Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek 'lifestyle'. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.
'Het begon allemaal toen ik naar de middelbare school ging. De eerste twee weken had ik nergens last van maar daarna kreeg ik steeds vaker last van rugpijn en zat ik niet lekker in mijn vel. Op een dag zei ik tegen mijn moeder: "Mam, ik doe niet mee met gym want ik heb zo veel last van mijn staartbotje", en dat was voor mijn moeder een reden om naar de dokter te gaan. Eenmaal bij de dokter zagen we dat er een zwelling zat, waar we allemaal van schrokken. De dokter zei dat we ons geen zorgen moesten maken en dat het gewoon een ontsteking was, die door de ontstekingsremmer zo weer weg zou moeten gaan. Maar helaas… de pijn werd erger en erger en ondertussen ging ik niet meer naar school toe omdat ik nauwelijks kon zitten.
Bron: Tumblr
Eindelijk werd ik dan doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar kreeg ik een echo. Op de echo zagen ze dat er iets niet goed was en een paar uur later zat ik in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Ik snapte niet wat er aan de hand was, waarom ineens al die haast? Na heel lang wachten werd ik geroepen en moest ik meekomen naar een kamertje. Daar werd mij het nieuws verteld dat ik een tumor had. Ik zou zo snel mogelijk een MRI scan krijgen om te kijken of er uitzaaiingen waren. Ook werd er zo snel mogelijk een kleine operatie gepland voor een biopsie. Dan gaan ze een klein stukje uit de tumor halen om te kijken of die goed- of kwaadaardig is. De eerste MRI scan weet ik nog heel goed. Het duurde heel erg lang en er kwam zo veel lawaai uit dat apparaat. Maar langzamerhand begon ik daar wel aan te wennen. Uit de biopsie bleek dat de tumor kwaadaardig was, maar in de minst erge vorm. Ook had ik geen uitzaaiingen, dus dat was wel positief. Ik heb heel veel onderzoeken, scans en gesprekken gehad en ik kreeg het goede nieuws dat ze de tumor operatief konden verwijderen. Dit was voor mij heel erg goed nieuws. Ik hoefde geen chemo, want het enige wat ik niet wilde, was dat.
Bron: tinypic
De operatie is helemaal goed gegaan en al snel mocht ik weer naar huis. Het herstellen ging langzaam, maar toch ging het steeds beter. Dit is een stukje uit mijn leven, een stukje waar ik toen niet veel over na heb gedacht. Ik was jong en ik heb me maar gewoon mee laten sleuren door mijn familie. Ik heb er ook nooit om gehuild en als mijn ouders huilden omdat ze zo bang waren, was ik degene om ze te troosten. Van binnen deed het me wel wat. Ik wilde wel huilen, maar ik vond het raar. Hierdoor veranderde mijn gedrag en ben ik bij een psycholoog terechtgekomen met als klacht: agressief en onhandelbaar. Ik ben daar, denk ik, zo'n vijftien keer geweest, maar zonder nut. Ik was zo gewend aan dat acteren dat het me allemaal niks deed. Ik deed telkens maar alsof ik een blij meisje was. Mijn leven ging door. De tumor was weg, maar al die ziekenhuisbezoekjes niet. Natuurlijk werd ik nog onder controle gehouden, maar daarnaast had ik ook veel andere klachten. Ik had last van mijn knieën en mijn rug. Ze kwamen erachter dat ik het pds-syndroom had.
Bron: Tumblr
Ik heb heel veel therapie gekregen en het is gelukkig minder, maar het zal nooit helemaal overgaan. Ik heb vooral erg veel last van het pds syndroom. De één heeft er meer last van de ander en natuurlijk ben ik net degene die er veel last van heeft. Ik ben eigenlijk altijd aan het eind van de week ziek. Dan heb ik zulke erge buikkrampen dat ik er misselijk van word en ik nauwelijks kan ademen. Maar het gaat verder. Ik ging naar het derde jaar van de middelbare school en ik kwam in een klas met hele andere kinderen, andere leraren, mentor, enzovoorts. Nog steeds zat ik met mezelf in de knoop. Niet erg, maar ik kon wel eens huilend in slaap vallen om alles wat er gebeurd was. Gewoon puur omdat ik het nooit echt goed verwerkt heb. Ik kon tegen een stootje, maar woorden raakte mij. Het maakt niet uit wat, maar negatieve dingen hebben me echt naar beneden gehaald.. "Jij bent nooit echt ziek", "Wat heb je dan?", "Je spijbelt gewoon hé?", "Ben je gehandicapt of zo?" ,"Je lijkt op een mongool", "Je bent lelijk", "Wie is dat? Ja die lelijke rode". Dingen die ik vaak te horen kreeg. Dat ik lelijk ben, viel nog mee. Dat was vooral online via Hyves (nep accounts), maar dat ik altijd maar nepziek was, kreeg ik bijna elke dag te horen. En dat heeft mij heel veel pijn gedaan, en nog steeds gebeurt het…
Bron: Instagram
Sommige dingen kun je niet beschrijven als je ze niet zelf meemaakt en dit is één voorbeeld daarvan. Ik had zó veel verdriet dat ik niet meer wist waar ik heen moest met mezelf. Ik begon ook echt te walgen van mezelf. Op een dag werd het me allemaal teveel en heb ik mijzelf gesneden. Gewoon een paar krasjes op mijn pols, kan geen kwaad toch? Maar sindsdien werd het erger en begon ik mijzelf meer te snijden. Stiekem snap ik het zelf ook niet, maar als ik me zó down voel, denk ik daar gewoon niet over na. Krasjes veranderden in sneeën. Sneeën veranderden in diepe sneeën. En die diepe sneeën werden zo diep dat het wonden werden. Niemand zal dit ooit van mij verwachten, zelfs mijn familie niet. Overdag op school ben ik blij. Ik lach veel, ik praat veel. Maar als ik alleen ben, ga ik over alles nadenken en weet ik gewoon niet meer waar ik moet beginnen. Dit is nu een jaar aan de gang. Mijn ouders weten van niks, één vriendin weet het, maar helaas woont ze ver weg. Eigenlijk wacht ik gewoon op hulp, terwijl ik weet dat het niet vanzelf komt. Elke dag is weer een nieuw gevecht voor mij. Geloof me, het is moeilijk om altijd maar vrolijk te zijn terwijl je huilt van binnen. Het is moeilijk om positief te blijven terwijl alles fout lijkt te gaan. Het is moeilijk om huilend in slaap te vallen en weer op te staan met een lach.
Door: Sanne
