Lifestyle

Heftig verhaal: ‘Mijn vriendin bedreigde me en wenste me dood’

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat bijna alleen maar tegenslagen heeft gehad in haar leven. 

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal’. 

‘Mijn geluk komt nog wel’

Op de basisschool was ik altijd een onzeker, stil meisje. Het niveau van mijn medeleerlingen was te hoog, waardoor ik altijd bijles kreeg of werk op mijn eigen niveau. In groep acht kreeg ik het advies LWOO (leerweg ondersteunend onderwijs). Ik kwam in een kleine klas met kinderen die vooral gedragsproblemen hadden. Ik zat er niet op mijn plek. In die periode gingen mijn ouders scheiden. Mijn broertje en ik gingen bij mijn moeder wonen. Mijn moeder kocht een klein huisje in een volksbuurt. Omdat ze voor ons zorgde, moest er brood op de plank komen. Ze ging ook in de avonden werken om alles voor ons te kunnen betalen. Op mijn vijftiende kreeg ik mijn eerste baantje en kon ik spullen voor mezelf kopen. Mijn moeder was depressief en zag het leven niet meer zitten. Dat zei ze ook weleens tegen mij en die woorden zal ik nooit meer vergeten.

Ondanks alles had ik een goede tijd toen we bij mijn moeder woonden. Mijn moeder is mijn alles. Mijn vader kreeg al snel een vriendin. Dat vond ik moeilijk en ik keerde hem regelmatig de rug toe. Uiteindelijk heb ik het geaccepteerd en ze zijn nu al dertien jaar samen en wat is het toch een lieve vrouw! Mijn moeder kreeg een jaar later een relatie met een man. Hij was jonger en wilde geen kinderen. Wij waren dan ook vaak een last. Mijn broertje en ik hadden geen band met hem. Uiteindelijk gingen ze samenwonen. Mijn broertje ging als snel uit huis en studeren in Rotterdam. Ik vertrok een paar jaar later.

23 jaar, studerend en ik ging samenwonen met mijn beste vriendin. Na maanden klussen heeft het samenwonen maar vier maanden geduurd. Wat een ramp. Ze was totaal anders dan ik dacht. Mannen over de vloer zonder overleg met mij, doordeweeks uitgaan, laat thuiskomen en niets in het huishouden doen. Ik besloot niet meer met haar samen te wonen. Helaas zit zij nog in dat huis dat we door mij hebben gekregen. Ze heeft mijn leven zuur gemaakt en was boos omdat ik niet meer met haar wilde samenwonen. Ze kon de huur niet alleen betalen en nam wraak. Ze bedreigde me en wenste me dood. Mijn stiefvader werd in de stad in elkaar geslagen door haar vader, er werden porno dvd’s door de bus bij mijn moeder gedaan, mijn fiets werd verplaatst, waardoor ik dacht dat hij gestolen was. Ook tijdens uitgaan kon ik geen leuke avond hebben, omdat zij met haar vriendinnen mij expres aanstoten en nog meer narigheid.

heftig verhaalIn die tijd had ik trouwens een jongen ontmoet waar ik helemaal verliefd op werd. Ik kon particulier een ander huis krijgen en vertrok. Ik had de wijkpolitie op de hoogte gesteld, omdat de dreigementen niet ophielden. In die tijd heb ik veel tijd doorgebracht met de jongen waar ik zo verliefd op was, maar ik was niet de enige waar hij het leuk mee had. Hij kreeg een zoon bij een ander meisje. Die tijd hebben we geen contact gehad. Toen zijn zoon bijna een jaar was en hij weg was bij het meisje, kregen we weer contact. Ik was nog net zo verliefd als toen. Helaas was ik weer niet de enige en kwam ik achter bepaalde dingen. Ik voelde me onzeker en begon mezelf te snijden. Niemand wist ervan en als ze ernaar vroegen, verzon ik een smoes. Toch bleef ik bij hem met de hoop dat hij zou veranderen.

