Heftig verhaal: ik heb een conversiestoornis…

"Het is nu ruim een jaar geleden dat ik wakker werd en dat ik met mijn linkeroog een deel van mijn beeld miste. Er zat een zwarte vlek. Ik zocht er niet zoveel achter, maar vertelde het wel meteen aan mijn moeder. Zij vertrouwde niet en belde de dokter. Ik ging die dag gewoon op de fiets naar school en voelde me niet anders dan anders. Pas toen ik een berichtje kreeg van m'n moeder dat ik naar huis moest komen omdat ik als 'spoedje' naar de huisarts moest, begon het serieus te worden.

Bron: tumblr

De huisarts kon vrij weinig doen en stuurde me door naar het ziekenhuis waar ik gelijk terecht kon. Ze keken of mijn hoornvlies losliet, maar dat was gelukkig niet zo. Omdat ze wilden weten hoe groot de vlek was en waar hij precies zat, moest ik de volgende ochtend terugkomen voor een gezichtsveldonderzoek. Ik hou totaal niet van ziekenhuizen en word er altijd een beetje akelig van, dus ik begon steeds banger te worden.

De volgende ochtend was de vlek groter geworden en ik was lichtelijk in paniek. Wat nou als ik blind werd? De artsen vertrouwden het niet dus ik werd meteen doorgestuurd naar een ander ziekenhuis om me te laten checken op MS en een hersentumor. Eenmaal in de MRI-scan begon het besef te komen. Straks heb ik een hersentumor? Allerlei nare scenario's spookten door mijn hoofd. Daarna werd ik door een kinderarts getest op van alles en nog wat. Maar gelukkig had ik geen hersentumor en geen MS. Maar wat was het dan wel?

Ik werd weer doorgestuurd naar een ander ziekenhuis en toen begonnen alle onderzoeken. En bijna elke dag groeide mijn vlek en zag ik steeds minder. Elke dag zat ik in het ziekenhuis voor onderzoeken en gesprekken. Ik was doodmoe en ging maximaal 4 uurtjes per dag naar school.

Maar geen enkele arts kon iets vinden en na een maand stond ik op straat met de diagnose; 'een puberprobleem'. We namen hier geen genoegen mee en een andere arts ging naar mijn ogen kijken. Hij geloofde erin dat hij het kon vinden en ik kreeg nog meer onderzoeken. Ik was die naalden, scans, foto's, draadjes en infusen meer dan zat, maar ik moest wel door. Ondertussen was de neuroloog ook al geweest, maar nog steeds kon niemand iets vinden en ik werd doorgestuurd naar een psycholoog. Ik had niet het idee dat zij me begreep, dus ben ik al snel naar een andere gegaan, en toen kwamen we erachter dat ik een conversiestoornis heb.

Bron: pinterest

Een heel onbekend iets. Het houdt in dat door een traumatische ervaring die je nog niet hebt verwerkt je lichaam iets uitschakelt. Bij sommige is dat een ledemaat, bij andere ogen en weer andere hebben altijd pijn. EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing, een behandelmethode om nare ervaringen te verwerken) zou moeten helpen met het verwerken, en dat deed het ook. Maar ondertussen was ook mijn andere oog begonnen met uitvallen.

Ik kon in het begin bijna niks zelf en zie geen diepte. Maar doordat ik er aan gewend ben geraakt kan ik nu alles weer. Helaas zijn er heel weinig mensen die een conversiestoornis hebben met hun ogen. Ik heb mezelf alles weer aangeleerd en voel me elke keer weer trots, maar ik ben erg onzeker over wanneer ik weer kan zien!"

Door: Marith, 15 jaar.