Op 5 september 2011, de dag voordat ik naar klas 3 zou gaan, kwam ik 's ochtends beneden en hoorde ik mijn moeder aan de telefoon: "Nee ik wil graag dat u toch even komt, oke dag." Ik zag dat ze in een soort shock was maar ik durfde niks te vragen, want ik wist nog niet wat er was. Ik zei dat ik ging douchen en toen zei ze dat papa ziek was. Het was volgens de dokter een voedselvergiftiging door de viskoekjes van de avond daarvoor. Het klonk allemaal heel logisch in mijn oren want ja, m'n vader had een zwakke maag.

Toen ik had ontbeten werd er van boven geschreeuwd: "HELP!!" M'n vader was uit bed proberen te komen maar hij was gevallen en lag nu op de grond. Ik rende zo hard als ik kon naar boven en zag hem daar liggen, helemaal bezweet en een gezicht en stem alsof hij zich helemaal vol had lopen zuipen. Toen mijn moeder kwam zei ze: "Nee dit is niet goed hoor, ik ga de dokter bellen!" Nou, toen kwam de dokter eindelijk en gingen ze allemaal testen doen, armen recht naar voren: check. puntje van de neus aanraken: check. enzovoort. Niks wees erop dat het iets ergs was, het was een evenwichtsstoornis.

Die middag zat ik even op bed bij papa, hij vertelde hoe hij zich voelde maar ik verstond er weinig van want hij had een hele rare stem: dubbele tong. Toch bleef ik zitten, ik las hem de krant voor want hij wilde z'n bril niet op vanwege de hoofdpijn. Toen ik naar beneden ging had ik het niet meer, ik kon het niet aan om mijn vader daar zo te zien liggen. Een man die elke dag in driedelig pak liep, de hele dag werkte en concerten gaf. Ik belde zelf de dokter en zei dat er zo spoedig mogelijk een ambulance moest komen. De dokter zag geen reden voor paniek dus het was niet nodig. Verschrikkelijk vond ik dat, ik heb heel hard gehuild aan de telefoon en gesmeekt of er een ambulance kon komen want ik voelde dat er iets mis was. Na 1,5 uur kwam er dan eindelijk een ambulance, ik zat op de bank en hoorde een sirene de straat inkomen. Was het dan zo erg? Nee toch? Ik deed de deur open en zei dat papa boven was. De broeders gingen naar boven en toen hij ook maar een blik in de slaapkamer had geworpen zei hij: "kom, inpakken wegwezen! Dit is een herseninfarct geweest…"

Ze zeiden dat het misschien te laat was om er zonder gevolgen vanaf te komen. Met man en macht hebben ze papa naar beneden gekregen en is hij met scheurende banden naar het ziekenhuis gebracht. Toen mijn oma belde om te vragen hoe het ging had ik het niet meer. Ik barstte uit in tranen en ik kon niet meer stoppen. Zij heeft toen mijn broer gebeld en die kwam. Eerst hebben we wat gegeten want ik was veel te bleek volgens hem. Daarna zijn ook wij naar het ziekenhuis gegaan en hebben we daar gewacht tot we naar papa toe konden. Ze waren allemaal testen aan het doen. Toen mama met rode ogen de kamer uit kwam vertelde ze het verhaal: papa had inderdaad een herseninfarct gehad.

Verschrikkelijk vond ik het, vooral het feit dat de dokter geen ambulance wilde laten komen en het nu waarschijnlijk allemaal heel erg zou uitpakken. Toen ik naar papa mocht vond ik het heel eng. Hij lag daar in dat bed helemaal bleek en hij had een hele rare stem door al het slijm wat hij naar boven kreeg want hij had ondertussen ook nog een longontsteking opgelopen.

Twee dagen later werden we gebeld dat papa even naar het ziekenhuis in Groningen moest om een zogehete drain te plaatsen. De arts die belde zei dat we rustig aan konden doen want er kon niks gebeuren. Overigens waren papa z'n twee zussen erbij dus als er iets zou gebeuren zouden ze ons bellen. Mijn broer was net thuis gekomen dus we aten nog een stukje cake. Daarna zijn ook wij naar Groningen gereden, onderweg zagen we een ambulance terugrijden. Ik zei nog voor de grap: "Oh dat is papa, die is z'n tandenborstel vergeten!"

