Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek 'lifestyle'. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: Myrthe die bijna haar moeder verloor door een bacterie.
Het begon allemaal in februari. Mijn moeder had die zaterdag gewerkt en op zondags gingen we buiten gaan sleeën. Die avond aten we Chinees. Die avond en die dag leek alles heel erg normaal. Op maandagochtend kwam mijn moeder haar bed uit en ze zag er slecht uit. Ze voelde zich niet echt lekker maar ze moest mijn broertje en zusje naar school brengen. Mijn moeder dacht dat ze spierpijn in haar arm had van het trekken van de slee en ze dacht dat ze een griepje had. Alleen dat pakte heel anders uit dan verwacht.
Haar griep werd steeds erger. En de pijn in de arm verdween niet. Ze had erge koorts. Mijn vader en ik vertelden haar de hele tijd dat ze de dokter moest bellen, maar ze was te eigenwijs. 'Nee, ik doe het niet. Het is een griepje.' Uiteindelijk belde ze op woensdag de dokter alleen er was wat misgegaan in de communicatie. Ze belde de dokter nog een keer. Die gaf haar antibiotica die ze niet binnenhield. Toen ik op vrijdag thuiskwam van school met twee vrienden gingen we schaatsen. Mijn moeder zei dat ze opgenomen werd in het ziekenhuis omdat ze niks kon binnenhouden. Ik moest haar tas inpakken en ben toen gaan schaatsen.
We waren klaar en ik liep net de stoep op en toen zag ik de ambulance al op de stoep staan. En ik was nog net niet het pad op of ik zag mijn moeder de ambulance binnengaan. Mijn oma ging met mijn moeder mee omdat mijn vader nog niet thuis was met mijn zusje. Mijn broertje ging naar de buurjongen. Ik ging naar een vriendin en daar zou mijn zusje ook heenkomen. Ik heb daar de hele avond gezeten totdat dat mijn vader weer thuiskwam. En zei dat het allemaal weer wat beter ging. Ik gingen met een gerust hart slapen. De volgende dag gingen we naar mijn moeder toe. We moesten nog wat dingen kopen. Ze zag er goed uit alleen rond een uur of 4 kwam haar koorts opzetten en zat er een rare plek onder haar arm. Wij waren weggegaan zodat mijn moeder dan kon uitrusten. Mijn vader ging die avond nog met een vriendin van mijn moeder langs.
Die avond kwam mijn vader laat thuis en hij zei dat mijn moeder moest geopereerd worden. Ik huilde meteen, want het was heel erg onverwachts. Ik heb mijn vader nog nooit zien huilen, alleen die dag wel. Ik ging naar bed en kon natuurlijk niet slapen. Ik heb gewacht totdat het ziekenhuis belde dat mijn moeder weer veilig op de uitslaapkamer lag. Ze hadden mijn vader verteld dat ze mijn moeder in een kunstmatige coma gingen houden omdat haar rechterkant openlag. Het bleek dat mijn moeder een vleesetende bacterie in haar romp had die al haar bindweefsel weg at. Ze hadden dat nog nooit gezien in het ziekenhuis.
Op zondag moest ze weer geopereerd worden, omdat ze weer koorts kreeg. Die maandag moesten we weer naar school. Mijn vader had een mailtje naar mijn directeur en teamleider gestuurd over wat er gebeurd was. Die dinsdag werden we om kwart voor 6 wakker gebeld dat mijn moeder weer geopereerd moest worden. Mijn vader is naar het ziekenhuis gegaan en mijn oma kwam naar ons. Op woensdag zou mijn moeder wakker gemaakt worden. Ik ging naar mijn moeder toe. Alleen ze sliep nog en ze lag aan de beademing op de intensive care en aan de andere monitoren. Ik heb het niet langer dan vijf minuten in die kamer volgehouden. Het was echt vreselijk om iemand van wie je houdt zo te zien liggen. Dat beeld staat voor altijd in mijn geheugen. Mijn tante zei tegen mijn vader dat als ze nog een keer geopereerd moest worden dat ze dan naar een academisch ziekenhuis moest. Vrijdag kreeg ik een sms'je van een moeder van een vriendin: hoe laat ben je thuis, want je opa en oma zijn naar je moeder toe. Toen wist ik dat het goed mis was want mijn opa had tegen mij gezegd ik ga alleen naar het ziekenhuis als het erg is.
