Heftig verhaal: mijn broer pleegde zelfmoord

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.

Mijn heftige verhaal gaat over het overlijden van mijn broer. Als ik mijn verhaal aan anderen vertel, lijkt het telkens als de dag van gisteren, terwijl ik mijn broer helaas al zo’n 3,5 jaar moet missen. Ik had vroeger vaak ruzie met mijn broer, maar naarmate we allebei ouder werden werd onze band steeds closer. Vlak voor zijn overlijden was onze band echt sterker geworden. We konden altijd goed met elkaar praten en dat gaf me een fijn en vertrouwd gevoel. Het kwam dan ook hard aan toen hij overleed.  

Bron: vk.com

Mijn leven veranderde drastisch in december 2008. ’s Nachts ging ineens de telefoon en aangezien er in mijn kamer ook 1 staat, werd ik daarvan wakker. Half slapend hoorde ik mijn ouders in paniek. Ik kon dit alles niet zo goed plaatsen, totdat mijn moeder in paniek op mijn kamer kwam en vertelde wat er zojuist was gebeurd. Ze vertelde mij dat mijn broer had gebeld en hij had meegedeeld dat hij zelfmoord ging plegen en mijn ouders niet boos moesten zijn en dat hij heel veel van ons hield. Van dat verhaal werd ik zo misselijk, ik wist gewoon niet hoe ik hierop moest reageren. Ongeloof kwam in mij naar boven, zo kende ik mijn broer helemaal niet, waarom wilde hij het kostbare leven weggooien? Was hij depressief? Was dit een vlaag van verstandsverbijstering, of dealde hij hier al langer mee? Dit waren allemaal vragen die bij mij naar boven kwamen, en waarvan ik het antwoord nu nog steeds niet zeker weet.  

Die nacht gingen mijn vader en ik overal zoeken in de hoop dat we hem zouden vinden en zo op hem in konden praten. Toch maakte dit zoeken mij angstig. Stel dat we mijn broer zouden vinden, in welke toestand zou hij dan zijn? Het zou toch verschrikkelijk zijn als je je eigen broer dood zou terugvinden? Het zoeken leverde niets op en mijn vermoeidheid eiste zijn tol. Ik moest gewoon echt eventjes slapen, even wat rust in mijn hoofd brengen na al dat gepieker. Ik kon mij gewoon niet voorstellen dat mijn broer het lef zou hebben om zichzelf van het leven te beroven. Ik was er dan ook van overtuigd dat hij nog zou leven en hij gewoon weer thuis zou zijn als ik weer wakker werd. Helaas was dit niet het geval. Ik hoorde de bel beneden gaan, maar ik dacht dat dit gewoon wat vrienden zouden zijn die mijn ouders kwamen steunen of mijn vader zelf. Even later kwam mijn moeder huilend naar boven en vertelde mij dat er 2 politieagenten beneden zaten die mijn broer hadden gevonden bij een flat, dood…  

Bron: observando.com

Toen ik dit hoorde stortte mijn wereld in, het nieuws wat ik net had gehoord kon ik gewoon niet bevatten. Mijn eigen lieve broer die zichzelf van het leven had beroofd, wat ging er toch in zijn koppie om dat hij deze vreselijke beslissing had gemaakt? En het verdriet van mijn ouders raakte mij ook diep. Het is vreselijk om je ouders met veel verdriet te zien, dit was ik niet van hun gewend, ik kende mijn ouders als vrolijke, lieve mensen die nu als het ware totaal verwoest waren. Zij hadden het ergste meegemaakt wat je als ouders kan overkomen: het verliezen van je eigen kind.  

