‘Houd nou toch eens op met dat gezeur!’ met een blik vol ergernis keek mijn vader mij aan. ‘Je moet eens leren om voor jezelf te gaan zorgen, Lieke, anders kom je helemaal nergens in deze wereld. Je wilt toch niet afhankelijk zijn van een man? Zelf verantwoordelijkheid nemen, voor jezelf kunnen zorgen en je eigen brood op tafel kunnen brengen, zo hoort het!’ Zucht. Deze preek kan ik zo langzamerhand bijna meepraten.
Elke keer als ik vraag om extra zakgeld, krijg ik een waslijst van onaardige dingen naar mijn hoofd toe geslingerd. Om moe van te worden. ‘Ja, maar pap’, het was geen doen om tussen zijn tirade te komen. Als een razende stier denderde hij de kamer door. ’Je hebt nog helemaal niets bereikt in je leven, nog niets meegemaakt, dus luister nou maar goed naar wat ik zeg!’ Ik liet mezelf op de bruine leren bank ploffen. Zelf vond ik deze bank extreem lelijk, maar mijn vader had hem van zijn oma geërfd en hij wilde het erfstuk voor geen goud wegdoen. ‘Vroeger was het allemaal anders, toen had helemaal niemand geld om kleding van te kopen, we kregen hooguit twee gulden zakgeld in de maand!! En dat was het!!’ IJsberend liep mijn vader door de kamer. Bij elke stap kraakte de houten vloer onder zijn voeten. Even was ik bang dat de vloer het niet zou houden. ‘Pap…’ Inmiddels zag hij er behoorlijk boos uit. Hij leek zo bij lange na geen 43 meer… eerder 50. ‘EN O WEE als wij om meer zakgeld vroegen… nou dan zwaaide er wat.' Snappen ouders nou nooit dat je, anno 2013, ook lol moet kunnen maken in je leven? Hebben zij dat vroeger dan helemaal niet gehad? En als vroeger zoveel slechter was dan dat het leven nu is, waarom praat hij er dan nog steeds over en vergelijkt hij mij met zichzelf in die tijd? Grr OUDERS! ‘Pap, ik vraag maar om 20 euro, kom op! Iedereen gaat naar het feestje van Justin toe. Ik kan toch moeilijk op komen draven zonder een cadeau, en zonder plantje voor zijn moeder?’ Nu had ik een gevoelige snaar geraakt. Ik kende mijn vader wel zo’n beetje. Altijd als ik bij iemand mocht logeren, moest ik van mijn ouders een geschenk meenemen voor de vrouw des huizes. Dat vonden mijn ouders netjes en het staat dankbaar. Het hoorde bij mijn opvoeding, schijnt. Het zou ook raar zijn om met lege handen aan te komen bij een verjaardag. Zelfs mijn vader kan dat toch wel begrijpen? Met een lief lachje keek ik mijn vader aan. Hij zuchtte en liet zich met een plof op de lelijke bank zakken. Zijn handen gleden door zijn haren en met een zucht keek hij me aan. ‘Dit is de laatste keer Lieke…’ Ik wist wel dat het me zou lukken! ‘YESS!! THANKS PAP!’ Ik vloog mijn vader om de hals, graaiend naar zijn zwarte portemonnee, die hij altijd in zijn achterzak bewaarde. Met een big smile pakte ik het briefje van 20 euro uit zijn portemonnee. ‘Ik meende het wat ik zei Lieke, dit is de laatste keer. Ik wil dat je een baan gaat zoeken.’ O mijn god.
O MIJN GOD. Wat heb ik mezelf op de hals gehaald. Rustig blijven, adem in en adem uit… Oké goed. Mijn vader wil dus dat ik een baan ga zoeken. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Ik bedoel, er zijn zoveel dingen te koop en zoveel kleding die ook ergens gemaakt moet worden en fruit dat ergens groeit en… nou ja eigenlijk is er heel veel keuze, toch? Zelfs als je al vier uur lang aan het zoeken bent en je nog steeds niets hebt gevonden waar je goed in bent. ‘Wat dacht je van een supermarkt?’ PLOF. Met een smak gooide ik mijn kussen tegen Luke’s gezicht aan. ’HE! Waar was dat voor nodig?!’ Lichtblauwe ogen keken mij van onder zijn vragende wenkbrauwen aan. ‘Zie je mij al in een supermarkt werken?’ Ik zette mijn asociaalste stemmetje op en schreeuwde hard ‘WILT U DAAR OOK ZEGELS BIJ?’ Luke schudde zijn hoofd. Ik vond hem altijd al zeer aantrekkelijk. Zijn warrige blonde haren en lichtblauwe ogen hebben al veel meisjes verslonden. Helaas voor die meiden, want Luke was van mij. Of nouja, sinds hij uit de kast is gekomen, zijn we onafscheidelijk. Luke betekent alles voor me. ‘Aanstelster. Zo klink je meer als een viswijf.’ Hij zette zijn handen om zijn mond en riep ‘VEEEEERSE VIS!’ Ik liet mezelf met een harde plof achterover op mijn bed vallen, waarbij ik hard mijn hoofd stootte tegen het witte nachtkastje. Luke keek me geschrokken aan en toen veranderde zijn blik. ‘Haha, auw’, meteen schoten we in de lach. ’Wat vind je dan leuk om te doen?’, met een smak kreeg ik het kussen terug in mijn gezicht. ‘Hahaha. Ik vind helemaal NIKS leuk, Luke. Ik wil gewoon winkelen en feest vieren. Is daar geen geld mee te verdienen?’
‘Ik denk het niet Liek… Maar je bent nu al 20 jaar en je hebt nog steeds geen werk op je CV staan. Welke werkgever gaat je nu nog aannemen?’ Luke had gelijk. Zelfs al vond ik iets wat ik leuk vond, dan nog was het maar de vraag of ik wel werd aangenomen. Misschien moest ik dat maar als smoesje verzinnen voor mijn vader. Zo slim ben ik nou ook weer niet en ik ben ook niet uit de modeblaadjes gelopen. Nee, dit ging hem niet worden. Ineens leek me het afhankelijk worden van een man toch nog niet eens zo'n slecht idee.
Door Ellen
Laat je inspireren in Pinbook
