Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek 'lifestyle'. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.

Afvallen om ‘het goede vriendinnetje’ te zijn
“Je bent dik en lelijk!” Als iemand dit minimaal 10 keer per dag tegen je zegt, ga je dat geloven. Mijn eerste vriendje kon erg lief zijn, maar ook erg gemeen. In die tijd had ik niet veel steun van vriendinnen of ouders, waardoor ik nooit het tegenovergestelde te horen kreeg. Bovendien was ik als perfectionist gevoelig voor deze opmerkingen. Natuurlijk deed ik mijn best om ‘het goede vriendinnetje’ te zijn. Van het nog onschuldige niet-meer-snoepen verlegde ik m’n grenzen naar het overslaan van maaltijden. Het resultaat beviel: van mijn omgeving kreeg ik complimentjes over mijn strakke uiterlijk en mijn toenmalige vriendje werd liever voor mij.

De afval-put
Gaandeweg veranderden de positieve neveneffecten. Ik kreeg klachten, omdat ik mijn lichaam niet voedde met brandstof. Steeds minder energie had ik. Ook vertelden mensen uit mijn omgeving dat ik nu “toch wel erg dun was”. En tot overmaat van ramp maakte mijn vriendje het uit. Daar zat ik dan: elk moment van de dag had ik het koud en voelde ik me somber. Vrienden of een vriendje waren er niet meer. Het was me, myself & mijn eetstoornis. En dat allemaal omdat ik luisterde naar iemand anders in plaats van naar mijzelf! De eetstoornis hield mij in z’n greep, ik durfde het niet los te laten. Ik had het zelfs nodig om mijn identiteit als het ‘het dunne, lieve meisje’ te behouden. Na een eenzame periode met de eetstoornis en het gemene stemmetje, een stem in mijn hoofd die altijd zei dat ik dik en lelijk was, dat elke seconde van de dag bij mij was, ontmoette ik mijn nieuwe vriend. Hij liet mij zien dat ik het wél waard was om van mijzelf te houden en dat ik goed voor mijn lijf moest gaan zorgen in plaats van het te verwaarlozen. De enige die dat kan doen, ben jijzelf!

In therapie
Ik ging in therapie en leerde wat normaal eten is. Ik herinner me de momenten nog goed, dat ik dacht ‘Hoe kom ik hier OOIT uit’? Soms twijfelde ik ook of ik het wel wilde. Rationeel kon ik wel bedenken dat mijn eetstoornis niet goed was voor mij en mijn lijf, maar gevoelsmatig zaten er ook voordelen aan. Op een dag vertelde ik mijn vader wat er echt in me omging: hoe wanhopig ik was, hoe somber… en hoe bang ik was dit mijn hele leven te moeten ervaren. “GELOOF IN JEZELF!”, zei hij. Zijn reactie gaf me de energie en strijdlust die ik nodig.

Ik geloof in mij!
‘Ik geloof in mij’- werd mijn mantra. Natuurlijk lukte het niet meteen, maar langzamerhand begon ik erop te vertrouwen dat ik een leven zonder de eetstoornis mogelijk was. In kleine stapjes ging ik vooruit, tergend langzaam soms. Maar ik zag het en proefde meer en meer aan de vrijheid. Af en toe viel ik terug. Hier schrok ik altijd van. Dat wilde ik niet en toch gebeurde het. Achteraf gezien hielp zo een terugval me juist weer om te focussen op de strijd tegen de eetstoornis. Het herinnerde mij eraan dat ik de eetstoornis niet meer in mijn leven wilde.

Ik mag er zijn
Er kwamen steeds meer momenten dat ik niet met eten bezig was: in een restaurant kon ik kiezen wat ik wilde zonder te twijfelen over de calorieën; bij het boodschappen doen zat ik niet meer uren op de verpakkingen te kijken; en ook was bij vriendinnen eten ineens leuk. Ik voelde me steeds vrijer, zelfstandiger en gelukkiger. Inmiddels heb ik de eetstoornis niet meer nodig, want ik geloof in mezelf! Natuurlijk ben ik ook wel eens onzeker, maar dat is ieder mens. En dat geeft niet. Ik mag er zijn met mijn kwaliteiten en onzekerheden, ik mag er zijn om wie ik ben als uniek persoon op deze wereld, ik mag er zijn omdat ieder mens dit recht heeft! En dat ik nu psychologie studeer en af en toe op de catwalk loop, is mooi meegenomen.

Blijf altijd in jezelf geloven! 
Schakel hulp in als je er zelf niet uitkomt. Dat heb ik ook gedaan. Samen met m’n therapeut en de ondersteuning van mensen uit mijn omgeving is het me gelukt om patronen te doorbreken en te gaan geloven in mezelf. Mijn therapie heb ik ergens anders gevolgd, maar als ik nu moest kiezen zou ik naar Human Concern gaan. Hier snappen ze wat er in je hoofd omgaat omdat iedere therapeut ooit ook zelf een eetstoornis heeft overwonnen en dus weet waar ze over praat en waar jij over praat. Maar vooral ook omdat zij de achterliggende oorzaak van de eetstoornis behandelen en niet alleen focussen op kilo’s en gewicht zoals elders. En dat werkt blijkt uit onderzoek. Bij Human Concern ben ik gestart als vrijwilliger en ga nu de opleiding tot Ervaringsprofessional volgen. Zij laten je elke dag zien dat je écht kunt herstellen van een eetstoornis. En dit geloof ik ook!

Liefs, Babette

Kijk ook eens op humanconcern.nl of op het forum ikookvanmij.nl als je meer over het onderwerp eetstoornissen wilt weten.