"Mijn naam is Kelly en ik ben nu 21 jaar oud. Op mijn zestiende deed ik een theateropleiding en zat ik al heel mijn leven op ballet, jazz ballet, moderne dans en streetdance. Toen ik zestien werd behaalde ik mijn scooterrijbewijs en kreeg ik een scooter voor mijn verjaardag.
Op een vrijdagmiddag reed ik vanuit de stad richting huis. Tenminste dat was de bedoeling. Ik werd aangereden door iemand die stoer over de markt reed met een snelheid van tachtig kilometer per uur en de straat in reed waar ik om de bocht kwam. Hij reed aan de verkeerde kant van de weg! Stel dat er een vrouw had gelopen met een kinderwagen… Maar nee, ik reed daar dus. Ik zag de auto op mij afkomen en wist al binnen een fractie van een seconde dat ik niks kon doen en voor ik het wist lag ik op de grond met het gevoel dat ik doodging. Zoveel pijn dat ik lag te trillen en.. Nouja, ik kan het niet uitleggen, maar het was verschrikkelijk.
Bron: weheartit
In het ziekenhuis zagen ze gelijk al dat mijn pols gebroken was. Die zouden ze 'rechtzetten'. Daarna kreeg ik een MRI-scan waar ze te zien kregen dat mijn pols zwaar verbrijzeld was. Mijn knieën waren gekneusd, mijn heup en mijn spier in mijn linkerarm was gescheurd. En niet te vergeten dat ik drie maanden een blauwe buik had van het stuur dat er in klapte. Ze vertelde me dat als ik twee seconden later was aangereden ik dood kon zijn of dat mijn benen verbrijzeld waren.
Tot nu toe heb ik drie operaties gehad aan mijn pols, dat nu vol littekens en ijzerwerk zit. De eerste operatie was de dag na het ongeluk. De tweede een jaar later vanwege de pijn. En de derde was nog later, zodat ik mijn pols meer zou kunnen bewegen.
In het ziekenhuis vertelde ze dat mijn hand voor altijd misvormd zou zijn en ik niks meer zou kunnen. Ik heb jaren met een brace gelopen van plastic en jarenlang elke dag twee uur geoefend want ik kon het niet hebben dat ik zo zou moeten leven. Maar toch, nu ik mijn hand bijna weer als vanouds kan bewegen is het psychisch nog steeds niet makkelijk.
Als ik zo terugkijk op mijn leven vanaf het ongeluk ben ik altijd ongelukkig geweest. Ik zat altijd thuis, had altijd pijn en was altijd bang. Daarnaast heb ik nog steeds elke dag pijn aan mijn pols en aan mijn knieën.
Ik zal nooit mijn eigen kind kunnen optillen later, of een stofzuiger. Ik kan niet eens een glas water te lang optillen. Ik heb het gevoel dat ik opgesloten zit in een doos. Mijn hele leven is verpest. Ik wilde nog allemaal dingen doen die ik niet meer kan. Door één aanrijding is mijn leven het leven van iemand anders geworden. Ik ga naar school, maar niks is wat ik wil. Ik kan niet wat ik wil. Ik praat nu met een psychiater. Ik krijg krampaanvallen waarvan iedereen denkt dat het paniekaanvallen zijn.
Bron: weheartit
Dit ongeluk heeft mijn leven veranderd en eigenlijk gewoon verpest. De man die me aanreed stapte uit en keek eerst of zijn auto niet beschadigd was, terwijl ik op de grond lag. Hij was stoned en had bier gedronken. Ik haat hem. Bij de rechtszaak ben ik niet geweest, ik kon het toen niet. Maar wil hem heel graag ontmoeten en laten zien wat hij met mijn leven heeft gedaan. Ik ben een ander persoon en heb elke dag frustraties. Soms wil ik gewoon niet meer leven omdat dit mijn leven niet is. Hij heeft alles voor mij verpest.
Ik wil dit kwijt aan alle meiden die Girlscene lezen. Een beperking kan je leven veranderen en je in je hoofd ook ziek maken. Ik heb elke dag pijn van binnen en pijn in mijn pols. Ik ben gewoon, droog gezegd, 'verpest' door en sukkel die stoer wilde doen op de markt en nu verder leeft met een paar uur taakstraf. Alsjeblieft, let op je rij-gedrag voordat je iemands leven verpest.
Ik ben waarschijnlijk veel details vergeten en had het beter op kunnen schrijven, maar het doet me gewoon nog steeds te veel. Helaas kan ik niet precies uitleggen wat het psychisch met me heeft gedaan maar laten we zeggen dat ik sindsdien altijd depressief ben geweest.
Ik ben blij dat ik mijn verhaal aan jullie kwijt kan."
