Ben jij een geboren schrijfster en kan je niet wachten om jouw talent aan de wereld te laten zien? Gebruik Girlscene als jouw podium en laat zien wat je kan! In deze nieuwe rubriek lees je spannende, romantische, verdrietige of grappige korte verhalen van je mede-lezeressen. Vandaag lees je het verhaal van Loïs, over een meisje dat zich constant afgewezen voelt.

Knal. De deur waait met een klap dicht. Ik ren naar mijn kamer nog voordat mijn moeder mij kan aanspreken. ”Claire? Is er iets?” hoor ik van onder de trap. Ik antwoord niet. Ik hoor de voetstappen op de trap dichterbij komen. Snel bedenk ik een smoesje. ”Ik heb een slecht cijfer, meer niet.” antwoord ik snel. ”Oh, moet je daarom zo snel naar boven?” ”Ja.” ”Het komt wel goed hoor, je hebt nog een paar weken om je cijfers op te halen.” Mijn moeder loopt weer naar beneden en ik barst in tranen uit. Ik weet niet of ik die paar weken nog volhoud. Ik ben moe. Ik zeg andere dingen dan ik bedoel, dan ik wil zeggen. Mijn vriendje, mijn vriendinnen en mijn ouders maken het nog lastiger voor mij. Mijn vriendje is slecht, dat weet ik ook wel maar ik houd van hem. Hij wilt dat ik dingen voor hem ga doen, ik wil het niet maar doe het toch. Mijn vriendinnen, ze houden zich alleen maar bezig met make-up en social media. Dat levert mij heel veel stress op, als ik geen make-up op doe of mijn social media pagina updatet, dan laten zij mij vallen. Ik heb al een tweede kans gehad, die wil ik niet verpesten. Mijn ouders staan op het punt om te gaan scheiden en ik sta er midden in. Alle woede wordt op mij afgereageerd. Ik wil dit niet meer. Geen gezeur aan mijn hoofd. Wat als ik er niet meer was?…

Maandagochtend. Ik open mijn ogen en hoor mijn wekker. Snel ren ik naar beneden en grijp naar een pot pindakaas en een boterham om hem daarna snel te besmeren. Vlug prop ik het broodje in mijn mond terwijl ik op Instagram de foto post van de dag ervoor op het feest. Het was het feest van mijn vriendje, hij werd 18, een groot feest dus. Ik verliet het feest vroeg omdat ik de dag erna… shit! Ik heb een toets vandaag! Ik heb nog niet eens geleerd. Ach, laat maar zitten, nog een onvoldoende kan er nog wel bij.

Woensdagmiddag ”En meiden? Hebben jullie de nieuwe mascara van Maybelline New York al gekocht?”. Ik doe alsof ik het niet heb gehoord en vraag of we een ijsje kunnen halen. ”Nou, ik ben op dieet want ja, het schoolfeest komt eraan dus een ijsje zit er niet voor mij in .” Ik kijk onbegrijpend. ”Maar jij mag wel halen?”, zegt Priscila snel. ”Oké maar jullie moeten wel hier blijven wachten tot ik terug ben. Ik ren snel naar de ijswinkel en kom terug met een ijsje met vanille en chocola. Ik kijk op de plek waar de meiden zouden wachten en er staat niemand. Gelukkig is dit niet de eerste keer. Ik fiets naar huis, alleen.

Onderweg kom ik Marc tegen, het is al donker. Hij slaat met een stok iets op de grond dat geluid maakt, nieuwsgierig fiets ik er naartoe. ”Marc!” roep ik. Hij kijkt op en loopt mijn kant op. ”Wat doe jij hier?!” zegt hij met een boze stem. ”Uhm, ik fiets naar huis?” zeg ik verbaasd. ”Je moet hier snel weg! schreeuwt hij. In de verte horen we politie sirenes aankomen. Ik grijp naar mijn stuur, fiets met tranen in mijn ogen weg en laat mijn vriendje achter. Al snel kom ik bij mijn huis aan. Ik gooi mijn fiets in de tuin en ren naar binnen. Ik hoor geschreeuw. ”Het was een ongelukje!”. ”Ja dus?! Niet mijn probleem!”. ”Jawel! Jij wilde haar houden!” ”Wat moest ik anders? Ik ben geen moordenaar!” Ik ga op de grond zitten en blijf luisteren, al snel besef ik dat het om mij gaat. ”Als zij er niet was geweest was dit allemaal niet nodig!” Ze is een ongeluk! Die zin blijft in mijn hoofd herhalen. Herhalen. En herhalen. Ik weet wat ik wil doen. Ik pak mijn tas op, doe de deur open, ren naar buiten en gooi de deur met een klap dicht. Ik ren naar de bouwplaats en zoek iets hoogs. Zo hoog, dat als ik er vanaf spring ik een harde klap krijg. Op die manier voel ik niks meer. Geen verdriet, geen boosheid, geen moeheid. Helemaal niks meer.

Ik zie een steiger van zo geschat, 15 à 20 meter. Ik klim op de steiger. Heel even blijf ik zitten, denkend aan de momenten dat ik mij wel blij heb gevoeld. De steiger beweegt veel, zal vast aan de wind liggen. Een been hangt los. Nog 1 been en ik ben klaar. Op het moment dat ik mijn andere been wilde loslaten, word ik van achteren gegrepen. Ik schreeuw, dat is het enigste dat ik nog kan doen. Ik probeer mij los te wringen. Het lukt niet. Ik kom tot adem en ga liggen. Op dat moment zie ik dat er een politieagent naast mij zit. ”Weet je, ik ken je niet maar ik vind jouw leven erg belangrijk”. Ik kijk op. ”Dat zeg je alleen maar omdat je aan het werk bent.” ”Dat kan, maar ik heb met een reden deze baan gekozen. Je kunt levens redden.” We praten nog een hele tijd door tot er nog een agent naar boven komt klimmen en iets tegen de agent zegt. ”Kom je naar beneden meis?”. Ik aarzel en geef aan dat ik kom. Het gesprek was heel raar, raar maar fijn. Het voelde bijna alsof iemand mij begreep. Ik klim naar beneden en zie een paar politieauto’s. Er wordt mij een auto toegewezen en ik stap in.

Al snel waren wij bij het politiebureau aan gekomen. Mijn ouders wachtten daar. Ik had er geen zin in, geen zin in hun. Dat vertelde ik de agent. De agent zei dat ik het ze moest vertellen. Met tegenzin vertelde ik het aan mijn ouders en we gingen naar huis. De ochtend op school was raar. Iedereen keek mij aan alsof ik iets raars had gedaan, althans, het was wel soort van raar maar alsnog. Mijn vriendinnen negeerden mij. Geen fijn gevoel.

Nog een gevoel erbij, afgewezen…

Krijg jij nu ook de schrijfkriebels en wil je graag je debuut maken op Girlscene? Stuur jouw korte verhaal van maximaal 1000 woorden dan naar danique@girlscene.nl en wie weet zie jij jouw meesterwerk straks wel terug op Girlscene.nl!