Eenmaal aangekomen in Groningen stonden we in het ziekenhuis te oriënteren waar we heen moesten. Maar daar hadden we niet veel tijd voor want een van m'n vaders zussen kwam huilend en hijgend naar ons toe: "Jongens het is niet goed hoor, kom gauw! Hij heeft een hartstilstand gehad en word nu gereanimeerd, ze doen wat ze kunnen." Verschrikkelijk geschrokken en totaal overstuur liepen we naar de afdeling waar een arts op ons wachtte en het verhaal vertelde: papa had toen hij in de ambulance in Drachten was gegaan nog een hersenbloeding gehad en daardoor moest het allemaal heel spoedig en snel. Toen ze aangekomen waren in Groningen stond papa's zus bij hem: "Gaat het wel? hallo, hoor je me? Knijp eens in mijn hand als je me hoort!!" Geen contact. Ze voelde aan z'n pols, geen hartslag. Ze drukte op de blauwe knop in de muur waar boven stond: SPOEDGEVAL.

bron

Toen kwamen uit alle hoeken en gaten artsen en ze werd weggeduwd. Papa had een hartstilstand gehad. Zou hij er nog wel bovenop komen? Leeft hij überhaupt nog wel? Moeten we onze zus in Mexico bellen om te komen? Ja! Zo erg was het. Toen duurde het 4 uur tot hij stabiel was om de operatie in te gaan om alsnog de drain te plaatsen. De operatie duurde lang, heel lang. 1 uur, 2 uren, nog een uur.. En zo in de stress. Elke keer hoorde we piepen en kwamen er weer dokters van alle kanten. Na 5 uur in de stress en kopjes thee, koffie, ranja en nog veel meer zat ik op de gang om even tot mezelf te komen. Toen ik weer een beetje tot rust was gekomen en eindelijk was gestopt met huilen kwam er een bed aangereden, het was papa!! Ik was dolgelukkig, ik rende terug naar de kamer waar iedereen zat om te schreeuwen dat het papa was.

Iedereen kwam op de gang staan om te kijken waar hij heen ging: de intensive care. Dat beloofde niet veel goeds. Na nog een half uur kwam eindelijk de arts die hem had geopereerd: "We hebben gedaan wat we konden maar hij is nog niet buiten levensgevaar." Ik schrok, het voelde alsof er een emmer met bakstenen in m'n lichaam werd gegooid. Toen mocht ik even naar papa, hij lag er rustig bij maar toch niet echt zoals ik hem gewend was te zien. Allemaal snoeren overal en allemaal piepjes. De dokter kwam naast me staan: "Maak je maar geen zorgen meisje, we doen wat we kunnen! Het komt goed!" Toen ik terugging naar de rest waren ze in gesprek met de arts. Ik wilde er niks van weten en ging op de gang zitten. Ze hadden het over een reanimatie verklaring, bah vreselijk. Uiteindelijk hebben we gekozen dat áls het moest, hij niet gereanimeerd hoefde te worden, want als dat zou moeten zou het betekenen dat hij in een rolstoel moest en voor altijd een slangetje met eten en papa had altijd tegen mij gezegd: als ik dat heb Martine, dan rij je me maar van de hoogste berg in de buurt af.

De weken daarna waren stressvol. De eerste maanden op school waren een hel. Het hoogste cijfer dat ik haalde was een 4. Ik kon me niet concentreren. Na 3 weken in slaap gehouden hadden ze papa wakker gemaakt, geweldig. Alleen was hij totaal verward en dacht hij dat hij in Londen was. Het was dan ook elke keer als we kwamen een soort theater: "hello there, oh goodbye, have a pleasant evening." Aan de ene kant wilde je heel hard lachen maar je weet ook dat het niet fijn is, zo ken ik papa niet. De arts had gezegd dat papa twee herseninfarcten had gehad in de hersenstam, het stukje van je hersens waar alles word geregeld.. Niet positief, verschrikkelijk!! Al met al is hij na 4 weken in Groningen terug gegaan naar het ziekenhuis in Drachten en daar is hij nog 2 weken geweest daarna ging hij intern naar een revalidatiecentrum, eerst in een rolstoel, later met rollator, nog later met wandelstok en nu kan hij weer normaal lopen. Het is nog niet zoals het was maar wel heel super dat hij dit weer kan doen, ook is hij weer aan het werk en doet hij weer concerten! Dit had ik bijna een jaar geleden niet gedacht.

Pin inspirerende quotes in Pinbook