Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje dat onvruchtbaar is.
Wat doe je als je hoort dat je anders bent? Dat hangt geheel van de persoon af. Ik kan me zo voorstellen dat leeftijd, karakter en familie belangrijke factoren zijn in het verwerken van slecht nieuws. Misschien kun je beter omgaan met slecht nieuws als je ouder bent.. Misschien heeft iemand met een open karakter, minder moeite om slecht nieuws te accepteren, omdat ze er over kunnen praten en niet bang zijn voor vervelende opmerkingen. Misschien.. misschien.
Ik ging er zelf op vijftienjarige leeftijd in ieder geval niet goed mee om toen ik het bericht kreeg dat er iets mis met mij was. Naast de normale onzekerheid van een vijftienjarige meid, kwam er ook nog een gigantisch geheim bij dat mij nog onzekerder maakte. Ik sloot mij af van mensen, kwam in een sociaal isolement terecht. Want ja, wat als iemand achter mijn geheim zou komen? Dan zou ik toch zeker gepest worden? Dat zou ik er absoluut niet bij kunnen hebben.
Wat is er dan anders aan mij? Op vijftienjarige leeftijd nam mijn moeder mij mee naar de huisarts vanwege het uitblijven van mijn ongesteldheid en borstontwikkeling. Na bloedonderzoek bleek dat ik het vrouwelijke hormoon oestrogeen niet aanmaakte, dat geproduceerd wordt door de eierstokken. Vanwege dit nieuws kwam ik in een traject terecht van ziekenhuisbezoeken. De dokters zagen op buikecho’s dat ik een onderontwikkelde baarmoeder had. Mijn eierstokken zagen ze niet zo snel en namen aan dat die ook onderontwikkeld waren. Het plan was dat ik groeihormonen ging slikken. Dat deed ik en binnen een jaar was mijn baarmoeder gegroeid tot een normaal formaat, alleen mijn eierstokken weigerden om mee te doen.
Ik kreeg op zestienjarige leeftijd van de gynaecoloog te horen dat het voor mij niet mogelijk was om kinderen te krijgen, omdat mijn eierstokken niet functioneerden. Ze konden de eierstokken niet op de echo’s zien, maar vermoedden dat er misschien wel één aanwezig was, maar dat die verstopt zat achter andere organen. Ik kreeg dit nieuws samen met mijn moeder te horen. We zaten in het kantoortje van de gynaecoloog en ik probeerde te verwerken wat ik net te horen had gekregen. Wat ik op zestienjarige leeftijd dacht was: ‘Misschien gaat die ene eierstok die verstopt zit nog groeien. En dan kan ik wel kinderen krijgen.” Die hoop ging ook door mijn moeder haar hoofd. We verloren allebei de moed niet. Dat zouden we pas doen als een inwendige echo zou aantonen dat ik helemaal geen eierstokken had. En ik wilde op die leeftijd geen inwendige echo laten doen. Dat zou ik op latere leeftijd doen.
Op achttienjarige leeftijd begon ik aan de pil, als vervanging voor de groeihormonen die ik slikte. Door het slikken van de pil zou ik de hormonen binnen krijgen die ik zelf niet aanmaakte en zou ik als ieder normaal meisje ongesteld worden. Dat gaf me wel een fijn gevoel. Nu kon ik net zoals andere meiden klagen over buikkrampen en zou de kans ook kleiner worden dat anderen achter mijn geheim zouden komen.
Nu vraag je je misschien af, waarom kies je er niet gewoon voor om nooit ongesteld te worden? Het vrouwelijke lichaam heeft oestrogeen nodig, tot een bepaalde leeftijd. Oestrogeen zorgt voor onder andere sterke botten en een goede conditie van de huid en het haar. Vrouwen die in de overgang zitten, maken steeds minder oestrogeen aan. Ze slapen slechter, krijgen opvliegers en hun haar wordt dunner. Als ik besluit om te stoppen met de pil, kom ik in de overgang. Ik zal dus tot ongeveer mijn 50ste de pil verplicht moeten blijven slikken.
Terug naar het verhaal, op mijn 21ste heb ik de inwendige echo gedaan. Op die dag werd de hoop die ik al die jaren had in één keer weggevaagd. Op de inwendige echo waren geen eierstokken te zien. Ik zou nooit kinderen van mezelf kunnen krijgen. Die dag heb ik goed gehuild. Als kind moest ik niet denken aan kinderen krijgen, als zestienjarige werd ik door mijn situatie gedwongen om dat nog eens te herzien. Tuurlijk wilde ik ooit kinderen. Hoorde dat niet bij het leven? De gedachte dat ik mijn toekomstige vriend moest vertellen dat ik geen kinderen kon krijgen, deprimeerde me.
In het hele ziekenhuistraject hebben de dokters geprobeerd te achterhalen waarom ik geen eierstokken heb. Er werd gekeken of ik Syndroom van Turner had, of ik het Androgeen Ongevoeligheid Syndroom had, of misschien was ik drager van het Fragiele-X-Syndroom. Dit was allemaal niet het geval. Er zijn nog twee andere genen van mijn onderzocht, om te kijken of daar misschien een mutatie had plaatsgevonden. Ook dat was niet zo. Mij werd uitgelegd dat er op dit moment geen verdere medische technieken zijn om te achterhalen waarom ik geboren ben zonder eierstokken. De ontwikkeling van nieuwe medische technieken gaat echter snel, dus misschien dat ik in de toekomst mezelf verder kan laten onderzoeken.
Nu, op 22-jarige leeftijd, probeer ik mezelf uit mijn sociale isolement te knokken. Ik probeer mezelf lekker in mijn vel te voelen en ga er vaker op uit. Ik doe aan een teamsport, waar ik super veel energie uit haal. Veel vrienden heb ik niet, maar ik probeer leuke dingen te doen met de vrienden die ik heb. Ik heb mijn onvruchtbaarheid een plekje gegeven en probeer mezelf in de toekomst te zien. Misschien adopteer ik wel een kind. Of geef ik mezelf op als pleegouder. Ik wil niet een eicel van mijn zus krijgen zodat ik alsnog zelf een kind kan baren, wanneer er zoveel kinderen op de wereld zijn die ik misschien zou kunnen helpen door ze in huis te nemen en voor ze te zorgen.
Door de jaren heen heb ik steun gehad van mijn familie. Mijn moeder ging mee naar ieder ziekenhuisbezoek. Mijn zus probeerde mijn onzekerheid weg te nemen en mijn vader steunde me met nuchtere gesprekken. Ik heb mijn verhaal opgeschreven, omdat ik andere meiden die een soortgelijke situatie meemaken wil laten weten dat ze niet de enige zijn. Ik hoop ook dat ik ooit mijn verhaal aan anderen kan vertellen, zonder mij ook maar ergens voor te schamen. Dat ik dit verhaal heb geschreven, zie ik als een eerste stap.
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: 'Heftig verhaal of Leven met'.
Beeld: Thinkstockphotos
