn bijna zonder uitzondering vrouwen!).
Inmiddels blijkt er bij mij meer aan de hand zijn. Ik heb ook een gevoelige huid die bijna voortdurend ontstoken is, wat wijst op vulvaire vestibulitis (VVS). Ook daarvoor was een behandelplan, met medicijnen van de gynaecologe. Maar ik weet inmiddels wel dat dit een aandoening is waar veel minder over bekend is, waardoor niet duidelijk is welke medicijnen bij welke patiënten effectief zijn. Een hoop giswerk dus, en vooralsnog heeft de gynaecologe bij mij nog niet goed gegokt. Misschien lijkt dit allemaal niet heel heftig, maar wanneer je hier jaren mee rondloopt vertrouw je je eigen lichaam niet meer.
Ik was vroeger wel eens onzeker over mijn kleding of over mijn make-up en haar, maar dit is echt een reality check. Want wat doe je als je vriendje je mooi vindt, maar je daar weinig mee kan doen? Vroeger was ik blij met een mooi jurkje of lingeriesetje. Nu ben ik alleen maar bang om pijn te hebben. Onterecht hoor, want gelukkig heb ik een lief, geduldig en begripvol vriendje en daar ben ik nu wel des te meer dankbaar om! Maar toch… De angst voor de pijn is er altijd.
Pijn bij het vrijen schijnt 40% van de vrouwen wel eens te overkomen. Maar lieve meiden, als het vaker pijn doet dan 'wel eens', zoek dan hulp! Soms lees ik dat vrouwen door hun gynaecoloog of huisarts worden afgewimpeld met het advies maar even door te bijten, maar dat is echt onzin. Als je vaginisme het, of VVS, of dyspareunie (verzamelnaam voor pijn bij seks), dan is de kans groot dat het niet vanzelf beter wordt. Maar met een beetje hulp kom je een heel eind.
Door Anoniem
Inspireer anderen in Pinbook
