Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘Heftig verhaal’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer vertelt een meisje dat seksueel misbruikt is haar verhaal.
Ik heb lang getwijfeld of ik het kon, mijn verhaal helemaal uittypen en dit vervolgens op een site te zien staan. Maar ik heb uiteindelijk besloten dat ik dit wil doen. Waarom? Om mensen te laten zien dat dit ook bestaat. Dat dit ook voorkomt. En voor de meiden die dit ook hebben meegemaakt of zelfs nu nog meemaken, een hart onder de riem te steken. Als mensen aan misbruik denken, denken ze meestal direct aan een man als dader. De vader, de broer, de opa, een vriend, etc. Maar mijn misbruik was niet door een man, niet door een familielid. Ik ben misbruikt door mijn lerares.
Ik was nog maar 11 jaar toen ik naar de middelbare school ging. Ik had er zoveel zin in, ik voelde mij volwassen en zo ontzettend stoer op die grote school. Het eerste jaar was geweldig. Ik had veel vriendinnen, het was gezellig, goede cijfers, alles ging super. In de tweede klas zat ik weer bij mijn vriendinnen in de klas, mijn jaar kon niet meer stuk. Dacht ik. Ik kreeg ook een nieuwe mentor, mevrouw Ossen (niet haar echte naam). Zij leek een leuke en spontane vrouw van in de 30. Ze stond bekend als 1 van de leukste leraren op onze school. Naast de wekelijkse mentoruren had ik haar ook voor gymles.
Het misbruik begon al snel. Ze vroeg of ik na de gymles even wilde helpen opruimen. Natuurlijk wilde ik dat, als meisje van 12 wilde ik niets liever dan in een goed blaadje komen te staan bij mijn lerares. Na die gymles begon het eerste misbruik, maar pas later besefte ik dit pas echt. Zij raakte me soms net iets te lang aan, net op een verkeerde plek, etc. Toen voelde ik mij hoogstens wat ongemakkelijk, meer zocht ik er niet achter. Maar dit veranderde al snel.
Het misbruik gebeurde niet vaak na de gymles, dat zou natuurlijk gaan opvallen. Soms moest ik blijven helpen, soms moesten andere klasgenootjes blijven helpen. Na een tijd lette ik er op of zij zich na de tijd ook anders gedroegen, maar zij schenen niks ongemakkelijks of raars gedaan te hebben. Mijn mentor hield individuele gesprekjes, en ik moest net wat vaker op een gesprekje komen dan mijn vriendinnen. Ook moest ik na schooltijd wel eens langs voor een ''gesprekje'', omdat zij zich zorgen zou maken zei ze. Niemand vermoedde iets, waarom ook, ze was een van de leukste leraressen. Niemand had door dat ik tijdens die momenten met haar alleen regelmatig haar hand in mijn broek had, mijn hand in haar broek en haar mond op mijn beginnende borstjes. Niemand had iets door, en ik durfde niks te vertellen.
Het tweede jaar ging natuurlijk veel slechter dan mijn eerste schooljaar. Ik was gesloten, mijn cijfers daalden en ik ging regelmatig met buikpijn naar school. Mijn vriendinnen hebben wel eens met onze mentor gepraat, hun zorgen over mij met haar gedeeld. Wat zij niet wisten was dat zij met de oorzaak van alles zaten te praten.
Na dit schooljaar gingen wij naar een andere locatie van onze school, vanaf de 3e klas kwam je hier terecht. Ondanks dat ik van mijn mentor verlost was, ging het nog steeds heel slecht. Ik heb mijn school godzijdank in 1 keer weten af te maken, hoewel mijn cijfers veel hoger hadden kunnen zijn dan dat ze waren. Ik raakte ook veel vriendinnen kwijt vanwege mijn gedrag, en heb mijn laatste jaren op de middelbare school vooral in mijn eentje door gebracht. Mijn vriendinnen snapten niet wat er met mij aan de hand was en waren er na een tijdje ook wel klaar mee.
Tot op de dag van vandaag weet alleen mijn psycholoog het, want ik durf het verder niemand te zeggen. Ik heb er mee om leren te gaan, en heb zo goed mogelijk geprobeerd de draad weer op te pakken. Inmiddels ben ik 19 jaar. Ik heb weinig vriendinnen en ben doodzenuwachtig als ik individuele gesprekken moet hebben met een leraar van mijn hbo-opleiding. Ook is het schuldgevoel enorm. Tot zover ik weet staat zij nog steeds bekend als de leukste lerares en ik hoop met heel mijn hart dat ik haar enige slachtoffer ben/was. Ergens ben ik bang voor het antwoord.. dat ik niet haar enige slachtoffer ben geweest. Mocht dit het geval zijn, dan hoop ik echt dat in dit geval dat meisje moediger dan mij zou zijn. Maar ik kan het niet vertellen. Er is geen bewijs, ik heb het verdrongen en ga verder met mijn leven. Misschien heb ik op een dag de moed gevonden om het verhaal te vertellen, maar tegen die tijd zal er toch nog weinig actie ondernomen kunnen worden.
Beeld: thinkstockphotos
