Heftig verhaal: mijn vader is plotseling overleden

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.

Op mijn 16e is mijn vader plotseling overleden. Ik denk dat, wanneer je beide ouders nog hebt, je af en toe wel even mag beseffen hoeveel geluk je hebt, want het is niet altijd vanzelfsprekend. Ik weet nu namelijk dat niets meer vanzelfsprekend is.  

Iedereen kent het vast wel: “Mij zou zoiets nooit overkomen”. Dat dacht ik ook altijd als ik iets heftigs hoorde. Mijn leven was heel normaal. Een oudere broer, oudere zus, een moeder met 2 winkels waar ze 6 dagen in de week werkte, een vader met een eigen bedrijf. Mijn moeders werk is echt haar passie, ze werkte dan ook 7 dagen in de week. Mijn vader had een eigen bedrijf, maar kon ook thuis werken. Hij was altijd op tijd thuis, wanneer ik thuiskwam was hij er al. Dan stond er een kopje thee klaar en vroeg hij hoe mijn dag was. Hij vond het heerlijk om te koken, en stond het liefste uren van tevoren al te experimenteren met de nieuwe boeken van Jamie Oliver.

Bron: Pinterest

Mijn vader tenniste 3x in de week met zijn beste vriend, en had de laatste tijd een beetje last van hartkloppingen. Hij is hiermee naar de dokter gaan, en deze heeft hem meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier bleek dat zijn aorta verwijd was, en zijn hartklep niet goed meer was, hij zou hieraan geopereerd moeten worden. Toen mijn vader dit ons vertelde moest hij huilen, hij was heel erg bang. Ik ben erg nuchter, ik dacht er ook verder helemaal niet aan dat het één van de heftigste operaties is. Maar het is natuurlijk wel je hart.

Binnen een maand werd hij geopereerd, een week voor de operatie is hij thuis gebleven. Achteraf heb ik spijt dat er niet meer voor hem ben geweest, mijn moeder vertelde later dat hij zo ontzettend bang was voor de operatie en er tegenop zag. Op 9 december 2009 is hij geopereerd, een geslaagde operatie zonder complicaties en we zijn vanaf toen elke dag op bezoek geweest. Het ging goed met hem, maar 12 december kreeg hij een longembolie dit is een ernstige complicatie. Hij is 4 dagen in slaap gehouden, hij ademde wel, maar lag aan de beademing. Dat zag er erg akelig uit, een dikke slang die uit zijn mond hing. Toen hij bij kwam op 16 december lag hij nog steeds aan de beademing en kon hij niet praten. Mijn moeder hield zijn hand vast en noemde het alfabet op, wanneer we bij een letter kwam kneep hij in haar hand, zo konden we een beetje communiceren. Het eerste wat hij vroeg was wat er gebeurd was, toen we dit allemaal verteld hadden kreeg hij tranen in zijn ogen. Op 18 december is hij van de beademing afgegaan en konden we weer met hem praten.

Bron: Blogspot

Op 19 december zijn we weer met zijn vieren op bezoek geweest, m'n zus wist niet zeker of ze wel mee zou gaan want ze was die middag ook al geweest, maar besloot toch mee te gaan. Het was heel gezellig, papa voelde zich goed en we waren allemaal positief. Toen we weg gingen hebben we nog geknuffeld en gezegd dat we van elkaar hielden, terwijl we dat bijna nooit tegen elkaar zeiden. Toen we weg liepen zwaaiden we nog, en hij zwaaide terug. In de auto waren we blij, het ging goed. We hadden het idee dat we met kerst misschien met kerstmutsen konden komen zodat we het een beetje zouden kunnen vieren met hem. Helaas mocht het er niet meer van komen.

In de nacht van 19 op 20 december werd mijn moeder namelijk gebeld door het ziekenhuis. Papa klaagde al 2 dagen over hoofdpijn dus de zusters maakte hem elk uur wakker om te vragen of hij zijn benen wilde optillen, om te kijken of hij nog reageerde. 20 december om half twee ‘s nachts tilde hij niet zijn been op, terwijl hij zei van wel. Mijn moeder moest naar het ziekenhuis komen, ze vertelden nog niet wat er aan de hand was. Even later kwam mijn moeder mijn kamer binnen dat ik me aan moest kleden, we moesten meteen naar het ziekenhuis. Mijn zus en haar vriend kwamen ook zo snel mogelijk. Mijn tante is ook meteen naar ons toegekomen en we zijn als een speer naar het ziekenhuis gereden. Mijn broer was uit in Den Bosch, zijn vrienden hadden hem geld gegeven zodat hij meteen een taxi naar het ziekenhuis kon pakken.

Bron: Facebook

Toen we allemaal in het ziekenhuis waren aangekomen lag papa weer aan de beademing en moesten we naar een kamertje toe. Daar kwamen twee zusters en één arts binnen. Ik herinner mij de woorden van de arts nog letterlijk: "Hij heeft een hersenbloeding gehad, zijn overlevingskans is nihil". Hij vertelde dat papa zijn been niet had opgetild toen de zuster vroeg of hij zijn been op wilde tillen, maar dat ze niks hadden gezegd om hem ongerust te maken. De zuster is naar het hoofd gelopen om te vragen wat ze nu moesten doen, toen ze terug liep (hier zat een tijd tussen van 3 minuten) om hem meteen onder de hersenscan te leggen heeft hij een enorme hersenbloeding gehad. Toen hij onder de hersenscan lag was hij volledig hersendood.

Het is bizar hoe je wereld in 5 seconden volledig kan instorten.. We schreeuwden allemaal dat het niet waar kon zijn en dat ze iets MOESTEN doen. Het was zo ontzettend onwerkelijk, nog steeds als ik aan die nacht terug denk lijkt het alsof het één grote nachtmerrie was. Mijn leven is ontzettend veranderd, ik woon nu nog alleen met mijn moeder. Wanneer er thuiskomt is er niemand meer die een kopje thee voor me klaarzet. Het zijn kleine dingen die mij het gemis van mijn vader elke dag weer doen beseffen, want ik mis hem nog zo ontzettend elke dag…

Bron: Tumblr

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: 'Heftig verhaal of Leven met'.

Door: Fieke