Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje met een depressie.
Als je naar me kijkt zie je dat er iets aan de hand is, maar niemand weet precies wat. Ik ben een stil meisje met niemand om zich heen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vijf jaar was. Ik heb drie broers waarvan er eentje vermoord is voordat ik werd geboren. De andere twee geven niets om mij omdat ik een andere vader heb en achttien jaar jonger ben. Ik sta er dus alleen voor.
Het begon op de basisschool. Ik was een vrolijk en spontaan meisje, maar toen ging ik naar groep zes. Daar zaten allemaal onbekenden kinderen en ik dacht dat alles wel goed zal komen. Niet dus. Ik werd al gauw gepest en had helemaal geen vriendinnen. Het was zwaar om alleen te zijn en te worden uitgescholden, maar op school deden ze er niet veel aan dus ik kon niks. In groep zeven zat ik weer met dezelfde mensen in de klas, maar kwam er nog een meisje bij die ik kende uit groep drie. We werden beste vriendinnen. Alles leek weer goed te gaan. Helaas ging door haar iedereen mij nog meer haten en werd ik na school opgewacht en geslagen door iedereen. Uiteindelijk kwam ik erachter dat zij hierachter zat en vertelde het tegen mijn moeder. Die ging naar de directeur en die belde haar moeder. Haar moeder werd zo boos dat ze ervoor zorgde dat andere moeders mijn moeder en mij ook gingen haten en uitschelden. Als we buiten liepen werden we uitgescholden en in groep acht durfde ik dus helemaal niet meer naar buiten. Ik ging niet meer naar school en kwam nauwelijks buiten. Ik smeekte mijn moeder om te verhuizen, maar die zei dat ik me er niets van aan moest trekken. ‘Hoe kan ik alles negeren als ik er midden in woon?’ dacht ik dan altijd, maar nog een paar maanden en dan ging ik naar de middelbare school en dan wordt alles beter.
Ik ging eindelijk naar de middelbare school, vier kilometer hier vandaan. Alles leek goed te gaan, maar nog steeds kon ik me niet vrolijk gedragen. Er was iets mis, maar wat? Zo ging een jaar voorbij en de problemen kwamen weer terug. Ik sloot me af van iedereen en had weer weinig vriendinnen. Mijn vriendinnen mochten me niet zo omdat ik anders was. Ik was altijd stil en voelde me snel aangevallen. Ik was gewoon bang, ik durfde geen eigen mening te hebben of iemand tegen te spreken. Dan was ik bang dat ik helemaal niemand meer had, maar als je bang bent voor je eigen vriendinnen dan zijn het niet eens echte vriendinnen… Mijn moeder stuurde me naar de dokter en die verwees mij naar een psycholoog. Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven en ging daar één keer per week heen. Zij is erachter gekomen dat ik zwaar depressief ben geworden en PTSS heb. Een Post traumatische stress stoornis. Al die jaren hebben die mensen mij gewoon zo ziek gemaakt dat ik mezelf niet meer ben en niet meer terug kan vinden. Alles leek zo slecht te gaan, ik voelde me slechter omdat ik naar de psycholoog moest. Mijn vriendinnen zeiden stiekem achter mijn rug dat ik een gestoorde gek was. Ik nam een overdosis medicijnen en belandde in het ziekenhuis. Ik werd gelijk aan het infuus gelegd en moest daar blijven. Ik voelde me zo stom en heb gehuild. In het ziekenhuis kreeg ik gesprekken en er werd gezegd dat ik misschien niet meer naar huis toe mag, maar dat ik naar een inrichting moet want ik ben een gevaar voor mezelf. Er kwam een psychiater om met mij te praten en die zei dat ik gewoon weer naar huis toe mocht. Onder begeleiding en ik moet met spoed verhuizen.
Vanaf dat moment besefte iedereen dat ik hulp nodig had en mijn ouders en broers hielpen me met alles en waren er dagelijks voor me. We zijn inmiddels verhuisd en ik loop nu bij een psychiater. Nog steeds gaat het slecht met me en slik ik elke dag medicijnen anders lig ik gewoon ziek op bed en wil ik niks. Ik heb nog steeds geen echte vriendinnen op school, maar wel een heel lief vriendje die me steunt. Ik kan niet zeggen dat ik weer vrolijk kan zijn, want ik voel me nog steeds hetzelfde, maar ik leer er wel mee omgaan. Ik heb zoveel jaren gemist, maar opnieuw een overdosis nemen of wat zal ik nooit meer doen. Op een dag zal ik me niet meer zo voelen en ik hoop dat die dag snel komt.
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal of Leven met’.
