Hij was er terwijl ze alleen door de stad liep. Hij drong zich aan haar op toen ze naar een groepje lachende vriendinnen keek. Hij verveelde haar op het moment dat ze scrollend haar Facebook-timeline afging. Hij was er zelfs na een lange dag als ze doodvermoeid in bed lag, maar de slaap niet kon vatten. Hij was er altijd, iedere keer opnieuw. Die gedachte. “Ik voel me zo ontzettend alleen.”
Een gedachte die niet alleen door het hoofd van dit meisje spookt, maar zich ook opdringt aan die van anderen. Eenzaamheid, is dat niet iets waar alleen ouderen last van hebben? We zijn jong, horen te feesten, te genieten van het leven. Onze agenda’s zouden vol horen te staan, onze telefoons geen seconde stil.
Maar dan blijkt dit niet zo te zijn. Ergens blijft een telefoon angstaanjagend stil. Ergens wachten de bladzijden van een vrolijke agenda tevergeefs om gevuld te worden. Op een bepaalde plek wordt er niet genoten van het leven. En dat is het moment waarop de gedachte voor het eerst door je hoofd spookt: ik ben eenzaam. En juist door die gedachte, voel je je eenzamer dan je je ooit gevoeld hebt. Want jonge meiden horen dit niet te hebben, en je zal vast de enige zijn die er last van heeft.
Want waarom zouden andere meiden diezelfde gedachte hebben? Je zus is iedere dag op pad met haar vriendinnen, je Facebook-timeline staat vol met foto’s van groepjes lachende meiden en terwijl je door de wandelgangen van je school of werk loopt, hoor je alleen de spannende plannen voor het weekend aan.
Herkenbaar? Mooi, want dat betekent dat je niet de enige bent met dit gevoel. Vele meiden hebben er last van. Ze gaan op kamers in een vreemde stad, moeten naar een nieuwe school of beginnen met een nieuwe baan. En dan is daar dat gevoel. Het is een geheim dat constant met zich meegedragen wordt. Want iemand vertellen dat je dat gevoel hebt? No way! Ze lachen je vierkant uit.
We schamen ons ervoor, voelen ons mislukt omdat andere mensen wel een volle agenda hebben. Het resultaat? We weigeren erover te praten. Zouden we dat wel doen, dat ontdekten we vroeg of laat dat we er niet alleen voor staan. Eenzaamheid is niet iets wat je moet verstoppen. Het is zelfs doodnormaal in een schijnwereld waar alles perfect hoort te zijn. Een schande? Dat is het zeker niet. Iets dat moet veranderen, dat is het wel.
Laat die eenzaamheid je leven niet bepalen. Houd op met het verstoppen van dit gevoel, zoek iemand op, schreeuw het van de daken. “Ik ben eenzaam, en jullie moeten me helpen.” En dan zal je zien dat je niet vierkant uitgelachen wordt. Want er zullen mensen naar je omdraaien en zeggen: “ik voel hetzelfde, laten we het samen oplossen.”
Voel jij je wel eens eenzaam?
Door: Bente van storiesbybente.com