Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat zichzelf verminkt.
Toen ik 12 was kwam ik op een dag thuis van school. Zoals gewoonlijk zat het weer eens tegen. In mijn klas zat een meisje dat zich sneed voor 'aandacht', wat ik normaal niet snel zeg, maar je zag gewoon dat het voor enorme aandacht was. Thuis had ik weer ruzie. Ik liep naar mijn kamer en pakte mijn schaar, en sneed in mijn pols. Het bloed stroomde er hevig uit. Deze situatie gebeurde dagelijks. Ik deed ook nooit mee met lichamelijke opvoeding, omdat ik niet wou dat iemand mijn wonden zag, uiteindelijk was mijn leerkracht dit zo beu dat hij mij naar mijn begeleider stuurde, en waar ik dit na een half uur discussiëren ook maar heb opgebiecht.
Dit was een enorme stap. Samen met hem heb ik besloten mijn ouders in te lichten. Mijn ouders mochten de dag erna al op gesprek komen, ik wou hier niet bij zijn omdat ik bang was. Toen dit gesprek was afgelopen, vertelden mijn ouders mij dat ik een paar daagjes ergens anders zou slapen. Ik ben toen opgenomen in een kinderpsychiatrie. In die kinderpsychiatrie ging het van kwaad naar erger. Ik wilde niet geholpen worden. Anderhalf jaar later, was de situatie een beetje stabiel en mocht ik op dagtherapie gaan. Eind 2011 ging het weer helemaal mis. Vermoedelijk kwamen mijn puberstreken naar boven en heeft mijn moeder Jeugdzorg ingeschakeld, en hebben we 'crisis hulp aan huis' gekregen. Ook dit zorgde ervoor dat alles wel wat rustiger werd.
Ik ben altijd blijven snijden, altijd op andere plaatsen. Zolang niemand het opmerkte was dat voor mij allemaal oké. In januari 2013 was het twee weken geleden dat ik mezelf voor het laatst nog had verminkt en werd ik op een nacht wakker. Alles hing zat onder het bloed, geen idee hoe of wat, maar blijkbaar heb ik toen in mijn pols gesneden en ik herinnerde mij niks meer. Ik voelde me suf en heb toen op mijn hardst naar mijn moeder geroepen. Een week later gebeurde hetzelfde, ik heb mijn moeder ook proberen uit te leggen dat dit niet de bedoeling was, dat ik niks herinner van wat er was gebeurd. Op raad van psychologen moest mama mijn kamer helemaal leeghalen, of ik moest bij haar slapen, maar niks hielp. Ik werd regelmatig wakker met een opengesneden pols. Dit werd zo angstaanjagend dat ik in maart 2013 had besloten om uit het leven te stappen. Wat ik blijkbaar niet wist is dat mama regelmatig nog kwam kijken of ik goed sliep. Een uur na mijn poging heeft ze mij proberen wakker te schudden, omdat ze een fles alcohol zag met al mijn lege potjes slaapmedicatie, die de psycholoog had voorgeschreven. Ik werd toen meteen opgenomen en ook daar werd ik regelmatig wakker met wonden, en heb ik toen drie maanden in een soort isolement ruimte geslapen (enkel om te slapen). Overdag mocht ik op mijn kamer.
Sinds ik thuis ben, heb ik elke nacht voor ik ga slapen zoveel angst dat het weer gaat gebeuren, want het gebeurt nog steeds, alleen minder. Ik ga vaker naar psychologen. Het wordt wel stabieler, maar het is gewoon verontrustend dat ik mij nooit meer iets herinner.
Ik wil bij deze ook iedereen afraden om ooit met zelfverminking te beginnen. Ook al voel je je enorm slecht. Je wordt er alleen maar slechter door. Ik ga al sinds mijn 12de naar psychologen en ik ben nu 18 jaar. Het achtervolgt je nog elke dag, opnieuw en opnieuw.
Pin je inspiratie op Pinbook
