Lifestyle

Kort verhaal: Black Treacle

Lately I’ve been seeing things
Belly button piercings in the sky at night
When we’re side by side
Het is stil. 
Niet de kille stilte van eenzaamheid, of de eerbiedige stilte van een kerk. Het is de rustige, warme stilte van een zomeravond.

Alaska zit in de kleermakerszit op het gras. Haar ogen zijn gesloten.
Iedere andere jongen zou over lijken gaan om met me te ruilen, om deze ene avond met Alaska door te kunnen brengen. En ik? Ik zit een meter van haar af, te staren naar de sterren. Ik zou dichter bij haar kunnen gaan zitten. Ik zou haar hand vast kunnen pakken. Ik zou haar naar me toe kunnen trekken en een zachte kus op haar lippen plaatsen.

Als ik het durfde.

In plaats daarvan zit ik hier, in hetzelfde gras als zij, dat toch niet helemaal hetzelfde is als waar zij zit, te genieten van dezelfde lucht, dezelfde warmte, die toch niet helemaal dezelfde is als de lucht die zij inademt.

Haar blonde haar heeft ze opgestoken in een nonchalant knotje. Ik zie vaak meiden die hun haar proberen op te steken, maar geen van allen bereiken ze die staat van nonchalance die Alaska’s aura uitstraalt. In het zwakke licht van de maan kan ik nog al haar sproetjes tellen. Om haar mond speelt een glimlach.

Ik had nooit gedacht dat verliefd worden zo simpel zou zijn. “I fell in love,” – een uitdrukking die ik nooit begrepen heb. Nu ik hier zit, met mijn voeten een paar centimeter van de blote voeten van Alaska, dringt de essentie ineens tot me door.

And I don’t mean to rain on anybody’s cabriolet
One of those games you’re gonna lose
But you wanna play it just in case


bron

Mensen die zeggen dat ze spelen met de gevoelens van anderen, houden zichzelf voor de gek. Degene met alle kaarten in handen is de emotie zelf. We zijn slechts pionnen in een groter geheel. Eén kaart wordt gespeeld, en bam, je bent verliefd. Verloren. Niks meer aan te doen. Als een bol wol in de klauwen van een kat word je op en neer gemept. Alleen gaat dit verder – het labyrint der emoties heeft geen uitgang.

Alaska doorbreekt de stilte. Nee – wacht – ‘doorbreken’ is niet het juiste woord. Normale mensen zouden oneerbiedig door de lome stilte breken. Alaska vult hem eerder aan. Het is als een soort radio die heel langzaam overgaat van ruis naar het werkelijke geluid.
“Iedere andere jongen zou me al lang besprongen hebben,”
Ze opent haar ogen. Ze glimlacht. Haar ogen stralen.
“Ik – ”
Ik friemel wat aan mijn shirt en zoek naar een leuke comeback. Niet een van m’n sterkste kanten. Alaska staat op en gaat naast me zitten.
“Dat maakt jou zo leuk, Mil. Krijg ik eens de kans het initiatief te nemen.”

Met de hemel als deken brengen we de hele nacht in het gras door terwijl dromen en werkelijkheid langzaam samenvloeien tot één brei gevoelens.

Door Rosalie