Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van Geke, zij verloor op vijftienjarige leeftijd haar moeder aan kanker.
Drie jaar geleden stortte mijn leven in. Dit begon eind augustus toen mijn moeder pijn kreeg in haar zij. Na lang zeuren ging ze eindelijk naar de dokter. Bij de dokter werd ze meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis, ze dachten aan een longembolie. Na veel onderzoek en verschillende scans was er nog steeds weinig duidelijkheid. Een zwart stipje op haar longen, verder was ze kerngezond. Ik herinner het me nog als de dag van gister: vrijdag 28 oktober, dat was de dag dat we eindelijk duidelijkheid zouden krijgen. Mijn vader ging naar het ziekenhuis voor een gesprek met mijn moeder en de arts. Als mijn moeder thuis zou komen was het goed nieuws. Mijn vader reed het oprit op met mama in de auto, mijn oma, zus en ik waren opgelucht. Goed nieuws! Nee helaas, mijn moeder kwam huilend binnen en vertelde dat ze longkanker had.
Het drong niet tot mij door dat mijn moeder, die altijd zo sterk was, opeens doodziek was. Ze zei altijd: ‘Ik word beter’. Eén bestraling en vier chemokuren dan kunnen we weer alles samen doen, terwijl mijn ouders achteraf allang wisten dat ze nooit beter werd. Alleen het feit dat mijn moeder ziek was maakte me al kapot, laat staan de momenten dat ze het uitschreeuwde van de pijn. Ik wilde dat ik op dat moment de ziekte van haar over kon nemen. De liefste moeder mocht niet vechten dat had ze niet verdiend. Na haar derde chemo kregen we te horen dat het niet aansloeg. Ze kreeg over drie weken tabletten, puur om het uit te stellen. ‘Wat uitstellen?’ dacht ik. Mijn moeder mocht niet doodgaan, dat kan niet! Niks drong tot me door, mijn mama mocht niet dood. De week voordat ze met tabletten zou beginnen ging het beter. Maar op woensdag 26 januari werd ik uit de les gehaald door de decaan met de mededeling: ‘Het gaat slecht met je moeder, je tante haalt je nu op’. Op het moment dat ik de auto instapte begon mijn tante te huilen ze zei: ‘Je moeder gaat dood’. Deze woorden wil niemand horen. Eenmaal thuis lag ze daar op bed te vechten tegen de genadeloze ziekte. Op de nacht van donderdag en vrijdag om half twee is ze in het bij zijn van haar gezin overleden. De klap kwam hard, dat zelfs ik na twee jaar het nog niet kan begrijpen. Elke seconde hoop ik dat ze opeens weer voor mij staat.
De pijn en verdriet wat ze had vergeet ik niet. Maar drie maanden heeft het geduurd. Het waren drie maanden waarin ze heeft gevochten wat ze kon. Dit waren momenten dat ze kapot ging van de pijn. Het was niet eerlijk dat ze dit alleen moest doen, maar ik ben trots op dat ze mijn moeder is geweest vijftien jaar lang. Missen doe ik haar nog elke dag, dus wees blij met de ouders die je hebt ondanks de ruzies en onenigheden. Voor je het weet zijn ze er niet meer.