Ik raakte meteen in de stress en stond te huilen midden in de aula. Ik wilde natuurlijk meteen naar mijn vader toe. Ik liep met een vriendin naar de directeur en legde het verhaal uit. Ik mocht bellen, ik kreeg mijn oma aan de telefoon die zei dat alles goed was. Dus ik ging naar de les. In mijn achterhoofd wist ik wel dat er iets mis was. Toen ik klaar was met school kwamen mijn opa en oma mij ophalen van school. Zei ze dat ze gelogen had. Mijn vader en mijn opa en oma hadden besloten om mijn moeder naar een beter ziekenhuis over te plaatsen. Ik had er een rustig gevoel bij omdat ik weet dat het een goed ziekenhuis is. Ik heb mijn moeder nog wel daar in een isolatiecel zien liggen. Voor haar eigen veiligheid. Ze lag toen nog steeds aan de beademing. Maar het rare vond ik dat mijn tante er was er en mijn ooms zaten in de wachtkamer.
Ik heb daar een hele tijd bij mijn moeder gestaan. Een paar dagen later was ik weer gegaan, maar toen was mijn moeder wakker. Toen ik wegging zei ze dat ik mijn mond moest gaan spoelen, omdat ze bang was dat ik het ook zou krijgen. Een andere tante was inmiddels ook in Nederland aangekomen. Het was thuis echt zo ingewikkeld… Dan was die er om op mijn broertje en zusje passen. Ik nam de taken van mijn moeder over. Zo moest ik voor mijn broertje en zusje zorgen en het huis opruimen, maar ik had het druk met school en ik moest ook nog eens hockeyen. Mijn moeder heeft ongeveer twee weken op de intensive care gelegen. Daarna lag ze twee dagen op de medium care en toen ging ze naar de trauma-afdelingen. Het ging steeds beter alleen ging het met hele kleine stapjes. Toen mijn moeder op de trauma-afdeling lag was ik ook nog eens jarig. Ik wilde die dag in mijn bed blijven liggen en niks gaan doen. Een vriendin had wat bedacht hoe ik me toch een beetje jarig voelde. Zij gaf me bij elke les een cadeautje en het werkte een beetje. Er werd bij elke les gezongen en ik moest echt op mijn lip bijten om niet te gaan huilen.
Gelijk uit school zijn we naar mijn moeder gegaan en we vierden mijn verjaardag in het ziekenhuis. Toen ik thuis was kwamen mijn opa en oma. Ik had er gewoon geen zin meer in die dag, dus ik ben huilend op mijn bed gevallen en ben de hele avond blijven liggen. Die vrijdag waren er vrienden voor mijn verjaardag. Het was haast niks, maar het was wel erg gezellig. Het enige waar ik wel van baal is dat ze het niet hebben gezegd dat mijn moeder op sterven heeft gelegen. Daar kwam ik pas achter toen er bezoek was. Het ging steeds beter met mijn moeder ik was bijna elke dag bij haar. Eind maart mocht ze naar huis.
Het gaat elke dag een stuk beter. Ze heeft zes weken in het ziekenhuis gelegen en is twaalf keer geopereerd. We denken dat ze het die zaterdag toen ze heeft gewerkt heeft opgelopen. We zijn nu meer dan een jaar verder. Het gaat steeds beter met mijn moeder. Ondanks alles was ik dat jaar overgegaan en heb ik dit jaar mijn diploma behaald. En gaan we met z'n allen de toekomst lachend tegemoet, want we hebben heel erg geluk gehad. Maar mijn moeder zal nooit meer dezelfde zijn die ze hiervoor was. Ze zal voor altijd pijn blijven houden. Maar ik ben blij dat we zo veel geluk hebben gehad omdat normaal iemand met dit na 24 uur overlijdt en mijn moeder overleefde het een week.
Door Myrthe
