Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.

Ik leefde een normaal en zorgeloos leventje. Ik ging naar school, ging vaak naar de sportschool en dansen was iets wat ik het allerliefst deed. Tot dat ik op een dag in een erge nachtmerrie belandde: ik kreeg een scooterongeluk en sinds dien is niets meer hetzelfde.

Bron: imgfave

Op een dag besloot ik achterop de scooter te stappen bij een klasgenoot. We reden weg van school. Het was heerlijk weer, de zon scheen en ik had muziek in mijn oren. Even lekker genieten achterop de scooter. Dat dacht ik tenminste, totdat we dus een ongeluk kregen. We kwamen bij een punt waar wij eigenlijk voorrang hadden, ik zag dat er iemand wou oversteken dus schreeuwde ik zo hard als ik kon "Kijk uit!". Ook mijn klasgenoot zag het en hij probeerde te stoppen om uit te wijken. Een harde klap volgde en ik maakte een salto over hem heen. Ik kwam met mijn rug op de stoeprand terecht en rolde door op mijn buik. Mijn klasgenoot kwam al snel naar mij toegerend, samen met nog een andere man. Ik merkte dat ik bloed in mijn mond had, maar ik schrok nog meer van het feit dat ik mijn benen niet meer voelde. Ook had ik een verschrikkelijke pijn aan mijn onderrug, ik wist dat er iets goed mis was.

Ondertussen waren er een hele groep mensen om mij heen verzameld, wat ik erg frustrerend vond. Ook mijn vrienden stonden om mij heen, zij keken allemaal erg geschokt. Ik wilde praten, maar het ging niet doordat ik geen lucht kreeg. Gelukkig waren de ambulance en de politie al snel aanwezig. Ze kwamen op mij afgestormd alsof ik in een film zat. De politie vroeg mij het telefoonnummer van mijn ouders, maar ik kon het ze niet vertellen. Mijn telefoon lag raar genoeg nog in mijn hand, eigenlijk maar goed ook, want zo kon ik het nummer van mijn moeder intypen. Mijn ouders waren al snel ter plekke, terwijl de mensen van de ambulance nog met mij bezig waren. Ik kreeg allerlei infusen in mijn arm, ook kreeg ik zuurstof toegediend en een nekkraag om mijn nek. Ik werd van mijn buik op mijn rug gedraaid. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel pijn gehad. Met de brancard werd ik de ambulance ingedragen. Het enige wat ik op dat moment nog kon zeggen was "ik kan nooit meer dansen". Mijn moeder was erg in paniek, maar ze zei dat het wel goed zou komen om mij gerust te stellen.

Bron: Facebook

Gelukkig was het ziekenhuis niet ver weg van de plek van het ongeluk. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, kwamen er allemaal artsen op mij afgestormd. Mijn kleren werden uitgeknipt en ik kreeg een deken over mij heen. Er werden foto's en scans gemaakt van mijn rug. Uit de foto's bleek dat mijn rug gebroken was, waardoor het zenuwstelsel was aangetast. De tranen sprongen uit mijn ogen. De arts ging overleggen en ik werd uiteindelijk met de ambulance overgebracht naar het academisch ziekenhuis. Daar werden allemaal testjes gedaan en daarna moest ik weer wachten in een kamertje. Mijn ouders en mijn oma waren gelukkig bij mij. Na lang wachten kwam de arts weer naar binnen. Ze wouden graag mijn ouders spreken. Ik dacht dat ik al genoeg wist, dus vond het raar dat ze mijn ouders apart wouden spreken. Uiteindelijk is de arts mij komen vertellen dat ik nog maar 0,1% kans had om te lopen en dat ik geopereerd moest worden. Het enigste wat ik kon zeggen was dat ze me snel onder narcose moesten brengen. Mijn dromen vielen in duigen…

Na 10 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen en 3 maanden in het revalidatiecentrum te hebben doorgebracht, ben ik gelukkig wel ver gekomen. Ik ben heel positief door het hele proces gegaan. De tijd ging zo snel! Ondertussen heb ik gelukkig al wat spierkracht terug. Ook is de kans op lopen wat verhoogd van 0,1% tot 5%. Maar het is de vraag of het ooit nog goed zal komen. De artsen vermoeden van niet. Ik ben het daar zelf niet mee eens. Ik moet, wil en zal weer gaan lopen. Misschien kan ik niet meer zo gemakkelijk lopen als vroeger, maar als ik maar een paar stapjes kan zetten ben ik al blij! Ik heb gelukkig veel steun gehad van mijn familie en vrienden. Mijn klasgenoot waar ik het scooterongeluk mee heb meegemaakt, heeft mij ook heel erg gesteund! Zonder hem was ik ook niet zo ver gekomen. Meiden, hoe voorzichtig je ook bent in het verkeer, het wil niet zeggen dat anderen ook zo voorzichtig zijn. Blijf dus altijd heel goed opletten! En natuurlijk voor alle meiden met een droom: if you can dream it, you can do it!

Door: Sharon