Hello (:
Ik heb in 't verleden al eens blog gemaakt op facebook..
Door dat verschillende mensen vroegen om terug opnieuw te starten bij een blog bij deze..
Om even kort over mezelf te vertellen,
Mijn naam is Sophie, ik ben 22 jaar, ik word er bijna 23! Heb al psychische problemen sinds men twaalf jaar. Doe al sinds dien ook aan zelfverminking, nu al een hele tijd stabiel. Ik doe begeleid wonen, ondertussen al bijna anderhalfjaar, en een halfjaar mijn eigen appartementje! Jullie leren mij nog wel beter kennen door de blogs. Heel hard bedankt om ze te lezen ♥
Drie weken geleden, besloot ik om terug iets te beginnen bij men ex-vriendje. De laatste keer dat we een relatie hadden was een jaar geleden ongeveer. Ik starte toen net met begeleid wonen, hij was alles behalve stabiel.. en hoe hard ik ook probeerde , ik kon niet voor hem zorgen.. Maar ik zag hem dood graag!
Na heel lang praten, na heel veel mooie woorden langs zijne kant, hebben we een sprong in het diepe gewaagd.. Geloof me, de eerste twee weken waren de zaligste, en de mooiste weken van men leven. Ik werd graag gezien, iemand gaf om me , ik was niet alleen ..
Maar de week erna, hij vertrok hier.. Zoals altijd zette ik hem af aan 't station,hij nam de trein. Al snel kwam er een bericht van zijn moeder dat hij onbereikbaar was.. Wat later , kregen zowel zijn moeder als ik , bericht dat hij onder de trein wou springen.. Best heftig.. die zag ik echt niet aankomen. Natuurlijk heb ik meteen ingegrepen de politie gewaarschuwd, vermits hij continu alle contact verbrak, en niet wou luisteren naar ons..
Vele onder ons , weten wel wat er allemaal bij komt kijken.. persoonsbeschrijving, patrouilles aan 't station waar hij zou springen.. Maar ze waren hem voor. Alle geluk dacht ik!
De spoorwegpolitie ging bij hem naar 't spoed.. daar moest bepaald worden wat er gebeurde.. Hij kreeg een optie voor vrijwillige opname. Dit weigerde hij, met de boodschap dat hij echt een gedwongen opname wou. Wat voor mij een groot vraagteken was.. Bleek achteraf, dat hij dit wou zodat de sociale dienst voor hem zijn leefloon , referentie adres en dergelijke in orde bracht.. Ik voelde mij zo beledigd.. De laatste keer dat ik onder een trein wou springen was.. Omdat ik niemand om me heen had, omdat ik bang was.. omdat ik het echt niet meer wist, omdat dat de enigste optie was!
Vrijdag, had ik gesprek met mijn begeleiding, hoe hard het ook was.. Maar we hadden besloten om afstand van hem te nemen.. hij trok mij helemaal de put in.. en hoe graag ik hem ook zag, en ik wou hem dit niet aan doen.. ik zelf wou niet hervallen, dus moest ik eens aan men eigen denken..
Mijn begeleiding was teweten gekomen dat hij nog een GSM kaartje op mijn naam had staan.. ( in BE verplicht.. om op naam te zetten, hij had geen ID, dus had ik dat gedaan.. ) ik moest dit onmiddelijk stopzetten.. met alle gevolgen nadien.. Zijn mama is mij dreigberichten sturen.. berichten zoals : " u dagen korten af " " je loopt niet meer veilig op straat " " ik connecties waar je woont " ..
Dusja, heftig weekend.. Amper geslapen.. Nu heel moe..
Maar ondanks alles, besloten om verder te gaan! Ik laat me niet meer klein krijgen, ik zeg niet door niemand. Maar niet door hem en zijn moeder. Ik loop nog steeds vrolijk op straat, ik blijf zeker niet binnen. De politie is op de hoogte, proces verbaal is gemaakt! We zien wel wat er gebeurd, maar 1 ding heb ik geleerd..
Liefde is blind..
Liefs ♥