Lifestyle

Heftig verhaal: mijn alcoholistische vader kreeg een alcoholvergiftiging

Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.

Het was donderdagochtend, 7 maart 2013. Ik weet het nog precies. Ik keek op m’n wekker en het was 06:17. Ik hoorde iemand roepen, schreeuwen bijna. Het was m’n moeder. Ik had echt geen idee wat er aan de hand zou kunnen zijn.

Toen ik net een paar minuten wakker was, hoorde ik dat m’n broer en zus ook wakker waren en naar m’n ouders’ slaapkamer waren gegaan. Ik wist niet goed wat ik kon treffen, maar ik ging ook maar eens uit bed. Toen ik de slaapkamer binnen was gelopen, besefte ik niet zo goed wat ik zag. Mijn moeder was wanhopig met een bak tegen mijn vaders lichaam aan het slaan. Zelf lag hij in bed en bewoog niet. Het leek erop alsof hij sliep. Je denkt misschien nu ‘nou en, laat hem slapen.’ Het punt was dat hij elke ochtend om 05:15 opstaat, omdat hij om 06:00 op zijn werk moet zijn. Zijn wekker was al een uur aan het afgaan, maar hij lag doodstil en sliep.


Bron

Normaal slapen mijn ouders wel in één bed, maar m’n vader was die nacht erg irritant. Ik hoorde hem vanuit mijn kamer ook wel eens roepen en brabbelen. Gelijk wist ik al wat er aan de hand was: hij had natuurlijk weer te veel gezopen. Nu vond ik het alleen heel raar, want normaal drinkt hij nooit als hij die ochtend daarna moet werken. Ik was die avond om elf uur naar bed gegaan, en hoorde hem rond kwart voor 12 ook de trap oplopen. Hij drinkt al zijn hele leven elke dag een biertje, soms twee, soms drie, in het weekend waren het er altijd minstens zeven. Een alcoholist, zo noemde ik hem al. Dat wist iedereen van hem. Op feestjes was hij altijd al regelmatig dronken, ladderzat, hoe je het ook noemen wilt.

Ik herinner me zo nog eens een moment. Ik was denk ik een jaar of 7 en wist wel dat ‘papa wel van een biertje houdt’. Mijn moeder bracht me naar bed, totdat we opeens een auto de dam op hoorden rijden. Ik ging naar mijn slaapkamer en zag mijn moeder onhandig mijn vader uit de kofferbak slepen, ondertussen onzeker de meneer bedanken voor het thuisbrengen.

Terug naar het bed. Nadat hij niet wakker was geworden door de slagen, had mijn moeder een natte doek op z’n hoofd gelegd. Zonder resultaat. De paniek sloeg toe. Ik en mijn broer en zus zagen hem daar liggen, diep in slaap, hij was ijskoud. Mijn zus belde 112 en liet een ambulance komen. Terwijl we daar op wachtten, had ik op google ingetypt ‘kenmerken alcoholvergiftiging’. De kenmerken kwamen overeen: verwardheid, comateuze slaap, lage lichaamstemperatuur etc. Na 10 minuten kwam de ambulance. Ik zag hoe mijn vader allemaal slangetjes aangesloten kreeg, hoe zijn hartslag werd gemeten en allerlei andere apparaten kwamen tevoorschijn. Wij stonden eromheen. Ik zag hoe mijn moeder instortte en zo ons aanstak. Hij moest mee naar het ziekenhuis. Mijn moeder en zus reden erachteraan, ik bleef alleen thuis.

Mijn vader dronk nooit sterke drank, altijd bier. Echt nooit. Maar wat vonden mijn broer en zus in de keuken? Een lege fles jenever. Een schok voor ons. Waarom heeft hij die jenever opgedronken? Ik was om elf uur naar bed gegaan, hij nog geen uur later. Ik wil niet eens weten hoe snel hij dat heeft opgedronken. Er was geen smerig glas te bekennen.

Hij was dus rond middernacht gaan slapen. De volgende dag om 15:00 was hij wakker geworden in het ziekenhuis. Hij kon er zich niks van herinneren. Ook niet dat hij aan de jenever heeft gezeten. Die avond kwam hij thuis en zaten we met zijn allen in de kamer. We waren boos, teleurgesteld, wanhopig, verdrietig, alles door elkaar. Het allerergste was dat hij, nu nog steeds niet, nooit zijn excuses heeft aangeboden.

Dit alles is dus al bijna een halfjaar geleden. Nu is het zo dat ik nog nooit in mijn leven een goede band met hem heb gehad. Mijn broer en zus ook niet. Ik kan mijn problemen niet bij hem kwijt, hij heeft nog nooit interesse in ons getoond, hij weet eigenlijk niks van ons. Ik heb al te veel meegemaakt waardoor ik weet dat er nooit een goede band zal komen. Klinkt misschien heftig voor de meesten, maar ik weet wel beter.

Bron

Op dit moment is het grootste probleem nog steeds de alcohol. Na zijn vergiftiging is het misschien 2 maanden goed gegaan, maar daarna is hij af en toe weer gaan drinken. Nu zelfs regelmatig. Ook mijn moeder geef ik daarvan de schuld, aangezien zij bier voor hem koopt. Deze week bijvoorbeeld 2 sixpacks. Ik kan daar met m’n hoofd niet bij.

Nu is het al bijna zes maanden een hel thuis. Oké, af en toe is het weer fijn, en soms hebben we een leuk moment. Helaas hebben we vrijwel elke dag ruzie, soms tot slaan of huilen aan toe. Ik zie hoe ongelukkig mijn moeder is. ik weet hoe ongelukkig ik ben. Ik schaam me voor hem, dat hij weer drinkt. Ik kan niet trots op hem zijn. Mijn vader is geen voorbeeld voor mij. Ik voel me vaak eenzaam. Ik zie vriendinnen die een vader hebben waarmee ze kunnen lachen, en serieuze gesprekken kunnen voeren. Grapjes maken, van elkaar houden. Ik ken dat niet, nooit gekend. Voor de meeste mensen onbegrijpelijk. ‘maar het is wel je vader…’ hoor ik dan. Ja, dat is hij. En nee, daar kan ik niet blij om zijn.

Door: Rianne

Pin jouw inspiratie in Pinbook

Must reads 👀