Plotseling was er weer die onuitstaanbare gil. De gil die het hele huis ongerust maakte. Ze keek op haar wekker. 3 uur. Liza sprong direct haar bed uit en sprintte naar de kamer naast haar. Als ze het nog maar vol zou houden… De angst dat ze weg zou zijn was groter dan ooit. Wat moest ze zonder haar? Haar hele leven had ze gedeeld met haar. En ze was van plan nog veel meer te delen. Maar hoeveel pijn het ook deed, ze wist dat het onmogelijk was. 'Mama?'
.jpg)
Alsof ze de hele nacht gefeest had en nu haar stem kwijt was, reageerde ze. 'Ja, Liza.' Was het maar zo, dat ze gefeest had. Dat ze te veel gedronken had of dat ze niet meer kon lopen door haar pumps. Dat ze geschreeuwd had of als een valse kraai gezongen. Maar nee.
Florian kwam aangekakt. Hij had een slaperig hoofd. Ik maakte me zorgen om hem. Hij heeft nu al meer dan drie dagen in zijn bed gelegen. Puur en alleen naar films gekeken. Af en toe gluurde ik door de kier van zijn deur naar wat hij keek. Ik zag dan vaak sterfbedden en veel tranen voorbij komen. Wanneer ik binnen stapte klikte hij het weg van zijn laptop. 'Wat kom je doen?' De helft van zijn gezicht zat verborgen achter de dekens. Zonder dat ik het door had staarde ik hem aan. 'Liza?' 'Eh, ja, sorry, ik kwam eh, eten brengen.' Ik zette het dienblad met versgebakken broodjes en jus d'orange op zijn nachtkastje. 'Hoe gaat ie, broertje?' Ik was nog steeds een beetje in een andere wereld nadat ik die beelden had gezien. Groot houden. Groot houden. Kom op Liza, houd je groot. 'Mja, wel prima. Kan niet veel doen helaas.' Het voelde ontiegelijk naar om mijn broertje zo te zien.
'Zorg er wel even voor dat je wat eet. De zwaarste dagen komen nog.'
'Dat weet ik.'
'Wat bedoel je, dat weet ik?' Ik staarde hem opnieuw aan, wachtend op zijn antwoord.
'Had het ergens gelezen en soms zie ik een film voorbij komen. Verdriet blijkt het meeste pijn te doen.'
'Hoe staat het met school?'
'Dat huiswerk is onbelangrijk.'
'Je gaat je examen wel halen hè? Zeven jaar de middelbare school lijkt me echt een hel.' Ik sprak uit ervaring, mijn zesjarige havo tijd was niet bepaald een pretje.
'Ik doe wat mama wilt.'
Ik sloot de deur zachtjes achter me. Toen ik op de trap stond hoorde ik gekreun. Hetzelfde gekreun als die ene nacht.
'Liza.' Met grote passen liep ik naar haar kamer.
'Hier ben ik mam. Wil je wat te eten?'
Ze schudde haar hoofd met rustige bewegingen.
'Ik ben trots. Op jullie.'
Ik wist hoeveel moeite ze had met het feit dat ze de zorg niet meer kon dragen. Ze moest zich richten op haarzelf.
'Ik hou van je.' Ze sloot haar ogen en draaide om.
Iedere kreun die ik hoorde maakte me ongerust. Als ik dan voor de zoveelste keer naar de kamer liep, besefte ik me wat een vader toch allemaal voor je kan betekenen. Maar dat zal ik nooit meemaken. Hij is al lang weg. Ik heb hem ooit gezien. Toen mijn broertje net was geboren. Maar daarna verdween hij in het ziekenhuis. Nog een laatste kus. En dat was het. Klote tumoren.
Maar die ene nacht sloeg alles. Het liet me ontzettend zwak voelen. Op de een of andere manier voelde ik hoe het einde nu echt dichterbij kwam. Alsof ik het kon voorspellen. 'Ze zal op het einde nogal beroerd zijn. Dat is normaal.' Ik had alle woorden van de dokter genoteerd. Want dit konden wij zonder hem. Ik wilde geen verpleging in ons huis. Zij hoorde niet in het plaatje. Mama zou in alle rust naar papa vertrekken.
Het was intussen al half vier en Florian had net de emmer schoon gespoeld. Ze was kotsmisselijk. Haar ogen steeds meer dicht getrokken. Ze keek ons allebei nog aan, pakte onze handen en gaf er een kus op. 'Jullie zijn geweldig. Ik hou met heel mijn hart van jullie, nooit vergeten.'
'Wij ook van jou mama.'
'Je bent de mooiste vrouw in mijn leven en dat zal je altijd blijven.' Florian beet hard op zijn lip om de tranen tegen te gaan. 'Ga maar naar papa toe.' Haar ogen zaten dicht. Haar ogen bleven dicht. De eerste traan liep over Florian zijn wang. Ik sloeg een arm om hem heen. 'Samen staan we sterk.'
.jpg)
Door Marre
Laat je inspireren in Pinbook