December 2014. Een avond stappen met vrienden liep vreselijk af. Een goede vriend van mij werd neergestoken nadat hij een ruzie probeerde te sussen. Hij overleed een week later aan zijn verwondingen. Onwerkelijk. Een dag voordat het gebeurde had ik hem aan de telefoon. Ik was emotioneel en had die week weer mezelf gesneden. Hij wist ervan. Ik zag het allemaal niet meer zitten en hij kon me altijd een peptalk geven. Hij vertelde me dat ik moest kijken naar wat ik allemaal wel had en daarvan moest genieten. Even later vroeg ik hem hoe het met hem ging en hij zei: ik ben zo gelukkig! echt! Ook al valt het financieel even tegen, ik hou van het leven. Ik moest erom lachen. We spraken af en hingen de telefoon op. Ik ging naar hem toe en we hadden het over het leven. Samen gingen we zijn mega grote kerstboom optuigen en een film kijken. Daarna ging ik naar huis en via WhatsApp bedankte ik hem voor deze avond. Hij appte terug met daarin: het was niet een hele bijzondere avond, maar wel gezellig. Volgende keer gaan we wat leuks doen, drankje drinken of even stappen. De dag erna gaf hij een feest voor zijn huisgenoot. Dat dat zijn laatste feest zou zijn, wist niemand.

In de zomer van 2015 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Van de jongen waar ik zo verliefd op was. Ik wist totaal niet wat me overkwam. Na veel nadenken, heb ik een abortus gedaan. Ik was 8,5 week zwanger. Hierna liet hij me keihard vallen. Hij was wel mee naar de kliniek, maar alleen om zeker te weten dat ik het echt liet weghalen. Vervolgens zette hij mij na de behandeling af bij mijn moeder en ging hij naar zijn werk. Weken heb ik niks gehoord. Een maand later kregen we weer contact. Zijn lieve woorden pakten mijn weer in. Ik viel weer als een blok voor hem. Na de abortus heb ik een spiraal in laten brengen. Ik vond het echt vreselijk om mee te maken en dat zal me geen tweede keer gebeuren, dacht ik…

Eind 2015, begin 2016. Ik voelde me anders dan anders. Mijn borsten waren net zo gevoelig als toen ik afgelopen zomer zwanger was. Dat kan toch niet, dacht ik bij mezelf. Ik heb een spiraal. Ik ging een test doen. Zwanger. Nog twee testen om het zeker te weten, en ja hoor. De spiraal werd eruit gehaald en er werd mij verteld dat de kans op een miskraam 70% was. Pfoe, dacht ik. Heftig weer. Ik voelde me prima en ging gewoon naar mijn werk. Maandverband in en elke minuut was ik bang dat het zou gebeuren. Na een week was er niets gebeurd en kreeg ik een echo. Het kindje zat er nog. Een paar weken later kreeg ik weer een echo en daar was alles goed (tot wat er te zien was). Ik vertelde het de vader. Kwaad dat hij was! Eén keer oké, zei hij maar Twee keer?! Hoe is het mogelijk.

Ik ben nu dertien weken en wil het houden. Hij is boos en wil er niets mee te maken hebben. Het bestaat niet voor hem. Een abortus met zoveel weken is helemaal vreselijk. Ik ben nu zover dat ik zelfs mensen mag vertellen dat ik zwanger ben. Toch heb ik erover nagedacht om het weg te laten halen, omdat hij dat graag wil. Hij noemt mij nu egoïstisch en misschien is dat ergens ook wel zo, maar hij is al zes jaar lang egoïstisch tegenover mij. Ik heb jaren in de kinderopvang gewerkt en werk nu als leerkracht op een basisschool. Ervaring met kleine kinderen heb ik genoeg. Ik weet dat ik het kan, daarbij heb ik wel steun nodig van anderen. Mijn moeder is mijn rots in de branding. Er gaat (weer) een hele moeilijke tijd aankomen. Na elke tegenslag dacht ik ‘mijn geluk komt nog wel’. Misschien is het kindje mijn geluk. Ik hoop het. Ik ga het in ieder geval al mijn liefde geven.

Beeld: iStock