Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat moet leven met automutilatie.
Misschien is het handig om te beginnen met vertellen wat automutilatie is, voor de meiden die hier nog niet van op de hoogte waren. Simpel gezegd is het namelijk niets anders dan zelfbeschadiging, alleen vind ik ‘automutilatie’ of ‘am’ minder confronterend klinken dan ‘zelfbeschadiging’. Onder zelfbeschadiging en dus ook onder automutilatie vallen allerlei manieren van jezelf pijn doen en ook het schade toebrengen aan je lichaam. Automutilatie komt vaker voor dan de meeste mensen denken, 1 op de 4 jongeren in Nederland en Vlaanderen heeft zichzelf weleens opzettelijk beschadigd of beschadigt zichzelf regelmatig.
Goed, genoeg informatie, op naar een deel van mijn verhaal.
Alles begon toen ik twaalf jaar was. Ik zat op dat moment in de brugklas en had een van buitenaf gezien gelukkig bestaan. Alles wat een mens gelukkig maakt had ik, een hoop vriendinnen, onwijs lieve ouders, een goede gezondheid en nog zoveel meer. Toch voelde ik me steeds ongelukkiger worden. Ik werd onzeker over hoe ik eruitzag, kreeg vaak te horen dat ik een’ anorexiapatiëntje’ was en voelde me maar lelijk in mijn dunne lichaam. Als ik dit aan mensen vertelde, kreeg ik te horen dat ik dan maar meer moest eten, ook al at ik zowat alles wat los en vast zat.
Terwijl de onzekerheid over mijn lichaam mij meer en meer in zijn macht kreeg, kwam de onzekerheid over mijn gedrag ook naar boven zetten. Deed ik het wel goed? Was ik wel een goede vriendin? En deed ik anderen geen pijn? Waren vragen die veel door mijn hoofd spookte. Ondertussen werd de onzekerheid mij te veel en huilde ik veel. Stress kon ik niet meer aan en de paniekaanvallen kwamen om de hoek kijken.
Een jaar later leek het beter met mij te gaan. Mijn lichaam begon zich te vormen en ik was eindelijk niet meer zo mager. Over het in mijn ogen foute gedrag wist ik mij ook heen te zetten. Mensen moeten mij immers maar nemen zoals ik ben. Tot ik steeds meer het idee kreeg dat ik wel gevoelens voor vrouwen kon krijgen, maar niet voor mannen. Weer begon ik me slechter te voelen en uiteindelijk sloot ik mij ook af voor vriendinnen en andere mensen die er voor mij probeerde te zijn. Vriendinnen probeerden te helpen, maar horen deed ik hen niet. Ik vond mezelf maar een mislukkeling en wat deed ik op deze planeet? In mijn ogen niets. Stilletjes aan begon ik mezelf pijn te doen (de manieren waarop laat ik achterwege, deze kunnen namelijk als schokkend worden ervaren) en zakte ik weg in mijn eigen wereld. Naar school ging ik nog, maar met een hoop moeite.
Niet lang daarna wist ik mijn emoties steeds beter onder controle te houden, waardoor vriendinnen het idee kregen dat het beter met mij ging. Maar ondertussen ging het met mij de andere kant op, de automutilatie werd heftiger en ook moeilijk te bedekken plekken ontkwamen niet meer aan mijn woedeaanvallen. Mijn gezondheid ging ook achteruit. Ik voelde me vaak duizelig, misselijk, moe en lusteloos. Toch bleef ik doorzetten en ging ik elke dag naar school. Ziek of niet, want toegeven was in mijn ogen voor mietjes. Erg bevorderlijk was dit overigens niet voor mijn gezondheid en ook dit werden redenen om mezelf pijn te doen.
Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik als ondertussen vijftienjarige bij Frans zat en één van mijn vriendinnen vroeg ‘Wat zijn dat voor krassen?’. Ik was volledig overrompeld. Totaal van niets wetend, gooide zij op tafel ‘De kat die je niet hebt zeker,’ en met moeite wist ik er een ‘ja’ uit te persen. Ze nam hier genoegen mee en zocht er niets achter. Toen ik haar een aantal maanden later vertelde over de automutilatie, legde ze echter wel meteen de link. Iets wat ik nog steeds heel moeilijk vind, omdat zij zich schuldig voelt over haar handelen. Vlak na deze gebeurtenis besloot ik een persoonlijke blog op te zetten. Een blog waarop ik anoniem blijf waardoor ik zoveel mogelijk over mijn ‘struggles’ kwijt kan. Iedereen die het moeilijk vindt om te praten met vrienden of familie raad ik het aan om te gaan bloggen. Mede-bloggers voelen als een nieuwe vriendenkring en telkens als ik weer een lieve reactie krijg, maakt dit een stukje van mijn dag goed.
Ondertussen ben ik zestien en ben ik tegenover mijn vriendinnen uit de kast gekomen en heb ik hun dus over de automutilatie verteld. Iets wat makkelijker klinkt dan het is, maar grote stappen in de goede richting zijn. Samen met hen heb ik veel plannen gehad om het aan een docent te vertellen, iets waar het nooit van is gekomen. Maar met hun steun heb ik wel mijn ouders het halve verhaal weten te vertellen en zodoende is de psychische hulp kalm aan op gang aan het komen.
Ondanks dat ik deze hulp nog niet mag ontvangen, kan ik wel zeggen dat het wat beter met mij gaat. Met vriendinnen die achter mij staan en waar ik op kan terugvallen als het even niet gaat, komt ook een beetje vertrouwen in mezelf terug. Het automutileren is verslavend en zelf stoppen kan ik dan ook niet. Maar ik heb er vertrouwen in dat het me gaat lukken om er vanaf te komen en dat ik binnenkort niet meer huilend in slaap val en huilend wakker word. De schaamte die ik vroeger voelde voor littekens is daarbij ook een stuk minder. Waar ik vroeger altijd lange mouwen droeg en lange broeken, om maar zoveel mogelijk te bedekken, kan ik nu ook een t-shirt met korte mouwen aan en durf ik mij ook met mijn onderbenen bloot. ‘Verse’ littekens zijn dan wel weer een ander verhaal, deze bedek ik netjes en dit doe ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor de mensen om mij heen.
Lieve Girlscene lezeressen, soms zit het even tegen, maar er komen mooiere tijden. Soms duurt dat even iets langer dan je had gehoopt, maar mooiere tijden komen er voor ons allemaal. Xoxo
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal of Leven met’.
