Lifestyle

Kort verhaal: Je eigen boontjes doppen

Ben jij een geboren schrijfster en kan je niet wachten om jouw talent aan de wereld te laten zien? Gebruik Girlscene als jouw podium en laat zien wat je kan! In deze nieuwe rubriek lees je spannende, romantische, verdrietige of grappige korte verhalen van je mede-lezeressen. Vandaag lees je het verhaal van Julia, over uit huis gaan en alle toestanden die daar bij horen!

Toen ik nog een kleine meid was liep ik al rond met het idee om op mijn 16e op mezelf te gaan wonen. Dan kan ik mijn eigen boontjes wel doppen, zo dacht ik toen. Het leek me fantastisch om lekker te doen waar ik zelf zin in heb, zonder de bijbehorende verplichtingen en regels van paps en mams. Die paps en mams konden overigens wel lachen om mijn naïeve plannen. Regelmatig plaagden ze mij met moeilijke vragen die ik als klein meisje toch niet kon beantwoorden. Of ik ooit had gehoord van huur en hypotheek? Meestal haalde ik mijn schouders op. Ik maakte me niet druk over hoe ik dat ging betalen. Zo duur kon het toch niet zijn?

Goed. Dan zal ik jullie vast verklappen dat er weinig terecht is gekomen van mijn plan. Inmiddels ben ik 19 jaar en woon ik nog thuis. Toen ik eindelijk 16 was dacht ik ook niet eens meer over verhuizen, op dat moment was ik nog druk bezig met het behalen van mijn vwo-diploma. Toch is er nog wat overgebleven van mijn lust om het nest zo vroeg mogelijk te verlaten. En wel met een dikke financiering van de paps en mams waar we het net over hadden én het minimumloontje van mijn bijbaantje als caissière – ja, op jezelf wonen bleek toch best duur te zijn… Zo heb ik een klein studentenkamertje weten te bemachtigen. Dat is dan ook nét te betalen. En daar ben je wel even zoet mee! Dat begint al bij de inrichting. Met volle moed en een grote auto toer ik naar de dichtstbijzijnde Ikea. Eenmaal bij Ikea aangekomen is het wel tijd voor een ontbijtje. Het beruchte Ikea-ontbijtje voor maar 1 euro is mij natuurlijk niet ontgaan. Netjes sluit ik me aan in de ellenlange rij van uitgehongerde families en schreeuwende kinderen. Ik ben dus niet de enige die het goedkope ontbijtje van Ikea heeft opgemerkt. Natuurlijk probeer ik zo relaxed mogelijk te blijven en trek ik me weinig aan van alle snotblagen en hun ouders. Netjes stel ik het Ikea-ontbijtje samen en tevreden kom ik bij de kassa aan. Ziet er toch wel lekker uit, zo’n ontbijtje voor een euro. Mijn optimistische mindset verandert als de caissière tegen mij zegt:  “Dat wordt dan 5 euro, alstublieft.” Verbaasd kijk ik haar aan. “Pardon? Er staat overal groot aangegeven dat een ontbijtje hier 1 euro kost!” Blijkbaar heb ik het ontbijtje verkeerd samengesteld en had ik beter naar het voorbeeldplaatje moeten kijken, want “daar stond het gewoon op, hoor”. Het zal. Ik geef haar de 5 euro en zoek een plek. Dat begint al lekker. En daarmee bedoel ik niet het ontbijtje. Dat was niet te pruimen.
 

Dan kan mijn jacht naar leuke meubeltjes beginnen. Na even rondgestruind te hebben door de winkel kom ik er al gauw achter dat ik met de laatste 200 euro die op mijn studentenrekening staat nog net een bed aan kan schaffen. Maar verder dan dat kom ik niet. Ineens begrijp ik waarom stelletjes de Ikea zo’n hel vinden. Uiteindelijk ben ik al vermoeid als ik aankom in het grote zelfhulp-magazijn. En dan begint de échte zoektocht pas. Ik kijk om me heen in het megagrote magazijn en heb geen idee waar ik moet beginnen. Had ik nou maar een foto gemaakt van het kaartje dat nog zo netjes aan het bed hing, dan wist ik tenminste bij welke stelling ik moest zijn. Een geel-blauw gekleurde polo helpt mij uiteindelijk uit de brand. Dit keer heb ik geluk: ik kon nog net het laatste model meenemen. Zo stond ik toch nog met een tevreden gevoel weer buiten. En dan had ik alleen maar een bed… én een halfgevulde maag.

Ik bespaar jullie het avontuur over het in elkaar zetten van mijn bed. Het was een regelrechte ramp. Tsja, op jezelf gaan wonen is toch moeilijker dan verwacht. En dat begint al bij het inrichten. Ineens besef ik me dat op mezelf wonen nog een zware tijd gaat worden… Ook als zelfstandige 19-jarige die weet wat huur en hypotheek betekent. Moet ik al spijt krijgen van mijn naïeve plannen?

Krijg jij nu ook de schrijfkriebels en wil je graag je debuut maken op Girlscene? Stuur jouw korte verhaal van maximaal 1000 woorden dan naar danique@girlscene.nl en wie weet zie jij jouw meesterwerk straks wel terug op Girlscene.nl!