Lifestyle

Heftig verhaal: ‘Ik kreeg de diagnose Emetofobie’

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat bijna zelfmoord wilde plegen door haar misselijkheid.

Het is nu inmiddels meer dan een jaar geleden dat ik buikpijn- en misselijkheidsklachten kreeg. Dit was erg vervelend en maakte me angstig, maar het had verder geen grote invloed op mijn leven. Na een paar weken had ik ook tijdens schooltijd erge buikpijn en voelde ik me misselijk. Ik kon me moeilijk concentreren op de les, waardoor ik steeds angstiger werd om naar school te gaan. Ik moest ‘s avonds huilen omdat echt niet naar school wilde, terwijl ik school voorheen altijd leuk vond. Ik ging vervolgens steeds minder naar school door mijn fysieke probleem en mijn angstige gedachtes (gedachten als: wat als ik moet overgeven in de klas etc.).

Ik startte bij een psycholoog, maar dit hielp niet en het ging juist steeds slechter met me. Naar school gaan lukte helemaal niet meer, of maar één uurtje per dag. Ik sprak nog wel met vrienden af, maar ook dit kon niet te lang omdat de buikpijn dan ondraaglijk werd. Naar buiten gaan werd steeds lastiger en alleen al bij het idee werd ik misselijk.

Dit alles zette me ertoe om van psycholoog te switchen. De wachttijd voor de nieuwe psycholoog was 2-3 maanden. In die maanden zat ik thuis de hele dag binnen, wat averechts werkte op mijn angsten. Het ging mentaal slecht met me en ik had steeds meer de wens om uit het leven te stappen.

Toen kon ik eindelijk starten bij de nieuwe psycholoog. Ze maakte doelen voor me en stapsgewijs ging het steeds ietsje beter. Ik ging weer bijna dagelijks naar buiten zonder al te veel spanning. Ook kreeg ik de diagnose Emetofobie: de angst om over te geven.

Toch ging herstel langzaam en daarom schreven we ons voor de zekerheid in bij een kliniek. Als het echt weer slecht zou gaan kon ik daar  terecht. Na 2 maanden kreeg ik een bericht dat ik op een intake mocht komen. Ik heb toen enorm getwijfeld of ik zou gaan, maar de gedachte dat ik achteraf misschien spijt zou hebben was te sterk. Ik besloot me vrijwillig op te laten nemen. Dit was de beste beslissing van mijn leven. Inmiddels heb ik al zoveel stappen gemaakt die een paar maanden geleden echt onmogelijk leken. Ik durfde toen maximaal 20 minuutjes naar buiten, terwijl ik het nu al langer dan een uur volhoud.

Mensen hebben best vaak vooroordelen over mensen die opgenomen worden. Ze denken dat je gek bent in je hoofd, niks meer kan, etc. Dit is totaal niet waar. De jongeren waar ik mee zit zijn aardig, sociaal en behulpzaam. We volgen samen  verschillende therapieën en daarnaast heb ik ook nog individuele therapieën.

Ik ben er nog lang niet, want ook nu durf ik nog niet naar school. Maar ik heb er vertrouwen in dat dit wel in het komende half jaar gaat lukken. Ik wil dan ook aan jongeren met dezelfde problemen (en hele andere problemen) meegeven dat hulp zoeken écht werkt. Mocht dit niet het geval zijn, ga dan op zoek naar een andere psycholoog. Dat kan namelijk al heel veel schelen.

Een angststoornis hebben is super vervelend en dat gun ik niemand, maar toch ben ik mede door deze problemen steeds meer mezelf geworden.

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal’.

Beeld: iStock

Must reads 👀