Al die maanden teren op het huismerk van Albert Heijn en goedkope katoenen jurkjes van H&M hebben zich geloond: Ik heb nu geld voor een designer item. Nou ja, ‘Ik heb er het geld voor’ kan ik het beter niet noemen. Want dat gespaarde geld zou eigenlijk moeten gaan naar mijn overschreden smartphone-rekening, de huur en een nieuwe wasmachine. Toch vind ik een designer item vele malen belangrijker.

Het geeft status. En laten we even eerlijk zijn: iedereen houdt van een goede status. Zodat die zakenman tijdens een hevig telefoongesprek zijn nek verrekt om mij nog even na te staren. Simpelweg omdat ik er absolutely stunning uitzie in die vuurrode cocktailjurk van Chanel. De met een enorme precisie genaaide stiksels, het licht dat wordt weerkaatst door de glans die de stof bevat en mijn hoge hakken die een ritmisch geluid maken tijdens de stappen die ik zet, maken het ‘verrekte nek’-waardig. Dáár doen we het natuurlijk voor. Ik straal klasse uit. Chique, rijk en slim. Oftewel: status.

Ik voel me als een kind in een snoepwinkel als ik over de parelmoerkleurige tegels van Charlotte – een chique winkel in de PC Hooftstraat waar mijn geliefde merken Chanel, Dolce & Gabbana, Dior en Jimmy Choo verkocht worden – loop. Een blonde verkoopster in een broekpak en een strakke knot lacht me toe. Al snel onderken ik dat ze die vriendelijke glimlach niet meent, wanneer ze met een chagrijnige blik in haar ogen naar haar gebotoxte collega paradeert. ‘Wat moet die tuthola hier? Die hoort thuis bij Hennes & Mauritz, niet in onze PC. Daar heeft ze toch geen geld voor.’
‘Hé, takkewijf, ten eerste hoor je mij ‘’mevrouw’’ te noemen in plaats van ‘’tuthola’’, ten tweede: het is ieders PC, en niet alleen die van jullie, en ten derde: je hebt helaas niet de gave om te weten hoeveel er op mijn rekening staat, dus oordeel niet, wil je?’ boor ik haar met een Amsterdams accent de grond in. Zo, en nu op hoge hakken de winkel verlaten. Ik steek mijn perfect gemanicuurde middelvinger op, terwijl ik recht vooruit blijf kijken. Ik voel dat ze een verontwaardigde blik trekt en de lucht die ze via haar neus uitblaast kietelt zachtjes na in mijn nek. Dan maar de kassa van de buren spekken.

Een lange dame van in de veertig lacht me toe. Deze keer wel gemeend. ‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’
‘Ik ben op zoek naar..,’
Naar wat eigenlijk? Ja, een designer item. Maar naar wat voor een?
‘..Een paar high heels. Tien centimeter hoog, met een naaldhak alstublieft’ vervolg ik.
‘Plateau? Peep toe? En welke kleur mag het zijn? Taupe, antraciet, zwart of iets anders? Nog een voorkeur qua merk? Christian Dior? Jimmy Choo? Zeg het maar.’
De hoeveelheid vragen doet me duizelen. Van een andere verkoopster krijg ik een glas ijskoud water voorgeschoteld. Ik knik dankbaar als ze het zachtjes neerzet op de salontafel. De bank waarop ik me momenteel bevind, zit heerlijk. ‘Ik heb verschillende modellen voor u meegebracht. Laten we met deze beginnen: een Dior, in Italië geproduceerd. Nieuwe collectie herfst 2013. Op de hak is aan de zijkanten een donkerbruine streep gezet zodat de hak smaller oogt. Je draagt dus een gewone hak die lekker loopt, terwijl het eruitziet alsof je op naaldhakken loopt.'
Valerie – zoals haar naamplaatje beweert – glijdt met haar vingers over de strepen als ze mij de hakken overhandigt. Zodra ik mijn voeten in de hakken heb geschoven sta ik op om naar de spiegel te lopen. Het lijken inderdaad naaldhakken. Ik geef toe dat het pareltjes van schoenen zijn, maar ze zijn het toch net niet helemaal. Ik voel hét niet. Dat gevoel. Die kriebel in je onderbuik.

bron

Dan maar op naar het volgende paar… En weer het volgende… Zoals ze zeggen is driemaal scheepsrecht. Zo ook in deze situatie. Naaldhakken van Jimmy Choo. Ronde neus, lak zwart en beeldschoon. Deze keer voel ik hét wel. En niet zo’n beetje ook. Dat gevoel. Die kriebel in je onderbuik. I fall in love with shoes. Ik weet dat ik klink als een hopeloze shopaholic, maar dit is liefde op het eerste gezicht.
‘Ik neem ze!’ schreeuw ik verheugd. Zonder er een meter op gelopen te hebben, zonder ze überhaupt gepast te hebben. Ik trek ze vlug aan en weer uit.
‘Ja! Dit worden ze.’
Inmiddels houd ik ze bungelend in de lucht. Mijn overenthousiaste houding maakt de verkoopster aan het grinniken. Als het verschuldigde bedrag op de kassa verschijnt steek ik mijn pinpas in het pinapparaat. Er wordt een matzwarte tas waarin JIMMY CHOO staat gegraveerd om de schoenendoos gehaald.
‘Fijne dag nog.’

Een snelle flits van wraak komt in mij op als ik langs Charlotte loop. Ik loop de winkel in richting de kassa en haal een euro uit mijn jaszak. Met mijn wijsvinger schiet ik de euro af, die recht over de toonbank naar de takkewijf-verkoopster rolt.
‘Geld moet rollen, niet waar?’
Ik pers een fake smile uit mijn mond en zwaai met het Jimmy Choo-tasje aan mijn arm. Heupwiegend verlaat ik de winkel. Eenmaal om de hoek kan ik mijn schaterlach niet meer onderdrukken. Daar sta ik dan, met mijn benen gekruist zodat ik mijn plas kan tegenhouden, lachend in mijn eentje met een Jimmy Choo-tas om mijn arm. Door het lachen begeeft mijn blaas het en stroomt de plas via mijn roze onderbroek langs mijn benen. Wat een herinnering: mijn eerste designer item. En tevens ook de eerste keer in mijn broek geplast sinds ik de tien jaar ben gepasseerd. Daar gaat mijn status…

Door Fleur