Die blik. Het was zo intens, ik kan het eigenlijk niet omschrijven. Het was alsof hij in het diepste van mijn ziel kon kijken. En zijn ogen… Intelligent en nieuwsgierig, dat is denk ik de enige goede omschrijving. Hij fascineerde me. Te laat ontdekte ik dat ik mijn adem had ingehouden, en toen ik naar lucht hapte en hem weer aan keek schoten we beide in de lach. Verschillende mensen keken op. Ik zag boze blikken en met een schuldgevoel haalde ik mijn schouders op en fluisterde, ‘sorry’.
Toen ik mijn blik weer op hem liet rusten zag ik dat hij glimlachte. Ik glimlachte onzeker terug en concentreerde me daarna weer op het boek dat ik aan het samenvatten was. Ik voelde dat hij nog steeds naar mij keek, maar ik keek niet op. Na een aantal concentratieloze minuten pakte ik mijn spullen in, en liep door de deur naar de hal, op zoek naar een andere plek om te studeren. Toen ik naar de koffieautomaat liep raakte iemand mijn arm aan. Verbaasd keek ik om, gek genoeg niet voorbereid op wat ik zou zien. Het was hem.
Die avond gingen we uit eten. Zoals afgesproken stopte er om 6 uur een taxi voor mijn deur en toen ik mijn studentenhuis uitliep zag ik hem al achterin zitten. Hij zag er… vastberaden uit. Totaal niet zenuwachtig, terwijl bij mij de zenuwen door mijn lijf gierden. Licht wankelend op mijn nieuwe hakken liep ik naar de taxi, terwijl hij uitstapte om de deur aan mijn kant open te houden. Met een galante beweging nodigde hij mij uit om te komen zitten. En met glimlach op mijn gezicht en een niet-zo-galante beweging ging ik zitten. Toen hij naar de andere kant van de auto liep herinnerde ik mezelf er weer aan om te blijven nadenken. Dit was eigenlijk veel te roekeloos en niks voor mij. Ik kende hem niet eens. Maar veel tijd om te piekeren had ik niet, want toen hij ging zitten begon hij meteen te praten. Hij sprak over het restaurant waar we naartoe zouden gaan. Het was zijn favoriet en elke verjaardag ging hij daar samen met zijn ouders en broertje eten. Het was grappig om met hem over dit soort luchtige dingen te horen praten, wetend dat er zoveel meer in hem schuilde. En daar was ik nou juist nieuwsgierig naar.
Het eten was goed, het gezelschap was leuk. Maar toch was de avond niet bevredigend. De behoefte om hem te leren kennen op een manier waarop niet veel mensen hem kennen was te groot om na het eten al afscheid te nemen. En zo kwam het dat toen we samen in de taxi zaten, we besloten naar zijn huis te gaan. Ik keek naar buiten, naar de lichtjes van de neonreclame die de straat sierde. Naarmate we ons verder van de stad verwijderden werden de straten rustiger en ook de lichtjes minder. ‘Vind je het erg om even te lopen?’, vroeg hij, en ik schrok op uit mijn gedachten. Ik antwoordde van niet, en hij gebaarde naar de taxichauffeur dat we konden stoppen. Toen hij de taxi betaalde stapte ik alvast uit. Ik keek glimlachend op me heen. Ik had wel zin op het laatste stuk te lopen. Tijdens de wandeling naar zijn huis zeiden we niet veel, maar ik was druk ik gedachten verzonken. Wat wilde hij precies? En vooral, wat wilde ik? Ik was bang voor het onvoorspelbare in hem. Maar tegelijkertijd bedacht ik me dat ik dit onvoorspelbare ook in me had. Het was er alleen nooit uitgekomen.
Bij hem thuis gekomen hielp hij me mijn jas uittrekken. Hij vroeg of ik een glaasje wijn wilde en terwijl hij de wijn inschonk ging ik op een stoel aan de keukentafel zitten. De glazen zette hij op de tafel en ik keek hem met een glimlach aan. Daar was het weer, die blik. Het is gek om te beseffen hoeveel iemand in je los kan maken. Zonder iets te zeggen knielde hij voor me neer en begon hij heel voorzichtig mijn hakken uit te trekken. Hij zette ze naast de stoel neer en toen hij weer opstond pakte hij mijn handen om mij ook omhoog te helpen. Hij bleef me aankijken toen hij zijn handen in mijn nek legde, en tot mijn verbazing maakte hij de sluiting van mij ketting los. Voorzichtig legde hij de ketting op tafel neer en pakte hij mijn pols, waar hij mijn armband en horloge afdeed. Zelf trok hij zijn schoenen en colbert uit, pakte de wijnglazen en liep met me naar de bank. Zoals ik al zei, hij was nogal onvoorspelbaar.
Achteraf gezien vind ik het gek dat ik daar was; ik was naar huis gegaan met iemand die ik diezelfde dag had ontmoet. Maar op het moment zelf voelde het zo logisch, zo vertrouwd, dat ik daar helemaal niet over nadacht. We hebben die avond veel gepraat. Het is lastig om je bloot te geven aan wat in eerste instantie een totale vreemde lijkt. In eerste instantie ja, want nu is het alsof we elkaar al jaren kennen. We lijken totaal niet op elkaar, zijn juist heel verschillend, maar ik denk dat we elkaar daarmee aanvullen. Of tenminste dat we dat ooit gaan doen. Op dit moment zijn er andere dingen om me op te richten. Mijn relatie bijvoorbeeld, en het afronden van mijn studie. Maar ik weet dat er een moment gaat komen waarop we elkaar weer zullen zien, dan zullen ook wij een kans krijgen samen. En voor nu is dit een goed vooruitzicht.
Door Nymphadora
Laat je inspireren in Pinbook
