Ze lagen daar maar. Stil. Stoffig. Al zes jaar niet meer aangeraakt en ze waren nog steeds niet weggehaald. Het lintje wat er omheen gebonden zat was helemaal verkleurd en je kon de stoflaag duidelijk zien liggen. Het stapeltje niet verstuurde brieven naar mijn beste vriendin van toen. Hoe erg ik haar miste. Hoe erg ik het ook vond dat we ruzie hadden. Hoe erg ik het ook vond dat ze was verhuisd en dat we precies op dat moment ruzie hadden.
Ik heb nooit goed kunnen maken. Ik heb nooit sorry kunnen zeggen. Het liefst zou ik nu op het dak willen gaan staan en heel hard schreeuwen, in de hoop dat ze mijn noodkreet hoort. Ik hoop dat ze opeens op de stoep staat. Ik wil té veel. Ik hoop te veel en ik kijk te weinig naar wat ik zelf fout heb gedaan. Voorzichtig pak ik het stapeltje brieven op. Het zijn er vijftig. Vijftig dagen lang heb ik brieven naar haar geschreven en nooit verstuurd. Ik wist haar adres niet. Nu nog steeds niet. Onbereikbaar. Oneindige leegte. Ik voel me alleen zonder haar. Het lintje is plakkerig door het stof en de viezigheid. Met veel precisie trek ik het los en ik bekijk elke brief. Ze zitten in enveloppen van ruitjespapier. Zelfgemaakt, want mijn moeder mocht er niet achter komen dat ik brieven schreef. Zal ik haar gaan zoeken? Mijn beste vriendin. Zal ik haar de brieven geven? Aan mijn vriendin. Zal ik haar alles vertellen? Zal ik sorry zeggen? Zal ik ooit nog kunnen zeggen dat het me spijt en dat ik haar mis? Ik wil het. Ik hoop het. Ik wil en hoop weer te veel.
Door Maaike