Ik moest telkens denken aan mijn broer. Denkend aan het feit dat hij daar ’s nachts alleen rondfietste in de vrieskou, doet me erg veel pijn. Ik had hem zo graag willen helpen, hem op andere gedachtes willen inpraten, maar helaas heb ik daar nooit de kans voor gekregen. Het bleek namelijk dat hij meteen na het telefoontje was gesprongen, niemand kreeg dus de kans om dit te kunnen veranderen. De dagen erna waren gek genoeg erg fijn. We moesten natuurlijk alles gaan regelen voor de begrafenis en tevens kwamen er ontzettend veel vrienden en familie op bezoek om ons te steunen. Door al het geregel en de bezoeken werden mijn gedachten eventjes op andere gedachten gezet en dat was erg prettig. Eventjes niet hoeven te denken aan het gemist van mijn broer. De begrafenis die die week volgde, was erg mooi. Ik weet zeker dat mijn broer hier heel erg trots op is. Er waren zoveel vrienden en familie die afscheid van hem wilde nemen. Als hij had geweten hoeveel mensen van mijn broer hielden (en houden natuurlijk), weet ik zeker dat hij nooit deze verschrikkelijke keuze had gemaakt.  

Bron: strawberrykaramel.blogspot.com

De maanden die erop volgden, waren erg moeilijk voor mij. Na de begrafenis ging iedereen weer zijn eigen leven leiden, iets wat natuurlijk vanzelfsprekend is, maar toch had ik het er wel moeilijk mee. Iedereen kon gewoon weer doorgaan met zijn leven, terwijl die bij mij juist stilstond. Ik kon niet goed praten over het verlies van mijn broer, en kropte alles juist op. Dit leidde dan ook tot een soort van eetstoornis. Ik ging mijn verdriet namelijk verwerken door veel te eten. Dit zag je op een gegeven moment ook aan mijn figuur en dat vond ik verschrikkelijk! Nu kampte ik dus met twee problemen. Gelukkig heeft een diëtiste mij hier uiteindelijk goed mee geholpen en heeft zij mij geleerd om op een goede manier met eten om te gaan. Ook ben ik voor een tijdje in een rouwgroepje geweest met twee andere meiden die ongeveer hetzelfde hadden meegemaakt. Dit was erg fijn, omdat ik nu met meiden kon praten die hetzelfde voelde als mij en mij dus het beste begrepen. Mijn vrienden kunnen dit namelijk niet, en dat neem ik ze absoluut niet kwalijk. Ik ben namelijk blij dat zij zoiets niet hebben meegemaakt, maar het blijft dan wel moeilijk om te begrijpen voor hen hoe het is om je broer te verliezen door zelfmoord.  

Tegenwoordig gaat het goed me mij, ik kan eindelijk zeggen dat ik goed in mijn vel zit zonder een schuldgevoel te hebben. Ik heb geleerd beter over mijn gevoelens te praten, ook met mijn ouders. Dit vond ik eerst namelijk vrij lastig, omdat ik mijn ouders niet wilde opzadelen met mijn verdriet, omdat ze zelf ook met enorm veel verdriet zaten. Ook ben ik niet meer boos op mijn broer. In het begin voelde ik namelijk best veel woede. Gelukkig is die boosheid nu weg en heb ik juist medelijden met hem dat hij zo in de knoop zat met zichzelf. Ik kon niet begrijpen waarom mijn broer mij en mijn familie zoveel verdriet had aangedaan.  

Bron: Tumblr

De reden waarom mijn broer dit heeft gedaan weet ik nog steeds niet zeker. Ik mis hem nog steeds enorm. Vooral wanneer ik vriendinnen van mij samen met hun broer zie, dan mis ik zo erg mijn eigen grote broer. Ik had graag nog zoveel leuke dingen met hem willen doen en willen delen. Op mijn verjaardag bijvoorbeeld mist er altijd iemand, mijn verjaardag is nooit compleet. En dat is niet alleen met mijn verjaardag, maar dat geldt natuurlijk ook voor andere bijzondere gebeurtenissen. Zoiets zal nooit overgaan, dit zal mijn hele leven zo blijven. Toch probeer ik mijn leven weer zo leuk mogelijk te leven, vooral omdat ik zeker weet dat mijn broer dat zo gewild had. Je kunt wel bij de pakken neer gaan zitten, maar daar schiet niemand iets mee op. Ik zie het verlies van mijn broer als een litteken. Op het begin is er een groot litteken wat voor iedereen zichtbaar is. Maar naar mate de tijd verstrekt, zal dit litteken kleiner en minder zichtbaar worden, maar weggaan zal het nooit. Dit litteken zal er altijd blijven, net zoals het verlies en gemis van mijn broer!