Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek 'lifestyle'. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat anorexia heeft gehad en waarvan de vriend kanker heeft gehad.

Ik ben Hailey en sinds dat ik klein was heb ik altijd al problemen gehad met mijzelf, mijn gewicht en hoe ik eruitzag. Ik weet nog dat ik als klein meisje voor de spiegel stond te bedenken hoe ik het snelst kon afvallen. Je zal nu wel denken, wat een vreemd kind, maar dat is gewoon hoe ik in elkaar zit. Op de basisschool was ik altijd 'het stille meisje' en ik trok me heel erg terug, en als ik dan toch wat zei, dan werd ik onwijs afgekraakt en uitgelachen, wat ik ook zei. Ik had geen vriendinnen, wat ik op dat moment niet zo erg vond, maar op het moment dat ik naar de middelbare school ging, wilde ik alles omgooien. Ik had besloten drie keer in de week te sporten en minder te eten. Ja, dat is hoe het begon. Minder eten, meer sporten.

De eerste maand(en) ging alles goed, totdat ik besefte hoe goed deze methode werkte. Ik besloot te stoppen met eten en als ik op mijn streefgewicht zat, zou ik gewoon weer opbouwen. Dat is natuurlijk het laatste wat je moet doen, maar ik deed het toch en het werkte perfect. Niemand merkte iets omdat ik op bijzondere wijze geleidelijk afviel. Ik voelde me constant rot, ik haatte mezelf. Je weet wel, de standaard anorexia-symptomen. Ik zocht mijn troost in zelfbeschadiging. Niemand merkte iets, ik droeg veel vrolijke armbandjes om het te verbergen, droeg truien en gymde zo min mogelijk, ook omdat ik het niet meer kon. Alles bleef onopgemerkt, tot mensen steeds vaker opmerkten hoe dun ik was. Mijn haar werd dunner en het viel uit, je zag mijn botten door mijn huid heen en ik was constant moe en ziek.

Dat was het moment waarop mijn ouders ingrepen. Ze belden een kliniek waar ik kon genezen van mijn anorexia. Ik zat toen in de derde klas. In de vijfde klas kwamen mijn ouders er pas achter dat ik me al zo lang sneed. Ik zal nooit meer vergeten hoe erg het is om zoiets te moeten opbiechten. Je stelt niet alleen jezelf teleur, maar nog erger, je ouders. Die blikken op hun gezicht vergeet ik niet snel. Medelijden, verdriet en pijn, dat is het laatste wat je je ouders wil laten voelen, en toch was het me gelukt. Alle drie. Toen ik weer naar huis mocht heb ik mijn mesjes weggegooid en ik heb er nooit spijt van gehad.

Ik was vier maanden clean toen ik weer begon. Mijn beste vriendin 'kon het niet meer aan' dus heeft ze me laten vallen. Ik had me nog nooit zo vreselijk gevoeld, we deelden altijd alles en wisten bijna alles van elkaar. Ze is me niet één keer komen opzoeken in de kliniek, waar ik toch een volle anderhalf jaar heb gezeten voordat ik écht weer naar huis mocht. Na die terugval ging het wisselend goed en slecht. In dat jaar ben ik zelfs opgenomen voor meerdere zelfmoordpogingen, iets waar ik niet trots op ben.

Na dat slechte jaar ging het weer heel goed. Ik kreeg een hele lieve vriend waar ik nog steeds heel gelukkig mee ben. Hij accepteerde wat er met me was gebeurd en we houden heel veel van elkaar. Alles was perfect. Dat was waar ik vanaf het begin naar gestreefd had. Tot op het moment, iets langer dan een half jaar geleden, dat we het bericht kregen dat hij kanker heeft. Al het geluk dat ik dacht te hebben was in één keer weg. Maar nu, een paar zenuwslopende maanden en chemokuren verder, weet ik dat je geluk niet in grote getale hoeft te hebben. Die kleine momentjes dat ik mijn vriend kom opzoeken in het ziekenhuis en ik zie hoe blij hij is om me te zien, of het moment waarop we bericht kregen dat het beter gaat en hij met kerst sterk genoeg is om naar huis te gaan, dat zijn momenten die je moet aangrijpen en voor altijd moet koesteren. Dát is geluk. Geluk is niet de staatsloterij winnen, ookal wil ik het nog zo graag. Geluk is niet het perfecte leven hebben of een mooi lichaam. Geluk zijn kleine momentjes die eigenlijk veel langer mogen duren dan ze eigenlijk zijn. Momenten waarop de tijd heel eventjes stil staat en je gewoon gelukkig bent, wat er ook met je is gebeurd, nu of in het verleden.

Ik ken geluk. Dat komt niet door mijn eetstoornis en ook niet door mijn 'levenservaring' zoals veel mensen denken als je uit een depressie ben geklommen. Het komt omdat ik geluk met beide handen aangrijp en blij met met ieder lichtje dat in mijn eigen gecreëerde duisternis schijnt. Ik heb die duisternis gecreëerd, maar doe dat alsjeblieft niet voor jezelf. Hul jezelf niet in die mantel van depressie en verdriet. Je doet er niemand goed mee, jezelf niet, je ouders niet en zeker niet de verhalen die je als oud omaatje wil vertellen aan je kleinkinderen. Het licht is veel mooier, als je er bent, blijf er. Als je het bent kwijtgeraakt, is nu je kans om het opnieuw te zien.

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: 'Heftig verhaal of Leven met'.

Beeld: istock