Ik was nog maar een maandje of 11. Nog net niet een jaar oud. Er werd mij verteld dat we ergens in een bos een gezellige familiebarbecue hadden. Op de terugweg naar huis ontdekte mijn tante dat mijn linkervoet dikker was dan de rechter. M'n moeder had helemaal niks door. Ze vond het nu nog niet nodig. Toen ik pas 5 was besloot mijn moeder om nu echt naar de dokter te gaan. Ik haatte het ziekenhuis. Ik was vreselijk bang.

Er zijn allemaal MRI-scans gedaan en de dokter had toen geoordeeld: Ik had een vetbult. Mijn ouders wisten niet wat ze overkwamen. Ik had natuurlijk helemaal niks door. Alleen dat ik elke week wel voor controle ging naar het ziekenhuis. Op mijn zesde moest ik geopereerd worden. De dokters zouden mijn bultje zo klein mogelijk maken dan wat kan. Ik weet nog dat ik in de operatiekamer lag. Mijn moeder moest allemaal dingen aan wat de bacteriën zou beschermen.

Ik haat de narcose die ik kreeg. Ik werd dus geopereerd. Ik kan me er niks meer van herinneren. Ik mocht na de operatie even bijkomen. Ongeveer drie uur later mocht ik alweer naar huis. Ik had heel veel rolletjes drukverband om mijn voet. Ik moest 6 weken in een rolstoel. Het ging heel erg prima. Ik mocht rusten en lekker luieren. Na die zes weken mocht het verband eraf. Ik vond het doodeng. Ik durfde niet naar m'n eigen voet te kijken. Helemaal blauw met hechtingen en stift afdrukken. Ik moet ermee leven. Maar toen kwam de klap.

bron

Twee jaar geleden ontdekte ik op het bultje allemaal zwarte stippen. Mini wratjes, dat dacht ik. Maar het leek echt 3D. Ik had er een keer één uitgetrokken, en serieus. Ik had een gat in m'n voet. Ik heb het eerst aantal weken verborgen gehouden. Bang dat ik weer geopereerd moest zou worden. Maar uiteindelijk heb ik het toch verteld en mijn moeder heeft zonder twijfel direct de dokter gebeld. Ik mocht die volgende dag direct langskomen.

Toen ik daar was, was ik doodsbang. De dokter vond dit heel onbekend. Er is weer een MRI-scan afgenomen. Wat bleek: Het was opgepropte vocht. Dit was heel raar toen. 'Hoe kan dat nou?' ik vraag me dat nog steeds af. Er was dus weer een kans dat ik geopereerd zou moeten worden. Niet in Nederland, maar in Turkije. Mijn moeder heeft het maar toch niet gedaan. Want de stippels werden steeds minder. Mijn moeder is toen met mij naar een speciale dokter gegaan. En wat bleek: Ik heb geen vetbult, maar een lymfangioom. En nu, nu ben ik 11. Ik word in november 12 en het gaat nu heel goed. Ik ga elke week naar de fysiotherapeut en ik laat het bultje masseren. Het word heel erg zacht en soepel. Wel heb ik nog eens last, dus ik moet altijd nog wel eens opletten met hard rennen of hard stampen. Op mijn achttiende mag ik mijn lymfangioom helemaal plat laseren. Ik weet nog niet zeker of ik dat wil, maar ik heb nog 7 jaar om na te denken! And now, I'm fine.

Door: Yagmur