Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje met anorexia en een binge eating disorder.

Ik was altijd al een heel onzeker kind. Bij alles wat ik deed dacht ik dat anderen het misschien raar zouden vinden. Ik ben nooit dik geweest, eerder te dun. Maar toch dacht ik altijd tijdens het douchen ‘als ik ooit een wens zou mogen doen, dan is dat dat ik dunnere bovenbenen wil’. Toen ik naar de middelbare school ging kwam ik in de puberteit en kreeg ik vrouwelijke vormen. Mijn bovenbenen werden in mijn ogen nog dikker en alles kreeg meer vorm, vreselijk vond ik dit. Ondertussen zat ik in de tweede klas van havo. Alles ging goed, ik had veel vrienden en vriendinnen, ik haalde goede cijfers en ik speelde hockey in een goed team. Ik had eigenlijk niks om ontevreden over te zijn. Maar toch vergeleek ik mezelf altijd met andere meisjes. Vooral met de meisjes die mager waren en geen vormen hadden. Ik wilde ook zo zijn en besloot om af te vallen.

Na twee weken was ik al zichtbaar vermagerd en kreeg ik veel complimentjes. Ik was zo blij en eindelijk voelde het alsof ik iets had gevonden waar ik echt goed in was. Ik was geobsedeerd door calorieën tellen, eten afwegen, sporten en mijn gewicht. Mijn ouders maakten zich veel zorgen dus besloten ze om mij naar de kinderarts te sturen. Zij gaf mij al vrij snel de diagnose ‘anorexia nervosa’. Ik kon mezelf hier niet in vinden. Ik wilde gewoon afvallen en meer niet. Er zijn genoeg vrouwen en meisjes die wat kilo’s kwijt willen. 

Ze stuurde mij naar een psychologe en een diëtiste. Ik ging dit juist niet doen. Op een gegeven moment woog ik nog maar 39 kilo en voor iemand van 1.76 meter is dit veel te weinig, maar ik vond mezelf prachtig. Eindelijk had ik bereikt wat ik wilde en het voelde zo goed! Mijn moeder durfde niet meer te slapen ’s nachts omdat ze zo bang was dat ik een hartstilstand zou krijgen. Ik mocht niet meer naar school, niet meer hockeyen en kon nog amper op mijn benen staan. Mijn ouders konden het niet meer aanzien en hebben toen met de kinderarts besloten om mij op te laten nemen in het ziekenhuis. Hier kreeg ik sondevoeding. Dit was een drama, elke dag had ik ruzie met de verpleegkundige. Ik mocht niks zelf doen, zelfs die 4 meter lopen van mijn bed naar de badkamer moest al met een rolstoel. Maar zodra er iemand niet keek ging ik push-ups doen of haalde ik sondevoeding uit de zak. Na een paar weken besloot het ziekenhuis dat ze niks voor mij konden doen en ben ik naar een eetstoorniskliniek gegaan. Hier heb ik negen maanden gezeten. Ik kwam 8 kilo aan, maar psychisch veranderde er niks en ik wilde die 8 kilo er alleen maar zo snel mogelijk weer kwijtraken. 

Het enige wat veranderd was was dat ik langzamerhand in ging zien dat mijn gedachten en gedrag niet klopte. Na twee maanden ben ik naar een andere kliniek gegaan voor eetstoornissen, maar ondanks ik wel zag dat ik ziek was, wilde ik niet beter worden. Na vier maanden in de kliniek ging ik naar huis: ze konden niks meer voor mij doen. Thuis besloot ik mijn best te doen, elke week ging ik op controle bij de kinderarts en had ik gesprekken met mijn psychologe.

Maar na ongeveer vier weken thuis te zitten gebeurde er iets raars. Toen ik ’s middags een boterham at, kon ik het er niet bij één laten. Na vijf boterhammen zat ik zo vol, dat ik de rest van de middag op bed heb gelegen met buikkrampen. Mijn lichaam kon het niet aan, mijn maag was niet zoveel eten gewend. Ik raakte in paniek, hoe kon het gebeuren dat ik de controle zo kwijtraakte? Maar dit was alleen nog maar het begin, elke dag werden de eetbuien groter en groter. Van een eetbui van vijf boterhammen naar een eetbui van 4000 calorieën.

Mensen zagen mij dikker worden, maar ik durfde niemand te vertellen over mijn eetbuien. Ik als meisje die anorexia had, had nu eetbuien? De schaamte, de walging en de afgunst om mezelf was te groot om dit te delen. Langzamerhand begon ik me steeds meer af te sluiten en kwam ik in het cirkeltje van eetbuien en compenseren terecht. Ik liep hele dagen in kleren die te groot waren zodat niemand zou zien hoe dik ik echt was. Ik verlangde terug naar mijn dunne lichaam, naar mijn botten en het lege gevoel in mijn maag. 

Toen ik op een gegeven moment zoveel was aangekomen vertrouwde mijn ouders het niet. Ze confronteerde mij met voedsel dat opeens verdwenen was uit de kast en vroegen of die lege snoeppapiertjes van mij waren, maar ik ontkende alles. Tot ik uiteindelijk 80 kilo woog. Huilend heb ik het verteld. Ik had angst gecreëerd voor niets. De hulp was er, de armen werden me toegereikt en daarmee kon en durfde ik de stap te gaan maken om uit mijn cirkeltje te stappen. 

Na veel praten en nadenken over dingen, kwam ik erachter dat anorexia en binge eating disorder zoveel gemeen hebben en is het eigenlijk normaal dat je na jaren niks eten jezelf verliest in eetbuien. Het is allebei een verslaving. Veel mensen met een eetstoornis denken heel zwart-wit, het is of het één of het ander. Of niks eten óf alles. Door mijn verhaal te vertellen hoop ik dit taboe een beetje te verbreken. 

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal of Leven met’.

Beeld: iStock