Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer een Girlscene lezeres die vroeger mishandeld is door haar eigen vader.
Als klein kind ben ik ernstig mishandeld door mijn eigen vader. Tot op de dag van vandaag, kan ik mij nog veel herinneren van mijn nare jeugd. Als baby kwam ik ongewenst op deze wereld. Mijn ouders hadden het niet breed en waren erg jong toen zij met elkaar gingen trouwen en samenwonen.
Als baby was ik volgens mijn ouders heel moeilijk. Ik huilde de hele dag door, wilde niet eten of drinken en weigerde elk aanbod. Vanaf toen ben ik al mishandeld door mijn vader. Als baby heb ik er weinig van meegekregen, maar naarmate ik ouder werd, ben ik mij veel gaan herinneren en heb ik er nog nare beelden van in mijn hoofd.
Als kind heb ik altijd in angst moeten leven. Ik plaste vaak in mijn broek wanneer ik alleen van school naar huis moest lopen. Wanneer ik eenmaal voor de deur stond en moest aanbellen moest ik al plassen. Zelfs in mijn slaap heb ik vaak in mijn broek geplast of overgegeven. Niet omdat ik ziek was, maar omdat ik zo bang was.
Mijn vader sloeg mij vaak met de platte hand in mijn gezicht. Wanneer hij erg agressief was, sloeg hij mij met een lange houten stok op mijn rug of billen. Wanneer ik mijn glas melk niet wilde opdrinken of mijn eten niet opat, werd ik meegesleept naar de woonkamer en kreeg ik harde schoppen tegen mijn lichaam. Eén van de beelden die ik mij nog goed kan herinneren, is dat ik onder de koude douche werd gezet. Dit beeld vergeet ik nooit meer.
Op school was ik stil en verlegen. Ik durfde nooit wat te zeggen en haalde vaak lage cijfers. Ik had altijd één beste vriendin waar ik vaak mee was. Zij is er in groep 8 achter gekomen dat ik thuis werd mishandeld door mijn vader. Omdat ik haar beste vriendin was, heeft ze het aan haar vader verteld. Op een avond toen ik bij haar thuis was, moest ik met haar vader praten. Ik heb het die avond allemaal eerlijk verteld en er werd actie ondernomen. Haar vader nam contact op met mijn oude basisschool.
De interne begeleider van mijn oude basisschool haalde mij elke week uit de klas om te praten. Ik moest elke week vertellen hoe het met mij gaat en wat er thuis gebeurt. Bij het laatste gesprek met de interne begeleidster vroeg ze mij: ‘Wil je dat er hulp komt bij jou thuis? Wil je dat je vader wordt geholpen?’ Waarop ik antwoordde: ‘Nee! Het is mijn vader en ik hou van hem.’ Na dit gesprek heb ik nooit meer een gesprek gehad en ging het thuis ondertussen allemaal verder.
Toen ik naar het voortgezet onderwijs ging, is de mishandeling verminderd en uiteindelijk gestopt. Ik was erg opgelucht, maar was nog altijd angstig om thuis te zijn. Ik heb uiteindelijk mijn Vmbo-tl diploma kunnen halen en zit nu in het laatste jaar van het MBO. Mijn toekomstdroom is om lerares te worden op een basisschool. Omdat ik nu intensief bezig ben met kinderen op stage, word ik af en toe geconfronteerd met situaties waarbij ik mezelf als kind zie.
Ik vind ik het een diepe teleurstelling dat mijn basisschool toentertijd geen actie heeft ondernomen. Misschien was het dan wel eerder gestopt. Nu, zeven jaar later ben ik in behandeling voor posttraumatische stressstoornis (PTSS). De nare beelden die ik in mijn hoofd heb, worden verwerkt met de therapie EMDR. Wanneer ik nu terug denk aan de beelden, krijg ik geen heftige emoties meer zoals voorheen. De band tussen mijn vader en mij is niet heel goed, maar ik vind het voldoende. Ik ben blij dat ik deze stap heb genomen en de beelden heb kunnen verwerken. Na een periode van veel woede aanvallen, ben ik gaan realiseren dat ik hulp moest gaan zoeken. Ik had deze stap niet durven nemen zonder de steun van mijn lieve vriend. Ik heb het een lange tijd volgehouden dat de beelden vanzelf wel weg zouden gaan, dat ik me op een dag vanzelf wel goed zou voelen, maar dit gebeurde niet. Na een lange periode van stress en verdriet, begin ik mij weer langzaam goed te voelen.
Ik wil jullie graag meegeven dat het nooit te laat is om jezelf te helpen. Ook al heb je een traumatische ervaring meegemaakt, wat zich 10 jaar geleden heeft afgespeeld, je wordt er hoe dan ook op een dag mee geconfronteerd. Praat erover met familie, goede vriend(inn)en, mentor of ga desnoods naar een psycholoog. Schaam je er vooral niet voor!
Liefs,
Anoniem
