Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.  

Ik kon het nooit zo goed vinden met mijn stiefvader omdat ik het gevoel had dat het een 'indringer' was. Dat gevoel had ik toen ik nog heel jong was, maar drie jaar geleden kregen we het nieuws te horen dat hij kanker had. Dat begon bij een vreemd gevoel in zijn linkerhand. Hij dacht dat het vanzelf wel overging, maar na een aantal onderzoeken en MRI-scans bleek het een kwaadaardige tumor te zijn.

Hij had behandelingen voor een langere levensduur zoals de bekende chemo's. Na een jaar vechten overleed hij 1 december 2012. Ik voel me schuldig over hoe ik mij heb gedragen, maar van binnen weet ik dat ik toen jong was en daar dan niet over nadenk. Ik heb dat verwerkt door naar een psycholoog te gaan, maar de thuissituatie blijft lastig omdat mijn moeder in een depressie zit. Met mijn vader heb ik niet zo' n goede band gehad omdat hij z'n hele leven behoorlijk wat dronk. Dat had veel invloed op ons en op mijn jeugd.

Afgelopen zomer had mijn vader continu hoofdpijn en daar heeft hij twee maanden verkeerde medicijnen voor gekregen. Toen ze MRI-scans maakten was de uitkomst slecht: uitgezaaide kwaadaardige tumoren. Het zat al overal: in z'n longen, nieren, bijnieren, longen, hoofd en in zijn ruggenwervel. Ja, zelfs in z'n ruggenwervel. Althans daar bovenin, daardoor kon hij heel beperkt lopen en bewegen. Hij heeft één keer chemo gehad. Ik weet het nog als de dag van gisteren: Ik zat op de bank te wachten tot mijn stiefmoeder en vader terugkwamen van het ziekenhuis. Ik hoorde de deur opengaan en twee seconden later was mijn vader aan het overgeven in de gootsteen. Zo lang en zoveel heb ik nog nooit iemand horen overgeven. Ik was in shock en ben huilend naar boven geslopen. Mijn stiefmoeder hielp hem.

bron

Mijn vader wilde geen behandelingen omdat hij er niet nog zieker van wilde worden. Hij vond dat alleen maar naar en sterven zou hij toch wel. Hij heeft nog een week in het ziekenhuis gelegen omdat hij erg in de war was. Hij kreeg toen morfine die hij bij zich moest dragen. Die avond dat ik hem opzocht in het ziekenhuis was het schrikken. Hij was namelijk zijn kamer uitgelopen om mijn broer en mij op te wachten. Hij mocht niet zonder toestemming zijn kamer af en lopen mocht al helemaal niet. Uiteindelijk was hij dus verdwaald. Toen ik hem zag was hij heel erg in de war over mij en mijn broer. Dus ik moest huilen omdat het mijn vader niet meer was. Maar gelukkig na een half uur was hij de oude en maakte hij zijn grapjes weer.

Hij is nog naar Engeland geweest waar hij graag had willen wonen in de toekomst. Op 2 december kwam ik rond half 4 thuis van school, ik wist nog niks tot mijn stiefmoeder een bericht stuurde met: Ben je al thuis en kan ik je even bellen? Toen wist ik dat dat niet veel goed zou zijn, en inderdaad mijn vader was overleden. Rond half 1 in de middag. Hij is overleden aan een natuurlijke dood. Ik ben blij dat hij nog de dingen heeft gedaan die hij graag wilde doen, maar helaas heeft hij mijn verjaardag niet gehaald (11 december werd ik 17).

Nu ga ik weer naar een psycholoog om dit verlies te verwerken, en het werkt. Hoe meer je erover praat, hoe meer je het een plekje zult geven. Ik denk nog veel aan hem en aan de begrafenis. Op de dienst heb ik ook nog een woordje gedaan met een muziekje dat mij heel erg doet herinneren aan een intiem moment met mijn vader toen ik jong was. Namelijk van Lord of the dance – cry of the celts. Het is typisch Iers, waar mijn vader en ik zo van hielden. Het maakt me altijd aan het huilen, nu weer.

Ik ben boos en verdrietig tegelijk, omdat mijn vader er nooit voor me was. Maar we hebben wel echt vader-dochter momenten gehad vroeger. En daar ben ik hem dankbaar voor. Hij is altijd in mijn hart en hij is mijn beschermengel. Een maand geleden heb ik een tattoo laten zetten voor hem. Die dag werd ook zijn urn in een urnenmuur gezet. Ik ben er nog steeds heel blij mee. Lieve papa, je bent en blijft voor altijd mijn vader en daar ben ik trots op.

Door Emily-Jane

Laat je inspireren in Pinbook