‘Hou me vast.’ Ik vertrouwde hem niet. Ik wist dat hij me ging laten vallen. ‘Ik heb je al vast.’ Zijn stem klonk schor, diep en alles behalve betrouwbaar. Ik had mijn leven op het spel gezet en er was geen weg meer terug. Ik moest het zien te redden, ik wilde nog niet dood, er waren nog zoveel dingen die ik wilde doen. ‘Zie je die boom daar? Daar moet je heen.’ Ik keek vooruit en zag in de verte inderdaad de boom waar hij het over had. Ook zag ik het dunne lijntje dat onder mijn voeten liep en het verschil betekende tussen leven en dood.
Het spel was simpel. Zette ik een misstap, dan was ik dood. Zette hij een misstap, dan was hij dood. Ik haalde diep adem en draaide me om, zodat ik hem recht in zijn ogen aan kon kijken.
‘Het is jouw leven of dat van mij,’ fluisterde ik zachtjes, hopende dat de organisatoren het niet zouden horen.
‘Ik weet wat het is, Valerie,’ antwoordde hij bozig.
Ik voelde zijn sterke armen om mijn middel en de warmte die van zijn lichaam afkwam. Hij was de enige reden dat ik het zo lang had volgehouden. Hij had me overal doorheen gesleept en tot nu toe was hij mijn redding in de branding geweest, maar ik wist ook waarom hij hierheen gekomen was, namelijk met 1 doel: miljoenen winnen.
Hoe ik dat wist? Omdat we hetzelfde doel hadden. Of ik hem van de rand zou kunnen duwen? Nooit. Toch wist ik bijna zeker dat hij er geen minuut over zou twijfelen. Dit hele gedoe tussen ons was een spelletje geweest, alleen om het publiek te overtuigen van onze plek in het programma. Meer was het niet geweest, toch? De wind blies mijn haren wild door elkaar en bijna verloor ik mijn evenwicht, waren het niet zijn handen geweest die me op wisten te vangen.
‘Dank je,’ stotterde ik.
‘Er is nog iets dat ik wil doen,’ zei hij op een gemeende toon en voordat ik het wist, stonden we stil, uitkijkend op het diepe dal onder ons. Hij drukte me tegen zich aan en zijn dikke, roze lippen raakten de mijne. De zoen duurde niet lang, maar het was lang genoeg om me van me stuk te krijgen.
‘Ik ben bang.’
Hij knikte en veegde de traan weg die over mijn wang rolde. Ik probeerde stoer te blijven kijken voor alle camera’s die dit vast zouden leggen, voor mijn ouders en broertjes die dit thuis live zouden zitten kijken. Zij waren de reden dat ik dit had gedaan. Alleen al deelname aan het programma zorgde ervoor dat mijn familie genoeg geld had om de komende tien jaar te overleven en dan had ik het nog niet eens over de miljoenen die je zou krijgen als je het wist te overleven, maar dat was ook meteen het addertje onder het gras. Het was een kwestie van leven of dood.
‘We zijn er bijna.’
‘Je moet weten dat ik altijd van je gehouden heb, Valerie,’ zei hij streng tegen mij, alsof hij me iets duidelijk wilde maken, ‘en daarom heb ik deze keuze gemaakt.’
Voordat ik nog kon vragen wat de keuze inhield, voelde ik zijn armen loskomen van mijn lichaam en in een flits zag ik hoe Sam van het koord afsprong, de diepte in.
‘Nee!’ schreeuwde ik zo hard als ik kon.
De tranen stroomden over mijn wangen en mijn zicht werd steeds waziger. Ik schrok van de klap die ik hoorde toen zijn lichaam de rotsen bereikte. Het duurde even voordat het tot me doordrong, ik had gewonnen, ik had het overleefd.
‘Het spijt me,’ riep ik zo hard als ik kon in de camera die een close-up van mijn gezicht filmde, ‘zorg goed voor ze.’
Ik slikte de pijn weg en haalde diep adem. Mijn benen trilden en mijn hoofd tolde. Het was een overhaaste beslissing, maar mijn hart wist niet beter. Ik kon niet leven zonder hem, hij was altijd degene geweest die me in leven hield. Mijn vingers die stevig om de touwen boven me gekruld zaten, lieten nu langzaam los en mijn armen bungelden langs mijn lichaam. Ik keek nog een laatste keer bedenkelijk om me heen. Ik probeerde te genieten van mijn laatste zicht op deze wonderlijke wereld, maar het lukte niet. Het enige wat ik op dit moment wilde, was bij hem zijn.
Ik sloot mijn ogen en liet me voorzichtig achterover vallen. Het leek alsof ik zweefde, alsof ik al in de hemel aangekomen was, al wist ik heel goed dat dat nog niet het geval was. Dit was mijn keuze geweest. Ik had de keuze gemaakt om voor het eerst in mijn leven niet mijn hersenen, maar mijn hart te volgen. De wind suisde in mijn oren en ik viel steeds sneller naar beneden. Tot mijn hoofd tegen de scherpe punten van de rotsen bereikten en alles om me heen zwart werd.
Door Maxime, geïnspireerd op The Hunger Games
