Lifestyle

Heftig verhaal: Ik sneed mezelf

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje dat zichzelf sneed.

Ik ben blij dat ik eindelijk de kans krijg om mijn verhaal te vertellen. Mensen moeten weten dat het heel moeilijk is een depressie te begrijpen als je het zelf niet hebt gehad. Mensen moeten eindelijk eens begrijpen dat een depressie niet gewoon aanstellerij is, maar wel degelijk een ziekte.

Ik ben altijd al heel emotioneel geweest en ook de puberteit bracht dat geen verandering. Ik was een aantal keer naar een psycholoog gegaan omdat ik merkte dat ik het heel moeilijk had om om te gaan met de stress van school. Het is de psycholoog die me heeft verteld dat ik hoogsensitief ben en dat dus, zonder een natuurlijke filter, alle prikkels om me heen tegelijk op me afkomen. Ik kreeg het heel moeilijk toen ik zestien was. Ik kreeg een blessure waardoor ik niet de stress ’s avonds van me af kon dansen, waardoor ik emoties steeds meer ging opkroppen. Toen sneed ik mezelf voor de eerste keer. Het begon vrij onschuldig met een paar krasjes omdat het me even afleidde.

Als je depressief bent voel je constant een innerlijke pijn die je geen plaats kan geven. En het is die pijn die je helemaal gek maakt, want je weet niet waar het vandaan komt en wat je eraan kan doen. Het laat je ineens veel voelen, of je juist ineens compleet leeg. Als je jezelf verwondt, krijg je fysieke pijn en je weet ook duidelijk vanwaar het komt. Want om het cru te zeggen, ik heb zelf het mes op mijn huid gezet en ik heb zelf die snee gemaakt wat zorgt voor die fysieke pijn. Het zorgt even voor rust, even voor afleiding. Maar natuurlijk is dat alleen maar schijn en komt alles dubbel zo hard terug.

Ik had me op een avond wat dieper gesneden dan anders. Het was geen zelfmoordpoging, maar ik had voor de zekerheid wel een brief geschreven. Ik denk uiteindelijk dat dit een kreet was voor hulp, want ik kon niet meer. Ik heb huilend een vriendin gebeld en zij is direct gekomen samen met een andere vriendin van mij en haar ouders, aangezien ik alleen thuis was. Die avond hebben ze mij naar het ziekenhuis gebracht en dat is het begin geweest van een jaar in de psychiatrie.

Ik besefte pas na een aantal maanden wat ik mijn omgeving had aangedaan. Je moet weten dat in een depressie je denken en je wereld drastisch beperkt is. Ook al willen ze helpen, ze snappen het niet en dat maakt het allemaal zo moeilijk, zo frustrerend en laat je telkens weer zo verdomd alleen voelen. Ik ben bot geweest, grof geweest en heel onvriendelijk geweest. Sommige mensen zullen waarschijnlijk gevonden hebben dat ik een aansteller was, maar ik had dit allemaal niet door. Ik zat gewoon volledig in mijn eigen kleine wereld waarin ik totaal geen besef had hoe ik zou overkomen naar de buitenwereld toe. Ik wilde beter worden, maar aan de andere kant was het zo beangstigend om die kleine cocon te verlaten, hoe destructief die ook mocht zijn.

Ik heb eerst vijf weken op de psychiatrische afdeling gezeten van het ziekenhuis. Daar heb ik vooral mijn rust genomen. Ik ben toen begonnen met antidepressiva. Ik ben zelf enorm tegen medicatie, maar ik was zo wanhopig dat ik bereid was de pillen te pakken. Na die vijf weken ben ik naar Duffel gegaan, fase drie. Hier heb ik acht weken gezeten en de bedoeling was dat ik in die acht weken allemaal testen zou doen en aan de therapieën zou deelnemen zodat ze konden zien wat ik nu precies heb. Ik bleek een ernstige depressie te hebben, zelfverwonding en een levensfase problematiek. Dat laatste betekende dat ik heel veel moeite had met achttien worden, de studiekeuzes en alles wat ervan je verwacht wordt op deze leeftijd. Na die acht weken ben ik naar Mortsel gegaan waar ik ook nog eens eerst drie weken werd geobserveerd voordat ik in een groep werd ingedeeld om behandeld te worden. Het heeft dus in totaal zestien weken geduurd voordat ik de hulp kreeg die ik uiteindelijk nodig had.

Het is pijnlijk als je in de psychiatrie zit en mensen hun verhaal hoort vertellen over verkrachting, een slechte thuissituatie of hoe ze in een destructieve relatie zijn beland. En dan heb je mij. Net afgestudeerd, een warm gezin met heel goed contact met mijn geweldige ouders, twee geweldige zussen, meerdere vrienden die écht voor me klaar staan wat er ook is… Ik had alles wat ik me wilde wensen, maar was doodongelukkig..


Ik heb negen maanden in Mortsel gezeten en ik heb mezelf sterk zien veranderen. Mijn laagste punt was toen ik zestien Xanax had gepakt, alcohol had gedronken en zo een nacht in de isoleercel was beland. Ik werd zo gek en verlangde zo naar rust dat ik dit impulsief had gedaan. De eerste maanden dat ik niet meer sneed waren verschrikkelijk. Ik was op een punt gekomen dat ik het niet meer deed voor afleiding, maar dat ik het gewoon deed. Zoals bij een verslaving.

Ik wilde weer gelukkig zijn, vrolijk zijn, geen masker meer opzetten, durven een stap in de wereld te zetten, tevreden zijn met mezelf en met mijn uiterlijk. Ik sneed mezelf, misbruikte alcohol en ben op een bepaald punt zelfs begonnen met braken toen mijn zelfbeeld zijn laagste punt had bereikt. Nu was het genoeg, ik wilde geen destructief gedrag meer vertonen. Ik wilde beter worden. Ik heb veel gehuild, ben veel boos geweest, heb woede uitbarstingen gehad, maar ik heb uiteindelijk een heftig jaar kunnen afronden. Medicatievrij en oprecht gelukkig.

Ik ga nu nog altijd één keer per week naar een psycholoog om te voorkomen dat ik weer zou terugvallen in slechte gewoontes. Ik ben nu al anderhalf jaar clean van het snijden en geniet eindelijk weer. Ik heb zeker nog moeilijke momenten, maar mijn moeilijke momenten zijn nu wat meer “normaler”.

Ik wil als laatste nog zeggen dat iedereen die het moeilijk heeft recht heeft op hulp. Er is niets beschamends aan om naar een psycholoog te gaan. Een opname is ongelooflijk hard en moeilijk, maar soms doet het een mens juist goed. Hoe dan ook, wie je ook bent, je hebt het recht op geluk. De wereld van tegenwoordig gaat zo snel en legt zoveel druk op iedereen, maar het mag je de kans niet wegnemen om gelukkig te zijn. Want het is iets waar iedereen recht op heeft.

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal of Leven met’.

Beeld: Thinkstockphotos

Must reads 👀