Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.
Girlscene ontving een e-mail van een 16-jarig meisje. Zij wil graag anoniem haar verhaal vertellen nadat ze Girlscene's artikel over de eetstoornis BED las.
Allereerst zal ik wat over BED of te wel Binge Eating Disorder vertellen. Als je last hebt van het Binge eating disorder heb je regelmatig vreetbuien. Die vreetbuien zijn meestal gepland. Het verschilt bij iedereen hoe vaak je die buien hebt en hoe erg ze zijn. Ook is het bij iedereen verschillend hoe je je buien plant. Ik heb al een aantal jaren last van BED, maar omdat het vrij onduidelijk is en omdat er niet zoveel over bekent is, is er bij mij nooit vastgesteld dat ik BED heb.
Het is moeilijk om te zeggen wanneer ik het heb gekregen, omdat het langzaamaan in je gewoontes kruipt. Ik denk dat heb bij mij is begonnen toen ik naar de middelbare school ging. Ik ben al van jongs af aan te zwaar en ik weet eigenlijk ook niet beter. Ik heb allerlei diëten geprobeerd, maar er zat nooit iets bij wat ik langer als hooguit een maand volhield. Hier had ik last van en ik dacht dat het aan mij lag, dat ik niet genoeg doorzettingsvermogen had. Het afgelopen jaar ben ik gaan uitzoeken hoe ik zou kunnen diëten en er misschien iets in mijn lichaam verkeerd was, waardoor ik eigenlijk mijn hele leven al te zwaar ben.
Na allerlei onderzoeken te hebben gedaan kwam eruit dat ik gewoon te zwaar was en dat er lichamelijk niks te vinden was. Ook vertelde een dokter mij dat ik in de laatste 3 jaar 30 kilo ben aangekomen. Hier schrok ik van en ik wist dat ik iets moest doen. Ik ben toen begonnen met een programma bij mijn sportschool genaamd 'afvallen afblijven'. Hier werd mij verteld hoe ik gezond moest eten en ik ging veel en actief sporten. Ook vroeg een goede vriendin van m'n ouders of ze gesprekjes met mij mocht hebben want ze werkt op een school waar ze kinderen met anorexia en boulimia helpt maar ze had nog nooit iemand met overgewicht geholpen. Door haar werd mij eindelijk verteld dat ik BED had.
Dit hielp, want zo kon ik de dingen beter plaatsen. Een keer per week heb ik bij haar een gesprek van ongeveer een uur. Met haar heb ik het over mijn week en tegen welke problemen ik aanloop, maar we hebben het ook over mijn vreetbuien over hoe ik er de spanning vanaf moet halen. Dit helpt me enorm en ik voel me top!
Mijn vreetbuien: Hoewel ik altijd dacht dat ik gewoon vreetbuien had en zin had in snoep ben ik erachter gekomen dat het veel dieper zat. Zo ben ik van aard best wel perfectionistisch. Als ik een dieet doe wil ik dan ook dat het perfect is en dat ik het precies doe zoals het hoort. Dit kan ik niet volhouden door mijn BED. Ik ontzeg me zelf dan namelijk de vreetbuien helemaal en hou dit dan maar een paar weken vol. Vervolgens komen de vreetbuien terug en zijn ze veel erger. Ik heb mezelf dit jaar dus ook geen dieet opgelegd. Ik eet gewoon normaal alleen dan met nu nog maar 1x in de week een vreetbui. Ook is het zo dat ik mijn vreetbuienplan. Ik maak een plan en zodra ik het plan heb moet het gebeuren want anders word ik chagrijnig en ben ik geïrriteerd.
Ik werk er nu dus aan om geen plan meer te maken. Ik ben al zover dat ik dat nu haast niet meer doe. Ook proberen we de spanning eraf te halen, want met het plan komt een spanning mee van 'yes ik kan me straks helemaal laten gaan!'. Zo plan ik m'n vreetbuien soms bewust. Ik bedenk dan op welke dag ik het ga doen, wat ik ga kopen en dan is de spanning weg en denk ik niet meer continue aan wanneer ik weer naar de winkel kan gaan. Ik snap dat voor veel mensen BED moeilijk is te begrijpen en het is ook moeilijk uit te leggen. Ik heb pas 1 iemand buiten m'n ouders en zus verteld dat ik BED heb. Ze begreep het en vond het vervelend voor mij. Ik ben super blij dat ze het zo goed begreep, omdat ze een van mijn beste vriendinnen is.
Ik heb nog steeds BED maar het gaat steeds beter en ik hoop dat ik over 1 tot 2 jaar kan zeggen: 'Ik heb een eetstoornis gehad' in plaats van 'ik heb een eetstoornis'. Naar dat moment kijk ik het meeste uit en naar het moment dat ik in een maatje 38/40 pas. Soms zit ik vast en heb ik een moeilijke week maar ik probeer mezelf dan weer te overwinnen en dan voel ik me beter als daarvoor.
Mijn tip aan andere meiden? Zoek hulp. Het is moeilijk en het zou niet altijd even makkelijk zijn maar hoewel het moeilijk is het is het waard. Ik ben nog lang niet klaar maar voel me nu al zo goed! En als je er niks aan doet zul je er altijd last van hebben en wie wil nou niet een gezonde relatie met eten en er niet continue mee bezig zijn?
Bedankt voor het delen, anoniem!
