Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje dat slachtoffer was van een overval.

Voor een Koninginnedag was het best rustig in de trein. Waarschijnlijk omdat iedereen nog feest aan het vieren was in de stad. Ik nam plaats in een vierzit waar verder geen mensen zaten. In de vier stoelen aan de linkerkant van de trein zaten drie meiden die ik een jaar of achttien schatte. Ze waren redelijk beschonken en schreeuwden door de trein. Toen ze plotseling door de coupé begonnen te dansen en ik op een – schijnbaar – verkeerde manier naar ze keek, werd me toegebeten “dat ik voor me moest kijken." Naïef als ik was, zei ik dat “ze lekker hun mond moesten houden” en daarmee was de kous af. Dacht ik.

De rest van de treinreis waren de meiden verdacht stil. Bij station Schiedam zag ik dat ook zij aanstalten maakten om uit te stappen en ik merkte hoe zij mijn passen volgden. Ik maakte mezelf wijs dat dit gewoon toeval was en hoorde ze nog achter me vragen of ik misschien wist waar de McDonald’s was. Ik liep stug door richting het metrostation en toen ik de metropoortjes passeerde, voelde ik ineens een klap op mijn achterhoofd. Ze waren me de hele weg gevolgd.

Ik viel precies in een dode hoek achter de frisdrankenautomaat, waardoor de meiden vrij spel hadden. Ze begonnen me te trappen, terwijl ik weerloos op de grond lag. Ik probeerde op te staan, maar merkte al gauw dat terugvechten kansloos was. Toch was ik niet bang. Ik belandde in een soort overlevingsmodus en zelfs toen ze me dwongen mijn telefoon af te staan, gaf ik niet toe. Hoewel ik me nu niet kan indenken waarom ik mijn telefoon niet gewoon zou geven, voelde ik op dat moment zo een vechtersmentaliteit in mij dat ik niet realistisch kon nadenken.

Het voorval duurde ongeveer twee minuten, toen ik onverwacht een bewaker zag langslopen. Ik schreeuwde om hulp, maar tot mijn grote verbazing liep de man gewoon door. Twee van de meisjes, die naar mijn idee een beetje de meelopers waren, toonden berouw en fluisterden tegen “de leider” dat ze beter weg konden gaan. Die reageerde niet en pakte plots een stanleymes uit haar achterzak. “Geef me je telefoon of ik maak je dood”, siste ze in mijn oor, terwijl ze het mes op mijn keel zette. Hoe raar ook: ik gaf nog steeds geen kick.

Plotseling kwam de bewaker weer terug. Ik zag ”de leider” opschrikken en vanuit een reflex tikte ik het mes weg en voelde ik hoe de punt mijn hand schaafde. Ik zag de bewaker steeds dichterbij komen en in een flits waren de meiden verdwenen. Dat de bewaker toch besloot te kijken, is achteraf mijn redding geweest; ik wil niet weten waar het mes anders was beland.

Pas toen kwam alle angst naar boven. Alsof ik op dat moment pas besefte wat er was gebeurd. Boos verweet ik de bewaker dat hij niet eerder had geholpen, waarop hij antwoordde dat hij dacht dat we aan het stoeien waren. Verontwaardigd stond ik op en in een soort roes vervolgde ik mijn weg naar de metro, de beveiliger in twijfel achterlatend. Al snel kwam hij achter mij aan en zei dat ik zo niet naar huis kon gaan. Hij nam me mee naar het politiebureau om aangifte te doen.

Het heeft een jaar geduurd tot ik iets van de aangifte hoorde. De meiden zijn uiteindelijk gevonden aan de hand van de camerabeelden in het metrostation. De rechtbank besloot dat ik recht had op een schadevergoeding van 700 euro. Een bedrag dat ik tot heden nog steeds niet volledig heb gekregen. De twee meelopers kwamen weg met een taakstraf, het meisje met het mes heeft een voorwaardelijke gevangenisstraf. Dit houdt in dat wanneer zij nogmaals in de fout gaat, zij de gevangenis in moet. 

Het litteken op mijn hand is de enige blijvende schade dat ik er aan over heb gehouden. Achteraf gezien ben ik blij dat het mij is overkomen en niet iemand anders die minder nuchter in het leven staat. Door de overval ben ik zelfs positiever in het leven gaan staan en probeer ik alles uit de dag te halen, omdat ik nu weet dat het zomaar de laatste kan zijn. Pas een half jaar later kwam ik weer in het metrostation van Schiedam. Ik kan er zonder moeite doorheen lopen, omdat ik weet dat de kans nihil is dat dit mij ooit nog eens overkomt. Ze moesten niet per se mij hebben; het feit dat zij een mes in haar achterzak had, wijst erop dat ik vast niet de eerste was. Daarom wil ik andere meiden meegeven altijd goed op te letten en dat je op sommige momenten beter je mond tegen iemand kunt houden. Het kan iedereen overkomen, zelfs op klaarlichte dag.

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: 'Heftig verhaal of Leven met'.

Beeld: Thinkstockphotos
Geschreven door: Gloria