Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: het verhaal van Juna, zij leeft met een dwang- en angststoornis.
Het begon allemaal toen ik een jaar of tien was. Er was steeds een soort stemmetje in mijn hoofd die mij vertelde dingen te doen, zoals de deurknop vijf keer aanraken, mijn nachtkastje op een bepaalde manier inrichten enzovoort. Ik probeerde deze gedachtes van me af te zetten, maar dat ging niet. Uiteindelijk ben ik naar mijn ouders toegegaan en daarna naar een psychologe, die OCS (obsessieve-compulsieve stoornis) die bij mij vaststelde.
In diezelfde periode begon ik steeds banger te worden voor de dingen om mij heen. Ik kwam steeds minder buiten omdat als ik een onbekende zag, ik meteen bang was dat het een ontvoerder of kidnapper zou zijn. Hoe stom het ook klinkt, dat was mijn grootste angst. Als er iemand dichtbij kwam of bij mij in de buurt stopte of van zijn fiets afstapte, ging mijn hart als een razende tekeer en rende ik letterlijk weg. Ik ben een tijd lang niet buiten geweest en als mensen aan mij vroegen of ik kwam spelen zei ik standaard ‘nee’.
Dit heb ik ook aangegeven bij mijn psychologe, ik denk dat ik een jaar of elf was toen. Toen werd mijn angststoornis bevestigd. Het gevolg ervan was vooral vermoeidheid, omdat ik iedere avond mijn nachtkastje juist moest inrichten of mijn kussen op een bepaalde manier moest neerleggen. Een paar centimeter ernaast zorgde er al voor dat ik me zenuwachtig ging voelen. Ook mijn angsten zorgden ervoor dat ik nooit meer buiten kwam, alleen als ik naar school moest. Ik was ook extreem bang in het donker en kon ‘s nachts nooit slapen, tenzij er voldoende licht was. Al deze dingen waren natuurlijk enorm uitputtend.
Na mijn therapie voelde ik me beter, ook al durf ik eerlijk gezegd nog steeds niet veel in het donker. Nu ben ik veertien jaar en mijn dwangstoornis is bijna volledig opgelost. Mijn angsten zijn helaas weer teruggekeerd, alleen zijn ze nu meer op mijn onzekerheden gericht: sociale angst. Ik trek het me heel erg aan wat mensen van mij denken en als ik met een grote groep mensen ben, voel ik me nooit helemaal op mijn gemak.
De simpelste dingen als in een restaurant eten, een bestelling plaatsen of naar een verjaardag/feestje gaan zijn al heel moeilijk voor mij. Ik krijg zweethanden en mijn hart gaat heel snel kloppen. Als ik voor een groep mensen moet spreken beginnen mijn handen en benen te trillen en ga ik stotteren. Ik ben hiervoor nu ook in therapie en het gaat gelukkig al beter.
Voor meiden met hetzelfde probleem wil ik meegeven dat je er altijd over moet praten, ook als je het gevoel hebt dat mensen het niet begrijpen. Mijn vriendinnen begrijpen nu dat ik dingen soms ongemakkelijk vind en liever niet wil doen en zij accepteren dat. Geef het aan en als het nodig is, ga in therapie. Schaam je er niet voor, nobody is perfect!
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal of Leven met’.
Lees ook:
