Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.
Ongelofelijk blij was ik toen ik hoorde dat ik de baan had gekregen bij een upcoming platenlabel. Mijn eigen huisje en nu ook de baan in mijn nieuwe stad, ik was er helemaal klaar voor. Datzelfde weekend heb ik het nog groots gevierd met mijn vrienden tot laat in de ochtend. Mijn eerste week begon goed. Een leuk jong bedrijf waar iedereen een belangrijke rol had want zonder de een kon de ander zijn werk niet doen. Ik voelde me gewaardeerd en dat gaf een enorme boost.
Na een paar weken overwerken was ik grieperig, heel moe, zwak en ontzettend misselijk. Gaat wel over dacht ik, aspirine erin en gaan. Toen ik ter compensatie voor het harde werken twee dagen vrij kreeg ging het mis. Ik was ontzettend duizelig en kon amper mijn bed uitkomen. Na die twee dagen besloot ik toch naar mijn werk te gaan maar onderweg werd alles zwart voor mijn ogen en vanaf dat moment weet ik niets meer. Ik werd wakker in de winkel waar ik boven woonde. Ik was neergevallen toen ik weg wilde fietsen vertelde de verkoper mij. Enorm geschrokken en op aandringen van mijn buurman heb ik mij toen ziekgemeld. Ik kon wel janken, wat een slechte timing om ziek te worden, ik was nota bene nooit ziek.
Na een week werden de klachten maar niet minder. Ik sliep gemiddeld 16 uur op een dag en eten hield ik niet binnen. Mijn ouders vertrouwden het niet en hebben mij toen naar de huisarts gebracht. Stress zei hij meteen, je hebt gewoon last van stress. Onzin dacht ik, van stress word je niet ziek en ik had altijd goed gepresteerd onder druk, dus dit moest iets anders zijn. Ik ging op internet zoeken, las boeken en werd steeds banger dat het iets ernstigs zou zijn.
Mijn vader was in dat jaar net wonder boven wonder genezen van kanker en daardoor kwam bij mij de gedachte dat ik misschien wel een tumor zou kunnen hebben. Door al die ideeën in mijn hoofd durfde ik niet meer naar buiten. Ik lag in mijn bed, dag in dag uit. Mijn beste vriend was vaak op bezoek om mij gezelschap te houden en mijn gedachte ergens anders op te focussen. Op een van die dagen werd ik uit het niets ontzettend benauwd, mijn hart begon als een razende te kloppen en alles om mij heen werd vaag. Ik hoorde heel vaagjes en had het gevoel alsof ik niet als mijzelf in de kamer stond maar van een afstandje meekeek. Die vriend heeft mij toen direct naar de eerste hulp gereden. Onderweg had hij mijn ouders ingelicht en eenmaal aangekomen op de eerste hulp is alles aan mij voorbij gegaan. Ik heb van horen zeggen dat ze allerlei testen hadden gedaan en ik aan een monitor werd gezet.
Na 5 uur kwamen de artsen binnen om te vertellen dat ik een heftige hyperventilatie aanval heb gehad. Het drong nog niet echt tot mij door wat dat inhield en ben diezelfde avond naar mijn ouders gegaan om daar een tijdje mijn rust weer terug te krijgen. Op advies van de dokter was het beste om stress te vermijden en hoe kan dat beter dan in je oude dorp waar je bent opgegroeid. Daarna volgde heel veel onderzoeken in verschillende ziekenhuizen. MRI-scans, oogtesten en gesprekken bij de neuroloog, oncoloog en de KNO arts. Er kwam telkens niets uit. Ik had geen weerstand waardoor ik continue ontstekingen en ziektes opliep. Ik had een ontsteking aan mijn evenwichtsorgaan en een ontsteking in mijn dikke darm dus dit verklaarde mijn duizeligheid en mijn misselijkheid. Uiteindelijk kwam de neuroloog bij het vierde ziekenhuis met de conclusie dat ik een burn-out had. Ik ben 20, genoot van het leven, ging veel naar feestjes en was altijd erg aanwezig. Hoe kon ik nou een burn-out hebben?!
Het duurde heel lang voordat ik mij erbij neer had gelegd dat dit mij was overkomen. Zodra je er midden inzit heb je vooral veel medelijden met jezelf maar de eerste stap om eruit te komen is toch echt door te accepteren. Door mijn vele afwezigheid ben ik mijn baan kwijtgeraakt en daardoor ook mijn eigen huis en was ik genoodzaakt weer bij mijn ouders te gaan wonen. Dit voelde alsof ik gigantisch gefaald had. Ik was mijzelf compleet kwijt en had nergens meer zin in. Ik had het gevoel alsof ik continue andere mensen moest overtuigen dat ik echt wel ziek was en het niet tussen mijn oren zat. Veel mensen in mijn omgeving snapten de situatie niet goed. Ik kon heel gezellig zijn maar opeens ook heel moe. Ik ging niet meer mee uit, dronk geen druppel alcohol meer en liever bleef ik thuis dan dat ik op pad ging. In deze periode ben ik veel ‘vrienden’ kwijtgeraakt maar heb ik ook geleerd wie wel mijn echte vrienden zijn. Die zijn inderdaad op een hand te tellen maar ik weet dat zij mij nooit zullen veroordelen en begrip hebben als ik een aanval heb of eerder naar huis wil omdat ik mij niet goed voel.
Ik ben hier nu al een jaar mee bezig en een fulltime baan kan ik op dit moment niet aan. Ik moet veel rusten, ga naar fysio voor mijn chronische hyperventilatie en door alle gebeurtenissen die voorheen zijn gebeurd loop ik bij een psycholoog. Wat veel mensen niet weten is dat een burn-out niet alleen te maken heeft met veel stress rondom werk en alleen ouderen overkomt. Het gebeurt juist heel veel bij jongeren en is een mengeling van stress en emoties.
Ik heb in mijn leven zoveel meegemaakt maar ik had er nooit bij stilgestaan. Ik ben door gegaan zonder erover te praten en ik merk nu hoe belangrijk dat kan zijn. Ik schaam mij er niet meer voor dat ik bij een psycholoog zit en mensen die zeggen dat ik psychisch niet in orde ben hebben geen idee waar ze het over hebben. Dat vind ik alleen maar zielig. Ik sta hierdoor sterker in mijn schoenen. Het is een moeilijk en lang proces maar na een tijd kan ik hier vanaf zijn en weer volledig functioneren. Ik kan niet wachten om te kunnen genieten en te kunnen leven als een 20-jarige hoort te leven.
Door Dide